zondag 30 juli 2017

Ode aan Louis Davids

Wat is het warm. Het kwik liep vanmiddag op tot 36 graden.

We ontbijten in de schaduw van de palm. Als het nog heel vroeg in de morgen is werpt ie net voldoende schaduw om uit het zonnetje te ontbijten. Nu niet direct de schaduw die ik me had voorgesteld toen ik tien jaar geleden de palmen plantte want ik zag mezelf toen onder een flinke bladkroon zitten.


Na een paar dagen rust was ik het gisteren zat. Ik ga wat doen, zei ik tegen Rick en haalde een rand stenen weg waar ik niet tevreden over was. Grind wegscheppen en de onderliggende aarde los hakken om de stenen vervolgens gestroomlijnd terug te zetten. Maar het ligt er nog steeds zo bij als op de foto: het is me gewoonweg te heet.



Zulen we lekker naar het strand gaan, stelde Rick vanmorgen voor.
Helemaal goed en om negen uur zaten we in zo'n heerlijke relaxte rust. Slechts een paar andere mensen waarvan het rustige gekeuvel tot ons doordrong. De zee verkoelde de lucht. Kortom helemaal gelukkig.

Komt een paar meter naast ons een Nederlandse man met zijn zoon zitten. We merken dat het daar niet relaxed is.
Zeker zo'n gescheiden man die met zijn zoon op vakantie moet, fluister ik tegen Rick.

Na een half uurtje komt er een dame langs. Krêig de kanker.
We kijken geschrokken op en zien dat ze het tegen de man naast ons zei.
Ze gaat een paar meter van man en zoon afzitten. Ze is in zo'n boze mood dat iedereen op het strand het ziet.
Er gebeurt van alles. De man probeert met haar te praten maar ze snauwt hem af. Het kind gaat met hangende schouders de zee in. De man probeert het opnieuw maar wordt weggeduwd. Het kind komt uit zee en slaat een arm om zijn moeder heen maar ook nu zien we niet dat ze ontspant.
Wat een zuurpruim, zegt Rick.
Ja, zo ziet het het er wel uit maar we weten niet wat er is gebeurd.
Als ik namelijk vroeger boos was had ik dezelfde reactie als de vrouw dus kon haar wel begrijpen. Alleen zag ik nu wel in werking wat het effect is van deze doodzwijg/ boosblijf houding.

In de twee uur dat we dit zagen veranderde er niets. Het deed me sterk denken aan de tekst van 'Naar de bollen' van Louis Davids. Het had een leuk daggie kunnen worden. Gelukkig zag ik niets van losgedraaide ledematen.

Eenmaal weer terug op de berg hadden we mooi zicht op de airshow boven Vélez Malaga.


Wij bewaarden de harmonie door hoofd en benen koel te houden. 
Heerlijk zo'n ventilator.


Met groetenTon

vrijdag 28 juli 2017

En dan is een parapluutje wel zo lekker

Een aanplakbiljet op het huisje met de watermeters. Of iedereen zo vriendelijk wilde zijn om voor 31 juli met de aangegeven papieren bij het kantoor van Patalamara wilde komen. Patalamara is de cooperatie die voor het agrarisch gebruikte water zorgt. In de campo is geen waterleiding maar alleen van dat bevloeiings water. Dus hebben wij ook van dat water dat trouwens uit de bovenloop van de rivier wordt gepompt en goed drinkbaar is. Wel kalkrijk.

Zo stonden wij dus vanmorgen met de aangegeven papieren op het kantoor.
Escritura, commandeerde de dame achter het loket. (Escritura zijn de eigendomsbewijzen van onroerend goed)
Die hebben we niet mee want dat stond niet op het opgegeven lijstje.
Weer buiten op straat keken we beiden bedrukt.
Wat is dat toch dat je je een onmondig kind voelt als je met de Spaanse burocratie te maken krijgt.
Maar het is dan weer geen probleem om ergens volgende week terug te komen want de dame zei: ach die datum maakt niet uit. No te preocupe.

Dus besloten we wat te drinken op het plein waar honderden parapluutjes beschermen tegen de zon.




Ach en dan is het eigenlijk helemaal niet zo erg om nog een keertje terug te moeten.

Met groeten Ton




woensdag 26 juli 2017

Nu maar hopen dat ie niet wordt opgevreten.

Het was wel een paar dagen afzien na de Nijmeegse. Het beleef niet bij een dik en ontstoken teentje, de hele enkel volgde. Inmiddels is het leed geleden.

Voordat we weer naar het zonnige zuiden afreisden hinkepinkte ik eerst nog even naar onze toekomstige woning waar we vanaf de galerij zicht op de dijk, de boten en Texel hebben. 
Tenminste als alles naar wens gaat want dan is het volgende week maandag geregeld.


Hier zagen we gisteravond een prachtige zon ondergaan. Hij lijkt niet volledig rond. Zal wel met luchtlagen te maken hebben.


De eerste afgevallen amandelen en drie rijpe vijgen lagen in prachtig strijklicht op tafel.


Vanmorgen eerst even de tuin in om de eventuele schade op te nemen. Want stekken en zaailingen willen veel aandacht en die hebben ze de afgelopen twee weken nauwelijks gehad.
Wel had ik goed nagedacht over een bewateringssysteem. Alle potjes zette ik op schotels of in bakken. Daarin plaatste ik een waterslangetje. Om het waterpeil te regelen boorde ik een gaatje op een centimeter van de onderkant.
En...... helemaal goed. Alles heeft het overleefd. Nou, uh, op een zwakke Oleander stek na dan.



Bijzonder trouwens dat in de droge hitte die hier heerst onkruiden schijnbaar moeiteloos voldoende vocht kunnen vinden. Vanmorgen knipte ik een onkruid vlak boven het maaiveld af. Na een uur was er rond de wortel een nat plekje te zien. Vocht dat door de wortel actief wordt opgenomen uit de grond en naar boven wordt getransporteerd.


En..... de eerste tomaat is al aardig op weg om lekker rijp te worden. Voor zover ik me kan herrinneren is dit mijn eerste zelf gekweekte tomaat.


Rick nam het zwembad onderhanden.


En dit sprinkanenmannetje zijn vrouwtje.
Ze waren zo slecht te onderscheiden op het grind dat ik ze pas, nadat ze twee keer waren weggesprongen zag.





Soms lijkt Japan heel ver weg. Maar deze karpers kregen we afgelopen weekend en daar zijn we heel blij mee.


Met groeten Ton

zaterdag 22 juli 2017

Het zit er weer op, gelukkig

Kijk, zo wil je wel 40 kilometer lopen. Heerlijke temperatuur, kwetterende vogels, murmelende mensen, de geur van bos en ruimte voor de voeten. Wat wil een mens nog meer?


Zelfs de dijk waar we vorig jaar zo ongenadig nat regenden was nu een feestje. Dat had ook te maken dat we samen wandelden met een vrouw die bij onze volgende pauze mijn teentje ging healen.
Of het geholpen heeft kan ik natuurlijk niet zeggen maar een vijfde dag zou ik beslist niet gered hebben.


Al lopend hebben hebben we ook nog allerlei vastgoedtransacties gedaan. Het lijkt nu allemaal door te gaan.
En dan loop je ineens in de Molenstraat.


Na de laatste stop kwam het niet meer goed met het teentje en strompelde ik 9 kilometer naar de Via Gladiola waar ik om twee uur mijn medaille in ontvangs nam. 
Net als elk jaar was ik geraakt.


Vrijdagavond gingen de meesten al van de boot af naar huis maar met de achterblijvers gingen we lekker vet eten. 
Patatten, shoarma, kroketten, frikadellen en veel saus.


En dan is editie 2017 weer voorbij. 

Met groeten Ton.

P.s. De boot is voor volgend jaar al weer gereserveerd.

donderdag 20 juli 2017

Hou vol


Oei, dat was schrikken om vier uur. Keiharde regen.
Gelukkig was onze starttijd om zes uur en... mazzel als altijd was het toen droog.

Hier wel een dreigende lucht die geen tien minuten later een flinke bui losliet. Daarvoor hadden we onze plastic schapenponcho's voor. Die had Rick gekregen bij zijn Texelse afscheid.


Je krijgt soms heel leuke dingen. Er stonden drie ongeveer achtjarige meisjes met een spandoek voor gratis peptalk. Rick wilde die wel hebben en de dames gingen helemaal los. Hou vol, je kunt het, je bent een kanjer. Maar als u het later niet meer leuk vind kun je dit briefje lezen.


Dan kan je dag toch niet stuk.

Ook vandaag heb ik niet gesnoept. Dat is maar goed ook als je leest dat er best wel veel wandelaars zijn uitgevallen vanwege buikvirus dat waarschijnlijk veroorzaakt werd door besmet voedsel dat aangeboden werd.

Dus was ik best wel hongerig en kregen we opnieuw een heerlijk dinner. Zo lekker dat ik mijn bord wilde uitlikken. Daar moest natuurljk wel een foto van gemaakt worden.


Geen blaar erbij en heerlijk gelopen. Nog maar een daggie.

Met groeten Ton

woensdag 19 juli 2017

Misselijk makend

Oei, wat zag ik er vanmorgen om half vier nog verfrommeld uit. Dikke ogen, slaapstrepen in de wangen en haar dat alle kanten uitstak.
Maar dat heeft niets met het tijdstip te maken hoor, zei Rick, dat komt omdat je met het dekbed over je hoofd  lag te slapen.
Dat deed ik om het Nijmeegsefeestgedruis te dempen. 

Wat was het warm vandaag. Eigenlijk meer klam. Goed gelopen ook al is er een blaar bijgekomen maar niets kan de feestvreugde bederven.

Want wat is het eigenlijk een bijzonder fenomeen. We weten inmiddels van de O-settai in Japan, van de hulp die we onbaatzuchtig kregen aangeboden op de weg naar Santiago of van het universum dat je geeft wat je nodig hebt. 
Maar duidelijker dan tijdens de Vierdaags zal je het niet krijgen. 
Voedsel wordt in een mate verstrekt dat er 12 bijbelse korven met brokken achterblijven op het veld.
Eten voor de dag hoef je niet mee te nemen. Werkelijk alles wordt je gratis aangeboden. Van water tot koffie, thee en limonade. Van plakjes komkommer tot stukjes warme pannenkoek om over de eindeloze hoeveelheden drop, snoep, zoute koekjes maar niet eens te spreken.

Misselijk kan je worden als je jezelf niet een beetje in acht neemt.

Waar je beslist niet misselijk van wordt zijn de heerlijke goed verzorgde en biologische maaltijden op de Josefien.

Zo aten we o.a. koude Opperdoezersoep met Pancetta. Werkelijk heerlijk.



Het voorspelde onweer laat nog op zich wachten waardoor ik het nog steeds Spaans benauwd heb. Dat kan ook komen van de gloeiende voeten. 
Zo direct nog maar ff in een koud voetenbakje gaan zitten.

Met groeten Ton

P.s. Jan is vanmorgen niet gestart. Ben bang dat ie de rest van zijn leven word geplaagd door zijn zus.

dinsdag 18 juli 2017

Jantje

We schrokken beiden wakker en Rick riep: wat is dat?
Slaperig antwoordde ik: dat is Jan. Die moet om vier uur starten.
Rick keek op zijn wekker en zei dat het pas half twaalf was. Waarschijnlijk een gast die laat thuiskwam.
Blij hervatten we de slaap.

Maar deze foto is van half vijf toen wij moesten aantreden.


Normaal gesproken gaat de eerste dag van Nijmegen naar Elst en dan via Oosterhout over de Waaldijk terug naar de stad. Maar omdat op de dijk de meeste problemen zijn met mensen die van de warmte  bezwijken en het bijna onmogelijk is voor de hulpverlening om er te komen is dit jaar besloten om de route in omgekeerde richting te lopen.

De eerste 7 kilometers gingen over een nog wat kille Waaldijk. Zo tegen een uur of negen begon het pas lekker op te warmen.

Het voordeel van het verblijf op schip Josefien is dat er leuk contact ontstaat tussen de wandelaars.
En..... die kom je dan natuurlijk ook gewoon tegen onderweg, eet vervolgens samen een broodje en besluit om gezamenlijk al kletsend verder te lopen.


Het gespreksonderwerp was geregeld: Jan.
Jan is nog heel jong en loopt om een bijzondere reden. Vorig jaar liep zijn zus de Nijmeegse voor de eerste keer en vanwege blesures verscheen ze de tweede dag niet aan de start. Bij thuiskomst had Jan gezegd dat ze een watje was en toch minstens de tweede dag had moeten starten.
Nou, dan lijkt het mij een goed idee als jij volgend jaar de Nijmeegse zelf eens gaat lopen. Dan piep je wel anders.

Dus startte Jan vanmorgen. 
Via de Wandelapp werden alle wandelaars van schip Josefien gevolgd. Duidelijk werd dat onze Jan niet een snelle wandelaar was.

Toen wij na onze koele beloning de finish bereikten zou het nog twee uur duren voor Jan zijn 50 kilometer er op had zitten.


Pas nadat we een heerlijk dinner hadden genuttigd kwam een geblesseerde Jan pas aanzetten. Nou aanzetten. Strompelen leek het meer.
Het was nog erger dan mijn zus had gezegd, zei hij.
Of hij morgen gaat starten is bij deze nog lang niet zeker. Ik kon het niet nalaten hem een mietje te noemen.

We hadden dus een prettige eerste wandeldag. De stand staat op één blaar.


Met groeten Ton

maandag 17 juli 2017

Welke drukte?

Verschillende keren wordt ons gevraagd of we dat masale van de Nijmeegse wel leuk vinden.


Ach dat masale valt allemaal wel mee vind ik. Zeker als je op schip Josefien slaapt die heerlijk rustig ligt te dobberen in de Waalhaven.

En natuurlijk kun je de vijftigduizend wandelaars niet over het hoofd zien maar daarvan staan de neuzen gelukkig bijna allemaal in dezelfde richting. Dus als je gewoon in het peloton meewandelt zien je er maar een stuk of wat. Zo gauw je pauze houdt en aan de kant van de weg zit, schrik je van de hoeveelheid mensen die er aan je voorbij trekt.

Maar dat zien we morgen wel weer. Nu hebben we van een eerste heerlijke maaltijd genoten en gaan zo rond een uur oof negen naar onze hut.


Ook al zijn we min of meer gewend aan Spaanse temperaturen, het leek ons beter om een klein ventilatortje mee te nemen. Just in case de voorspelde klamme hitte ons woensdag uit de slaap zou houden.
Maar Malle Pietje, waar maak je die in een klein hutje aan vast?
Nou aan het handvat van de rolkoffer.

Voor nu: wel te rusten.

Met groeten Ton

zondag 16 juli 2017

Missen

Altijd leuk zo'n ondergaand zonnetje zeker als het de laatste is voordat je op vakantie gaat.


Donderdag ochtend om acht uur was het nog 30 graden. Oei dat zullen we niet echt missen in Nederland, zeiden we tegen elkaar.

En toch is dit precies wat we missen ook al is het klimaat in ons lage landje zoveel milder.  Zon en warmte vinden we heerlijk. Toch genieten we van het sappige groen en de kleuren die zo prachtig uitkomen in het getemperde licht.




Inmiddels heb ik ongeveer duizend bezoekjes afgelegd en staan de blaren op mijn tong maar tussendoor doen we van alles. 
Zo bekeken we zaterdag opnieuw een appartement in Den Helder bij een wat bijzondere dame.
Ze was de dochter van een binnenvaart schipper die 's zomers met botsautootjes op de kermis stond. Een zeer gevarieerd leven waar ze met dankbaarheid op terugkeek.
We stonden ook altijd in Egmond-Binnen, zei ze.
Dat is ook toevallig. Dat is mijn geboortedorp, zei ik.
De naam van die mensen ben ik vergeten maar mijn ouders kwamen altijd bij een echtpaar met geadopteerde kinderen. Ik speelde dan met hun dochter. Ken jij die?
Ik moest diep nadenken want het ging wel over 50 jaar geleden en over adoptie werd niet echt gesproken met 10 jarige jongetjes. 
Maar ineens ging er een luikje open in de grijze massa: maar dat kan alleen maar oom en tante Z zijn. Tante was een zuster van mijn vader.
Er ontstond een leuk gesprek waarin ze allerlei leuke herinneringen ophaalde.

Het appartement behoort tot de mogelijkheden als we ons huis hebben verkocht en in die verkoop is er allerlei leuks gaande. Dus: wie weet.

Ook wandelden we vrijdag in herinnering aan Egbert's sterfdag een Dollyroute.


Ooo, hier ging hij altijd het water in.


Met groeten Ton

woensdag 12 juli 2017

Likken

Alles lijkt wel tot stilstand te komen.

Het is heet maar niet téheet en zeker in de schaduw van een boom of op het strand is het goed te doen.


Er heerst dan ook vakantie. Op de velden gebeurt niet zo veel en zelfs de campohonden zijn verbazingwekkend stil maar dat vacuum wordt met verve opgevuld door de Cicaden.


In de tuin beperk ik me tot het geven van water. Veel water en zelfs dan zie ik soms nog een slappe tomatenplant of een dorstig boompje.

O, ja, en hoe vervelend ook, ik ben druk bezig met rattengif want het er blijken er best wel veel rond te huppelen. Ook bij de buren.
Dus bond ik o.a. blokjes gif aan een spijker in het hokje van het waterdepot. Drie ochtenden achter elkaar was al het gif verdwenen. Gisteravond wilde ik opnieuw gif in het hokje doen maar zover kwam het niet. Bij het openen van het hokje werd ik aangevallen door een zwerm wespen die me binnen een een seconde zeven keer staken. Dat was niet fijn en vandaag is mijn hand opgezwollen en jeuken mijn hand en onderarm. Ach, denk ik, je kunt ook niet ongestraft doden.

We moesten gisterochtend nog wel onze laatste Nijmeegse training doen. Het werd een rondje Acebuchal vanuit huis. Twintig kilometer en we stonden om acht uur 's morgens op de weg om zoveel mogelijk te profiteren van de koelte. Natuurlijk hadden we om zes uur kunnen starten maar het restaurant met de lekkerste taart gaat pas om 10 uur open.
Eenmaal weer thuis meteen oververhit in het zwembad gedoken. 
Ondanks dat we onderweg ieder twee liter water hadden gedronken was ik toch anderhalve kilo gewicht kwijt en was ik de rest van de dag bezig om 'aan te vullen'. 
In ieder geval zullen we van een eventuele hittegolf tijdens de Nijmeegse niet zoveel last hebben denk ik.


Nadat ik de eerste paprika's aan de plant zag, schrok ik een beetje. Oei, zou ik in mijn slechtste Spaans per ongeluk een peper hebben gekocht?
Ik houd helemaal niet van 'heet' eten.
Vanmiddag geoogst en heel voorzichtig een plakje afgesneden en daar even aan gelikt. Gelukkig: gewoon lekker paprika.

Op onze trouwdag was het vorige week bewolkt weer en werd de gemaakte foto ietwat somber maar de dag erna zaten we lekker buiten in de zon op het wittewijnterras met een glas Bubbels om het nogmaals te vieren.


En morgen? Morgen gaan we op vakantie naar Hollanda.


Met groeten Ton

donderdag 6 juli 2017

Ontmoeting

23 Jaar geleden ontmoetten we elkaar op het strand van Egmond en omdat we elkaar na 5 jaar nog steeds heel leuk vonden registreerden we onszelf 18 jaar geleden als partners.


Was het de twee voornoemde dagen prachtig weer, vandaag in het zonnige zuiden liet de zon zich niet zien.


Regen bleef uit dus lekker weer om het huis te kuisen, een klusje in de tuin aan te pakken en aten we tussendoor een heerlijke lunch aan de kust.

Ik las gisteren dat perfectionisten klussen soms zo perfect willen doen dat ze vaak niet eens aan de klus beginnen, bang om te falen. 
Daar zul je mij niet snel op betrappen. Ik ben meer van 20 procent van de energie zit in 80 procent van het resultaat en daardoor is het meestal niet perfect.
Maar daar zit ook een nadeel aan. Eigenlijk storen de randen van de borders me al een tijd. De stenen liggen schots en scheef ook liggen ze niet allemaal in dezelfde 'vleug' en verschillen te veel en te onregelmatig in hoogte.
Kortom een zooitje.


Dus eerst het grind en de stenen weghalen. 


Daarna de ronding wat aanpassen en de stenen met meer esthetisch gevoel terug leggen. Grind terugharken en klaar is Kees.
Ik zou zeggen: twee keer blij. De eerste keer na de aanleggen en nu na het verbeteren.





Met groeten Ton


dinsdag 4 juli 2017

Hier klopt iets niet

Eigenlijk weten we het al lang.

Als we naar huis rijden komen we langs deze hond. Het is de bedoeling dat hij dit rommelhokje bewaakt waar kippen en konijnen inzitten.
We noemen hem driepoot omdat hij altijd op drie pootjes staat. Toen we laatst buurvrouw als gast hadden vond ze dat we eens goed bij het beest moesten kijken en wat hondenbrokjen mee moesten nemen.
Dat deden we. Het is behoorlijk triest. Een geluk is dat hij gewoon vier poten heeft maar een poot niet kan gebruiken omdat zijn nagels te lang zijn. Voor de rest zit hij aan een korte ketting en moet zich dus ontlasten in zijn leefruimte. Voor de rest zag hij er best redelijk uit, had water maar was wel wat aan de magere kant.

Toen we voorzichtig naderbij kwamen piste ze van angst, gromde wat en kroop weg. 
We legden wat voer neer, dat ze opat toen wij wat naar achteren waren gelopen. 




Vanmorgen gingen we naar El Acebuchal en namen wat voer mee voor Maxima zoals we haar inmiddels noemen. Maar we schrokken: ze was duidelijk vermagerd, er was geen water en ze zat onder de teken.
We gaven haar de helft van het voer dat we meehadden, dat ze rustig opat terwijl ik vlak voor haar stond waarbij ik haar gewoon kon aanraken en ze even aan mijn hand snuffelde. 
Een paar meter verder zit en lek in een waterleiding en daar schepte ik wat water op en deed dat in de drinkbak.

En dan wandel je verder maar zit zo'n beest gewoon op je nek. Of eigenlijk de eigenaar want die doet dit soort onaardige dingen en dat maakt me boos.
We gaan kijken wat we hier aan kunnen doen. De hond weghalen heeft geen zin want dan komt er gewoon een nieuwe die het beslist niet beter gaat krijgen.

Ook op onderstaande foto klopt iets niet.
Maar één schoteltje waar gebak op heeft gelegen. Doordat er niet veel te doen is in de tuin en ik dus te weing beweeg loopt het lichaamsgewicht op, dus nam ik geen taartje. En dat is een groot gebaar voor zo'n snoeper als ik.


Nog iets dat niet klopt. Onze watertoevooerslang wat hoger op de berg lekt op een koppeling. Toen we daar langs liepen hoorde Rick het sissende geluid van spuitend water. Oei, als dat maar niet al een paar weken aan de hand is. 
We hebben de toevoerkraan dicht gedraaid en morgen maar eens naar de Ferreteria voor een nieuwe koppeling.

Even terug komen op de vuilnis plaatsen.
In de campo, het platteland van Spanje, wordt geen vuilnis opgehaald. Vuilnis breng je naar containers toe die op veel plekken langs de weg staan. Meestal kan je het gescheiden aanbieden omdat er verschillende soorten containers staan. Sommige van die plaatsen zijn groter en uitgebreider dan anderen.
Ook zijn er gemeentelijk stortplekken/ vuilnisbelten maar daar mag je niet struinen dus daar ga ik nooit heen.

Voor mij is die bij het Torrox de meest interessante omdat het een grote is waar ook altijd groot huishoudelijk afval wordt neergegooid.
Vanmiddag maakte ik deze foto's waarbij het nieuw is dat er twee grote afvalbakken staan. Meestal ligt er op de grond een berg aan meubilair, glas, deuren, waterslangen, groenafval, koelkasten, bouwpuin ect.



Dit ziet er een stuk netter uit.

Met groeten Ton