Vandaag kwam ik dit gedicht weer tegen. Nog steeds geeft het mij rillingen om dat het precies beschrijft hoe ik terug kijk op mijn leven.
Het onbevangene van het kind dat wordt beperkt en vervangen door heersende meningen.
Pas op latere leeftijd kan dit weer ongedaan gemaakt worden maar dat gaat niet geheel vanzelf.
D. Hillenius
De onrust bewaren.
De lagen die om mij heen zijn afgezet
Vol van fossielen die ik ooit zag spelen
Zo weinig van mij dat nog niet gevangen was
Uitkeek over steeds vreemder wereld
Dooi breekt de schotsen om mij los
De steun van het verleden vervalt
Al zo lang steunde ik op de dood
Pijn om de vrijgekomen naaktheid
Die ik koester
Als teken van leven
Met groeten Ton
Ik heb wel wat aanpassingen gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten