Schreef ik gister dat het gevoel van tijdelijkheid ons huis in Spanje zo bijzonder maakt.
Vandaag lees ik in het boek: Rouw van Elisabeth Kubler-Ross het volgende.
" De illusie van oneindigheid vertroebelt ons besef van hoe dierbaar die ander is. Pas na de dood, als we beseffen wat we allemaal zijn kwijtgeraakt, gaan we één en ander op waarde schatten".
Gelukkig hoeft er dus niet altijd iemand te sterven om bewust te zijn van wat je allemaal hebt in de wereld. Een beetje afstand kan ons al doen beseffen wat we allemaal hebben. Wat vaker stilstaan bij de tijdelijkheid van ons bestaan kan de waarde van het leven zichtbaar maken zodat we kunnen genieten van al dat er is.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten