Vandaag in het Medisch Centrum Alkmaar geweest om kinderen te bezoeken voor Stichting de Regenboogboom.
Ik zal eerst uitleggen wat we doen. We vragen altijd eerst aan het kind (en/of aan de ouders ) of we op bezoek mogen komen en als dat mag hebben we eigenlijk een gesprek. In dat gesprek leren we de kinderen weer met hun kracht in aanraking te komen. Het is meestal zo dat ze vanuit een gezonde positie waar alles kan, ineens in een ziekenhuisbed liggen waar veel niet kan of zelfs verboden is. Dit kan behoorlijk frustrerend zijn ( kijk ook maar eens naar volwassenen ) zeker als er alleen nog maar aandacht is voor de ziekte. Begrijpelijk, maar waar is het kind. Het is ook vaak een klacht van volwassenen dat artsen en verpleegkundigen alleen de ziekte zien en niet de mens. Kinderen begrijpen dit helemaal niet en dat is waar wij wat mee doen. We leren ze hun kracht herontdekken. We nemen ze mee naar een denkbeeldige plek: het Regenboogbos. Een bos waar alles mogelijk is zonder pijn, zonder zorgen, waar niets kapot gaat en waar iedereen is die je leuk vindt. Als ze een tijdje in het bos zijn geweest en weer naar buiten komen voelen ze zich weer vrolijk en kunnen er weer tijdje tegen. Ook leren we ze dat ze zo vaak als ze willen naar deze denkbeeldig plek kunnen gaan.
Als attributen nemen we een echte Regenboogboom mee vol met elfen, kabouters, kristallen, paddenstoelen, vlinders, bloemen enz. en een tas met beren, handpop, bellenblaas wat muziek instrumenten en een magische droomkristal kijker. Dat laatste laat de kleuren van de regenboog zien in een kristal dat ieder kind krijgt.
Zo waren we bij Deyene van drie jaar die een beetje lusteloos in haar bedje lag maar zo gauw ze de boom zag was ze alert. Omdat ze nog zo jong was vond ze boom helemaal geweldig en was ze in gedachten meteen een prinses die met de elfjes aan het spelen was. Ze had geen schoentjes aan want dat kon omdat" in het bos geen splinters in je voeten komen en... anders doet het geen pijn, he? Ook vroeg ze fluisterend aan de blauwe dolfijn ( een handpop ) of ze een kusje mocht van het elfje dat boven in de boom zat. Natuurlijk mocht dat en het elfje had ook nog een cadeautje want in haar handtasje zat een droomkristal wat het meisje er zelf mocht uithalen. Haar lievelings kleur was blauw en dan wrijven we er nog met onze toversjaal nog wat extra lievelings kleur in en je raad het al: dat lukt altijd.
Een ander bezoek was bij Rick een joch van 13 jaar. Je kunt zien dat op die leeftijd kinderen al wat gererveerder kunnen zijn maar in een vrij gesprek ging dat toch snel over. Rick blijkt verzot op judo te zijn: zijn 'droom'- je ziet aan zijn gezicht dat hij het op dat moment echt beleeft- is dat hij een gevecht wint van Henk Grol.
Zo hebben we per kind een gesprek van 15 tot 20 minuten en natuurlijk ligt het ook wel aan de openheid van de kinderen maar er zijn eigenlijk nooit saaie ontmoetingen, zeker als de vrijwiliger oprecht geinteresseerd is in het leven van het kind.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten