We lopen de route tegen de klok in, zegt Rick, dat komt beter uit met de pauzes en de restaurantjes.
Om kwart over negen op pad. Nog heerlijk rustig en lekker koel. De schaduwen zijn nog lang.
We zijn inmiddels vaste weekend gasten en de we worden dan ook hartelijk begroet.
Como siempre? Wordt er al gevraagd.
Ja. We nemen altijd cafe con leche en the met twee stukken taart die we dan halveren en delen.
Omdat we deze keer verder lopen zien we het gehucht ook eens in zijn geheel. Bij de platte groene daken is onze koffietent.
Als we met de klok meelopen is het niet moeilijk om het stukje originele weg te vinden. Het wordt aangegeven met een bordje 'ruta verde'. Maar teruglopend moet je dit zien te vinden als begin van het pad. Daarom wordt ook gezegd dat het tegen de klok inlopen van de Pelgrimstocht op Shikoku die dan telt voor twee routes.
Wat verder is het duidelijk dat dit het oude plaveisel is.
We eten een wat saaie salade op het pleintje in Torrox. Het is dan al aan het bewolken en ineens horen we wat gedonder in de verte.
We stappen op en na een kwartiertje begint het te spetteren. Te weinig om de de weg echt nat te laten worden maar het wordt er wel benauwd van en dan is 800 meter klimmen ineens een beetje een Japanse ervaring.
Ook Japans is dat ik geen blaren heb. Zelfs niet met mijn nieuwe schoenen.
Als we thuis zijn lees ik een reactie op FB: of die elektronische muggenverjager werkt?
We hebben hem pas een dag maar, en wellicht is het een placebo effect, het lijkt te werken.
Als er van die dikke bromvliegen in huis zitten proberen we die door een deur of raam naar buiten te drijven.
Dat werkt nooit.
Ze vliegen altijd verder het huis in.
Maar gistermiddag probeerde Rick een vlieg naar buiten te werken en....... dat lukte.
Vanmiddag lukte het bij mij ook.
Ja, ze proberen het huis te ontvluchten zei Rick. Ze wachten tot iemand de deur voor ze open doet.
De zon zien we niet ondergaan. Wel spettert het weer een beetje.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten