Vorige week in het ziekenhuis is me wel helder geworden dat ik me overal kan thuisvoelen. Ik heb me niet verveeld vanwege allerlei nieuwe indrukken, niet onrustig gevoeld, niet ongemakkelijk etc.
Vrijdag naar huis, heerlijk. Een kwispelende hond bij thuiskomst. Lekker in mijn eigen bed naast mijn eigen man. Allerlei soorten aandacht. Bezoekers met bloemen en versnaperingen. Wat wil en mens nog meer. En toch..... Thuis gekomen merkte ik pas hoe zo'n operatie -zelfs een kleine- er behoorlijk heeft ingejast en voelde ik de beperkingen. Ook is thuis alles zoals het was, dus eigenlijk ook wel weer een beetje gewoon. Logisch want het gewone dagelijkse ritme is hier niet veranderd.
Als ik mezelf niet prettig voel ben ik geneigd om negatieve dingen wat uit te vergroten.
Ik had per abuis een hele nare link op Facebook gezet en werd daarop aangesproken met het verzoek deze link te verwijderen. Geen probleem -goed zelfs-maar ik ga mezelf dan op mijn kop zitten geven. Zie je wel dat gez..k met Facebook. Het liefst wil ik er dan maar direkt mee stoppen. Dit is wat ik van mezelf ken omdat dat mijn primaire reaktie is.
Ik heb dan een paar dagen nodig om mezelf weer te in de nek te grijpen, met wat hulp van Rick, die me dan een kleine schop onder mijn kont geeft.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten