zondag 31 december 2017

Gaat het wel goed?

Gaat het wel goed met je, kreeg ik een mailbericht, al bijna een week geen blog.

Ja het gaat goed. Wel wat minder zin om te bloggen want best wel veel zaken om aan te denken en te overdenken en die laatsten staan niet een twee drie op elektronisch papier.

Het komend jaar wil ik ff geen grote veranderingen, zei ik gisteravond tegen Rick. We waren alvast een beetje aan het terugkijken en werd het duidelijk dat het niet zozeer de de beslissingen zijn of de daadwerkelijke veranderingen die energie vragen. Het is meer het wennen aan nieuwe situaties, het opbouwen van nieuwe sociale contacten, het aanpassen en invoegen. En eigenlijk is dat al drie jaar aan de orde. Op Texel was ik na twee jaar nog niet in mijn element. Niet dat er iets mis was maar meer dat inburgeren echt wat langer en meer vergt dan ergens twee jaar wonen. 
In Spanje kan ik ook niet spreken van ingeburgerd zijn zoals op de plek waar ik geboren en getogen ben. En wellicht is dat iets dat je nooit zal krijgen. Die geboorte en opgroei plaats zit zo diep en luistert zo nauw als dat een zalm in zee het rivierwater herkent waar hij uit het ei is gekomen. Kan je het zien? Ruiken? Horen? Nee maar het is er, heel subtiel, ergens, diep van binnen.

Gisteravond naar Heiloo. Vandaag nemen we afscheid van de buren van de Holleweg en doen dat met oliebollen en gluhwein. 
Zullen we alvast wat gluhwein in Den Helder kopen, stelde ik voor aan Rick. Stel dat het is uitverkocht morgen dan hangen we.
Zal het zo’n vaart lopen? Hier in Den Helder staan de rekken vol. 
Nou ja, en anders maak ik het zelf, heb eigenlijk ook niet zo’n zin om met die troep te gaan slepen.

Dus stonden we gisteravond in de VOMAR waar geen gluhwein meer in de stelling stond.  Vervolgens wandelde ik door de regen naar AH waar de boel ook uitverkocht was en ik er tabak van had.
Gelukkig is de VOMAR vandaag open en haalde ik al vroeg flessen pleegzuster bloedwijn, sangria, sinaasappels, kruidnagelen en kaneelstokjes. Een heerlijk brouwsel geworden met meer smaak en een goed suiker percentage. Daarmee bedoel ik dat het lekker zoet is maar niet voor 33 procent uit suiker bestaat.



De oliebollencampagne is inmiddels een soort van routine geworden ook al lijkt het wel dat ik ze elk jaar in een ander huis bak.
Zeker is het, nou uh wat is zeker in het leven, dat het laatste keer is dat ik ze hier bak.


Om twee uur stroomden de buren als een man naar binnen. Om het onszelf makkelijk te maken verwarmden we de  gluhwein in de waterkoker. Schenkt eenvoudig in en is supersnel heet. Gebruikten we plastic glazen. Dat kon ook niet anders want we vergaten op de uitnodiging te vermelden dat de gasten zelf een glas moesten  meenemen.

We kregen een mooi kado, een ontroerende speech en veel goede herinneringen werden opgehaald. Kortom: het was meer dan leuk.


En gelukkig zijn er altijd een paar  plakkers. Net als ik. 


Ook al passeert het huis pas drie januari bij de notaris: gevoelsmatig is het nu......


Met groeten Ton

dinsdag 26 december 2017

Dienee voor twee



Eenentwintig jaar geleden kocht ik op negen december dit huis. 
Geld om het verbouwen had ik niet dus werd er alleen geschilderd en kocht ik de goedkoopste vloerbedekking die de Kwantum in het assortiment had. Om de kosten te drukken zegde ik per 15 december de huur op van de bovenwoning waar ik korte tijd woonde. Dus sliep ik vanaf die datum op een matras op de grond in een koud en onttakeld huis. 
Ik was nog  niet helemaal hersteld van overspannen zijn en zat nog lang niet echt lekker in mijn broekje. Na een paar dagen lag ik in mijn bed en hoorde een muis op zolder, niet dat ik daar bang van ben maar ik werd er zo triest van en voelde me ontheemd en eenzaam dat ik gewoon begon te huilen.

Dit is lang geleden en ik ben hier meer dan gelukkig geweest. Dat heeft eigenlijk voor een groot deel te maken met de leuke buren waarmee ik en later ook Rick omringd zijn geweest. Een huis blijft natuurlijk gewoon een stapel stenen.

Gisteren hadden we een gezellig en heerlijk verzorgd kerstdinner waar de gasten het voor en nagerecht meebrachten en leuke presentjes om de tafel op te fleuren (we hebben niet veel van die spulletjes hier want die staan in Spanje)

Later in bed bespraken we de afgelopen dagen en wat er nog te doen staat. 
Ik merk dat ik wat onrustig ben omdat er nog wel het een en ander moet gebeuren. Laten we dan morgen naar Heiloo gaan, stelde Rick voor en daar de boel  aanpakken. Dan kunnen we meteen de erwtensoep opmaken die in de vriezer staat. In Spanje is ook tenslotte ook maar één Kerstdag. Want dat is zo leuk van twee woonplekken: je kan van beiden de beste dingen pakken. Dus togen we per trein naar het zuiden.


Ik mestte de garage uit. Sorteerde de spullen die we naar Spanje willen sturen. 
De overburen kwamen om te kijken of ze nog wat hout konden gebruiken en die namen meteen het gaas van het kippenhok mee en de sneeuw schuiver, wat rekken en een paar polycarbonaat platen. Kijk, dat scheelt al weer en ik ben blij dat iemand het kan hergebruiken. 
De werktafel is inmiddels gedemonteerd zodat een buurman morgen de spullen naar de gemeentewerf kan brengen.

Tussendoor kwam buurvrouw even kijken. Maar jullie kunnen toch niet de hele avond op die Hartman stoeltjes zitten? Ik ga zodirect naar mijn zoon en jullie kunnen dan gewoon bij mij in huis zitten hoor.
Rick is helemaal blij maar ik weet het nog niet helemaal zeker.

Ondertussen ontfermde Rick zich over de schoonmaak van de woning. Boven is het klaar en werd het tijd voor kerstdinner twee. Snert. Natuurlijk aten we dat bij de snorrende kachel.
Zal ik er nog een blokkie opgooien, vroeg ik.
Het bleef ff stil. Jij wilt zeker liever nog wat hier blijven he?
Ja, eigenlijk wel. Nu kan het nog.



Ik kan natuurlijk wel heel stoer roepen dat het huis slechts een stapel stenen is maar het voelt als meer. 
En nu zit ik al typend te mijmeren. Glijden er allerlei mooie herinneringen voorbij zoals onze trouwdag, de muziekmiddag voor de buurt, de zang repetities van Nootzaak en Zinco, kerstdinners met familie en vrienden, onze verjaardagen, Het knuffelen van Egbert, de groententuin, de kippen , de mooie wandelingen rond het dorp en de camino’s die we vanuit hier ondernamen, de plannen voor het huis in Spanje. Ach eigenlijk te veel om op te noemen.
Maar ook zie ik mijn halve familie die is overleden en Rick’s ouders, ooms en tantes, neven en nichten, vrienden en buren. Tja, wat gebeurt er dan toch veel als je terugkijkt.

Goed om even stil te staan voordat er een nieuwe fase aanbreekt.


Met groeten Ton


zondag 24 december 2017

De accu is leeg

Ook vannacht sliepen we bijna 12 uur en werden pas om 9.35 wakker. 
Ongehoord laat, zeker voor mij als ochtend mens.

Wel heerlijk om hier in het hoge noorden te wonen. Weg van grote drukte. Vrijdagavond in Heiloo puilde de supermarkt uit van waanzinnig winkelende mensen. Ik vergelijk de kerstgekte met de feedingfrenzy die zich soms in de dierenwereld voordoet als er teveel voedsel voorhanden is. Gister in Den Helder werd er normaal gewinkeld in de DEKAmarkt. Het was wat drukker dan eerder in de week maar van gekte geen sprake.
Wel waren er een paar producten uitverkocht waarvan ik dat niet verwachtte: spruitjes en sperzieboontjes. En die wilde ik nu net hebben. Dus stond ik vanmorgen als bijna de enige klant in de winkel. Heerlijk.

Maar van het predikaat ‘zonnigste stad van Nederland’ hebben we nog niet veel gemerkt. Nu is het in heel Nederland wat somber volgens de NOS site.


Het kostte dan ook wat moeite om naar buiten te gaan, want wat zitten we tevreden te wezen in ons kraaiennest, maar eenmaal op de dijk stormde de wind vrijelijk door de haren en zagen we zowaar een iets lichter grijze vlek in het wolkendek. Ik pakte snel mijn fototoestel om het unieke moment vast te leggen maar het scherm gaf de melding: accu leeg. Dat was jammer want even later lag De Hors op Texel in het zonlicht. Weliswaar een halve minuut. Maar toch.

Vanmiddag kregen we visite wat niet alleen heel leuk was maar ik kreeg ook een kado.
“ Ik lees je blog met veel plezier en zag dit in een winkel staan en dacht meteen aan jou als Jantje Ongeduld.”


Een zandloper. Daar kan je in alle rust drie kwartier naar kijken.

Al werkend in huis ontdekken we wat dingen die niet niet lekker gaan. Tijdens de afwas sta ik precies met mijn kop voor het kastje waar de mokken instaan en de koffie en thee moeten echt dichter bij de waterkoker staan. Omdat de waterkoker op de goede plek staat verhuisde de koffie naar rechts en staan de mokken in de voormalige koffiekast.
Rick kan niet bij de spullen die op de bovenste planken staat dus dat heb ik een plank lager gezet en worden, ieder geval voorlopig, de bovenste planken nergens voor gebruikt. Ruimte zat.

Gister was het een dag van klussen. De laatste spullen verhuisd en daarmee is Malle Pietje ook gearriveerd want de piepkleine berging staat vol met schatten en twee fietsen. 
Lukte het Rick om de tijdelijke router aan te sluiten. Dus kan ik weer zelfstandig internetten zonder gebruik te maken van de Iphone van Rick. Zelfs de TV, die ondanks de drukte werd afgeleverd, kreeg hij geïnstalleerd.

Kortom: we zijn er klaar voor.

Ik wens iedereen mooie Midwinterfeesten en een nieuw jaar met redelijkheid toe.

Met groeten Ton


vrijdag 22 december 2017

Routine

Routine willen we hebben. Routine zodat we niet steeds hoeven na te denken. De dagelijkse dingen op de automatische piloot zodat we energie overhouden voor zaken die wat ingewikkelder zijn.

Het gaat eigenlijk allemaal heel voorspoedig en toch zitten we ‘s avonds op de bank te pitten. Het kost dus blijkbaar veel energie. 
Wasmachine en droger staan al keurig vanaf dag één aangesloten in de badkamer. Twee goed gevulde wasmanden staan in dezelfde ruimte en toch wordt er niet gewassen: ik zie er tegenop. Wat is dat toch?
De wasmachine stond een jaarlang ongebruikt in de garage en de wasdroger die ik van zus erfde zelfs twee jaar. Ik steek mijn mooie hoofd het liefst in het diepe zand. Zolang ik niet was, word ik niet geconfronteerd met eventuele kapotte machines of met machines die mankementen vertonen.
Maar gisterochtend moest het er maar van komen. Alles verliep naar wens. Pak van mijn hart.

De muren zijn keihard en ik vond het lastig om de gordijnrails aan het plafond te monteren, zei Job, de vorige eigenaar.
Het gevolg: ik zie er tegenop op om gaatjes te boren om de lichtsnoeren op te hangen. O, zei zwager, dan leen ik je mijn boormachine wel want die maakt gaten in het hardste beton alsof het gipsplaten zijn.
Dat klusje kon ik niet langer uitstellen dan vanmorgen omdat Rick expliciet vroeg of ik die klus nu wilde doen.
Tja. Natuurlijk is het dan best wel ingewikkeld want hoe krijg je die goedkope IKEA transformator ook alweer uitelkaar? Hoe ver moeten die snoeren van het plafond af? Hoe klein kan een gaatje zijn waar een stugge stroomdraad doorheen moet? Uiteindelijk alles keurig aangesloten en toen de gaatjes afgetekend waar de draden moeten komen. En dan word je blij van een goed boormachien want inderdaad: acht mooie gaatjes gemaakt.
Wel jammer dat het lichtknopje in de de slaapkamer het niet doet en we dus nog steeds in het donker de weg naar het bed moeten vinden.

Tijd voor wat uithuizige bezigheden. Op naar de ziektekosten verzekeraar om een en ander aan te passen. Een deel van de verzekeringen zit in de servicekosten en we zijn zo daring om geen inboedel verzekering te nemen. Er staat niet veel in het appartement en bijna alles is oud of tweedehands.
En dat is nu weer zo lekker van georganiseerd Nederland: binnen een kwartier is het geregeld. 
Dan naar de bank voor adreswijziging en gevraagd of alles rond de aflossing van de hypotheek in orde is. Ook dat kan van ons lijstje af. Net als ons aanmelden bij het gezondheidscentrum. We maakten wel meteen duidelijk dat we een arts willen die niet afwijzend staat tegenover euthanasie.
Er zijn vier artsen in het centrum, zei de assistente, en dan raad ik u een intake gesprek met arts G aan waarvan ik denk dat die dan wellicht het beste bij u past.

Tussendoor is het zoeken naar de mokken, gaat de hand automatisch naar de lade waar in Spanje de koffie staat, wil ik de kraan met mijn linkerhand openen terwijl de knop hier rechts zit, staan de borden echt in een bovenkastje net zoals de kruiden die dus niet in een laadje staan. En  zo nog wat dingen.

Ook kochten we een TV, haalden we de router op, bedachten we iets tegen het lawaai van het centrale afzuigsysteem, zochten we midwinterversieringen uit, bedachten we wat we de gasten op kerstdag gaan voorschotelen en besloten we om toch nog maar een nachtje in Heiloo te slapen. Dus snel een tasje ingepakt met de benodigde spullen.

Nee van routine is nog geen sprake.

Met groeten Ton



dinsdag 19 december 2017

Bijna over

Verhuizen staat in de top tien van meest stressvolle dingen die je kunt doen.

Dus mag je jezelf gelukkig prijzen als je relatie dat zonder kleerscheuren doorstaat.

En natuurlijk: ik mopper, ben ongeduldig, verlies mijn geduld, biedt verontschuldigingen aan, maak complimenten, spring bij en geef zoenen.
Rick is zijn gewone zelf al is ie snotverkouden en brak er vanmorgen een kroon af.

Tussendoor zorg ik voor de voedselvoorziening en sta buren te woord die zich afvragen of we zonder afscheid vertrekken. (Nee natuurlijk niet. Ouderjaarsdag organiseren we een bijeenkomst met oliebollen en glühwijn.)

Rick’s broer had een vrachtwagen geregeld. Hij is eigenlijk veel te groot voor die paar dingen die je moet verhuizen, zei hij tegen Rick. 
Rick had namenlijk gezegd dat de meeste spullen in Spanje staan en er alleen een paar kasten, een tafel en wat dozen naar het appartement hoefden te worden gebracht.

O ja en een bed, koffers met kleding en potten met buxus, fietsen, stoelen, een wasmachine en een droger. Ook twee grote kasten uit de garage, tuinstoelen, gereedschap, schilderijen en nog wat incourant spul. Plus een grasmaaier en een wasdroger die we aan een vriendin in Schagen hebben gegeven. Kortom: zaterdag komt het laatste spul.


Heerlijk zo’n appartementencomplex. Bij een verhuizing staan er allerlei karretjes en steekwagens klaar en is de lift beschermd met board. Werkt allemaal gemakkelijk en binnen een uur stonden alle spullen boven op de galerij en in huis.


Daarna duurde het een uur voordat ik het Aupingbed had gemonteerd waarbij ik enigszins ongeduldig werd. Rick richtte de slaapkamer en de kasten verder in.


En ik vulde de keuken. Nou uh vullen.

Dit is het tweede huis waar ik in woon waar de keuken bovenkastjes heeft. Ik houd niet zo van bovenkastjes. Het verkleint de ruimte, maakt het werkblad donker en je stoot altijd je knar. Daarbij komt dat ik die ruimte ook helemaal niet nodig heb. Ik kan niet zo goed tegen overbodig spul dat je ook nog eens nooit kan vinden omdat je het zo weinig gebruikt of dat je bent vergeten waar het staat of dat je het überhaupt was vergeten dat je het had.
Klinkt raar uit de mond van Malle Pietje die het verzamelen niet kan laten maar waarom zou je een aspergepan willen, of een visschaal? Visbestek, een tupperware slacentrifuge, nestschalen, desserbestekjes, tapasschaaltjes, soufleepannetjes een wildschaar, deegrollers, espressokopjes, ach teveel overbodige zaken om op te noemen. Ik kan een heel leven leven zonder die troep. Tapas en vis smaken net zo goed op een normaal bord. Een deegroller? Ik gebruik een wijnfles. En asperges? Asperges worden ook gaar in een pan waar broccoli in wordt gekookt.



En nee, de beneden kastjes puilen niet uit. De pannencarousel en het kastje onder de spoelbak zijn redelijk gevuld net als de lade onder de oven.


We zitten nu een beetje uitgeblusd op de bank. Tevreden te wezen dat we samen een goed team zijn.

Wel kwamen we er vanmorgen achter dat we het internet nog niet hadden veranderd voor het nieuwe adres. Dus belde Rick naar KPN.
Wanneer gaat u verhuizen?
Vandaag.
O maar dat duurt een week of drie meneer.
Dat geeft niet. Wel wil ik graag uitbreiden met een TV abonnement.
Das wel vervelend dat u drie weken niet kunt internetten en geen televisie kunt kijken.
Maar we hebben al tien jaar geen TV.

In ieder geval kunnen we morgen een tijdelijke router ophalen en vier januari komt de monteur een definitieve aansluiting maken. Moeten we nog wel snel een tv halen.

Met groeten Ton


maandag 18 december 2017

Dat kan ook niet

Eigenlijk staan er helemaal niet zoveel spullen klaar om te verhuizen. De meeste eigendommen staan in Spanje. Het valt toch allemaal wel mee, zei Rick vanmorgen. 
Maar ik ben wat onrustig en zie tijdrovende klussen van te demonteren lampen en het laatste bolwerk van Malle Pietje: DE GARAGE.

Terwijl Rick rustig stond te scheren, liep ik beneden wat te klooien.
Als ik de havermout nou alvast op een laag pitje zet, dacht ik, kan ik ondertussen in de garage kijken.
Ik doe de kast open en zie grote kratten met gereedschap staan. Dat bestaat uit drie erfenissen: die van mijn ouders, mijn zus en van Rick’s vader plus mijn eigen spullen. 
Tja, wat te doen met drie versleten schroevendraaiers? Of met vijf ongeveer dezelfde kniptangetjes? Of tig dezelfde goedkope inbussleuteltjes die je bij zelf in elkaar te monteren meubels meegeleverd krijgt?
Het gaat allemaal naar Gered Gereedschap. Samen met overbodige hagenscharen, boomzagen, harken, vorken en spades. Tja, Den Helder heeft slechts een balkon.

Zo ben ik lekker ff bezig. Nu eerst even in de havermout pap roeren. Ik doe de achterdeur van het huis open en ruik een nogal sterke geur van verkoolde melk.
Hé, riepen vroeger de afwassmannen in de instellingskeukens waar ik werkte, wie kookt er hier met dubbele bodem?
Nou, ik dus, want ik kan geen twee dingen tegelijk doen.



En een dubbele bodem zat er in mijn pannetje. Ongeveer een halve meter dik. 
Ach een beetje waspoeder erin, wat water en terug op het vuur. Na een paar minuten was het leed weer geleden.

Lampen zijn inmiddels gedemonteerd, de matrassen van het bed heb ik toch maar in een dekbedovertrek gedaan. Mochten er vlekken of vegen opkomen kan ik die overtrekken makkelijk wassen. De garage heb ik grotendeels doorgewerkt maar ik denk dat er misschien volgende week toch nog wat spullen naar Den Helder zullen gaan. O, mijn alterego Malle Piet vindt het lastig om afstand te doen. Zelfs al weet ie dat de nieuwe woonplek maar een opberghokje heeft van anderhalf bij drie meter vloeroppervlak.

Omdat Rick vanmiddag een afspraak had op Texel gingen we samen eerst naar Den Helder om sfeer te proeven. Het bleef niet bij sfeer proeven want we kwamen niet langs de patatboer zonder een friet met pindasaus te nemen.
En, stelde Rick vanmorgen voor, omdat ik pas tegen zevenen van Texel kom zullen we dan in het appartement snert te eten?
Dus ging er een pannetje erwtensoep mee.


En dit is ons zicht op de zonsondergang met uiterst rechts, net boven de horizon het licht van Lange Jaap.


Met groeten Ton







zondag 17 december 2017

Snertweer

We vlogen gisteren met Ryanair voor € 24,99 per persoon in niet gereserveerde stoelen.
We zullen wel zien waar ze ons neerzetten, zei Rick. Waar we zaten werd duidelijk toen Rick ging inchecken. Ik zat op rij 8 en Rick op 32.
Oei, das wel ver uit elkaar. Zullen we toch maar reserveren om naast elkaar te gaan zitten?
Wat blijkt: Rick kon wel naast mij komen zitten maar van achter naar voren is duurder dan van voren naar achter. Daarbij kwam ook nog dat mijn plaats niet veranderd kon worden en dus de achterste min of meer verplicht werd de duurdere optie te nemen. We begrijpen dat je eigenlijk voor € 24,99 niet half europa over kan vliegen en dus ook niet kan zeuren. Maar het voelt wel wat onprettig aan dat als je alsnog wat wilt wijzigen je dan gemanipuleerd wordt om behoorlijk in de portemonnee te tasten. Maar je hebt altijd de keuze om dat wel of niet te doen. En..... ‘het gaat over niets’ is dan onze gevleugelde uitspraak.

We hadden een heerlijke vlucht. Vlogen keurig op tijd en konden de handbagage, die alsnog geregeld in het ruim moet, bij ons houden.
Doordat er wel een stuk of veertig lege plaatsen waren ontstond er een ware stoelendans. Daardoor werd duidelijk dat veel mensen kiezen voor ongereserveerde plaatsen. Ook wij konden gewoon naast elkaar zitten. 

Op Station Schiphol hadden zo ongeveer alle treinen vertraging. Dat werkte in ons voordeel. Aansluitingen die we anders niet zouden kunnen halen sloten nu perfect op elkaar aan en met 55 minuten stonden we dan ook bij de voordeur van, nog heel even, huis nummer één. Nog een half uurtje later dronken we met buurvrouw gluwein en at Rick musketkransjes.
Helemaal weer thuis.

Vanmorgen lag er een prachtig laagje ijs op de vijver. En ja dan is het ook wel weer lekker knapperig fris in onze delta.


Tijd voor havermoutpap. Daarvoor ging ik naar de supermarkt en nam meteen de ingrediënten mee voor een flinke pan erwtensoep. Tja, je bent in Nederland of niet.





Uiteraard snorde de kachel al vroeg zodat we het ontbijt genoten in een warme knusse serre.


De bedoeling is dat we spullen uitzoeken en inpakken. Dat we kasten naar beneden sjouwen en bedden uit elkaar halen. Maar de drang naar een zonnige Dollyroute door het park was sterker. Wel duidelijk is dat het de afgelopen tijd heeft geregend. Kunnen we daarvan niet wat in Spanje krijgen?

Ons lievelingsbankje stond in een diepe plas.



Over de wandeling die normaal gesproken een uur duurt, deden we vandaag twee en een half  keer zolang. Ach je komt eens iemand tegen en kletst dan wat.



Nou ja, uiteindelijk staan alle spullen die meegaan beneden. 

Zullen we eten, vroeg ik Rick nadat het donker was geworden.
Maar het is pas half vijf.
Oei, ik heb het idee dat het al heel laat is.


Met groeten Ton






vrijdag 15 december 2017

Musketkransjes

Het is een beetje dubbel.

Spannend om weer naar Nederland te gaan voor de finale. De verhuizing naar Den Helder en de overschrijving van het huis in Heiloo.
Ook gaat er nog een transport naar Spanje plaatsvinden van wat spullen.
Maar het is hier zo heerlijk. Elke dag zijn we blij vanwege de rust, het weer en alles wat Spanje leuk en en soms ook niet zo leuk maakt. Eigenlijk willen we niet weg.

Zo werd ik twee nachten geleden om drie uur wakker. En dan ook helemaal echt helder uitgerust wakker. Ik wil daar dan eerst niet aan toegeven en doe verwoede pogingen om de slaap weer te vatten. Maar na vijf minuten gaf ik het op, deed mijn ogen open en keek uit het raam.
Zag ik daar nou een ster valle...... en met dat zag ik er weer een. De Geminiden. En ik zag er een stuk of veertig naar beneden komen waarvan er een zo groot was dat de slaapkamer even verlicht was. Ik slaakte gewoon een kreet waarvan Rick wakker werd.
Nu heb ik vanuit mijn warme bed door de twee openslaande deuren een wijde blik op de hemel in de richting van de Middelandse zee dus een eerste klas zicht op het spektakel.
Nou ja. Zo duidelijk gaan we het in Den Helder waarschijnlijk nooit zien.

Ook al zo leuk was de maaltijd die we met 10 medezangers genoten in El Pozo in Torre del Mar. We hebben niet alleen heerlijk gegeten, bas Pedro had zijn gitaar meegenomen en we hebben wel een uur lang allerlei Spaanse liedjes gezongen. Nou de Spanjaarden deden de tekst en de Guiries deden nana, lalala, noe noe noeoeoe. 
En als nuchtere Calvinistische Nederlanders denk je dan al gauw: doe maar gewoon, wat zullen de andere gasten er van vinden.
Nou, die vonden het gewoon leuk.

Net als ik me dat herinner toen ik als twintig jarige in Taxco in Mexico ‘s avonds in een restaurant was waar ook een groep mannen zat te eten. Ik had het idee dat het opa was met zijn zonen en kleinzonen. Op een geven moment begon het keihard te onweren en te regenen. De elektriciteit viel uit, er werden kaarsen aangestoken waarna de maaltijd gewoon verder ging. Bij de mannen werd een toespraakje gehouden en aansluitend werd er gezongen. Eerst wat onwennig maar na een paar minuten met volle overtuiging. En ik vond het prachtig en ik niet alleen want het restaurant liep helemaal vol met gasten terwijl we er eerder alleen met de mannen en mijn  groepje zaten.


Onze eigen Jose Feliciano.



En zoals wel vaker na iets heel leuks: vandaag vond ik er niets aan. 

Vanmorgen scheen aanvankelijk de zon nog en deed ik, ondanks de halve storm, nog wat tuinklusjes. Hoofdzakelijk om potplanten en zaailingen op een wat meer beschutte plaats te zetten zodat ze tijdens onze afwezigheid overleven.


En toen het bewolkt was begon ik alvast met het kuisen van de Klompen.

Toch zitten er ook weer voordelen aan feestdagen in Nederland. Nadat Rick de fondant muizen en kikkers in zijn Spaanse sloffen miste heeft ie nu zijn hoop  gevestigd op Musketkransjes. 


Met groeten Ton



maandag 11 december 2017

Sterren

Ook het tweede concert was geslaagd.

Met de rode vlinderdassen om de nek waren we er helemaal klaar voor. 

We zongen in een kerkje dat minstens vier keer minder mensen kan bevatten dan het theater van Torrox maar er zaten drie keer zoveel toeschouwers.
In het theater was ik totaal niet nerveus omdat je vanaf het podium niet de zaal kon inkijken. Nú zaten we tijdens het zingen met het kwartet bijna op schoot van de mensen op de eerste rij en dat maakte me wel heel bewust van het zingen voor publiek. Nu sta ik best wel graag in the picture maar toch ben ik ook wel nerveus.


Ook tijdens de voorbereidingen in het kerkzaaltje ging het er weer echt Spaans aan toe. Niemand lijkt te luisteren naar de aanwijzingen van de dirigente die dan ook een paar keer de kletsende dames, ja sorry het waren echt de dames, geïrriteerd tot de orde moest roepen. Wat me dan tijdens het concert weer wel opviel is dat uiteindelijk iedereen de aanwijzingen blijkbaar toch heeft gehoord. Het liep allemaal perfect. En in zo’n klein kerkje is het wel heel intiem.

En dan vandaag weer het thema regen. Vanmorgen werden we om zeven uur wakker van de regen die kletterde op de ramen. Het stormde dan ook harder dan het regende.

Heerlijk en ook vandaag ging mijn kleding steeds in de droger als ik weer eens uitgebreid naar buiten moest om de waterafvoeren te controleren. Wat kan een mens blij zijn met wat regen. Natuurlijk in de wetenschap dat het morgen weer zonnig is.



De regen viel echt in buien die soms ook wel even heftig waren. Tijdens zo’n bui zat deze Kwikstaart onder een stoel die ook nog eens onder de tafel geschoven staat. Niet dat het er echt droog was maar toch wel beduidend minder extreem. Hij keek me wel recht aan om me duidelijk te maken: zie je wel hoe slim ik ben.


Tussen de buien door naar buiten om het water uit de vijver bij extra dorstige planten te gieten en toen zag ik deze zwarte paddenstoelen sterretjes.


En het was weer regenpannenkoekenbakdag. Nog nooit in mijn leven at ik zo vaak pannenkoeken als in Spanje. Al zijn ze heerlijk: ik vind het geen maaltijd. En het feit dat we ze alleen met suiker eten maakt de maaltijd er ook niet echt  gezonder op.

Met groeten Ton

zondag 10 december 2017

Rudolf

De wind giert rond het huis.

We zijn weer vol verwachting.

Eergisteren reden we richting het stuwmeer van Viñuela waar nog slechts een paddenpoeltje van over is. We bezochten daar de man die ons indertijd hielp met het zoeken naar een geschikte plek om te wonen en de opzichter was tijdens de bouw van de klompen. 
We hadden er een leuke middag maar er werd wel een opmerking geplaats dat ‘de Spanjaarden niet veel aan Kerst doen’.
Ach is dat zo, zei ik, we zagen net nog een tot Rudolf omgebouwde auto.





We zijn weer in afwachting van regen die als het goed is morgen gaat vallen. De eerste voortekenen zijn al twee dagen daar. Lenswolken die in koude bovenlucht ontstaan. Ze zagen er indrukwekkend uit vanuit de auto.


Pas weer bij de klompen kon ik opnieuw een foto maken maar toen was de fenomenale oranje kleur al verdwenen. Op nog een paar lenzen is kleur te zien.


Wij tutten een hele zaterdag vol met kleine klusjes die naar bovenkwamen na de werkzaamheden aan de weg. 




Vandaag schilderde Rick de pilaren van de oude toegangspoort. Al schilderend ging het steeds harder stormen (ook een teken van de naderende regen) waaide de verf van zijn kwast en plakten rondvliegende blaadjes aan de geverfde pilaren. Maar de klus is geklaard en het ziet er weer keurig uit.
Dit is niet alleen de oude pilaar maar ook zat hier de inmiddels verwijderde meterkast tegen aangeplakt. Een likje verf was na het hak en breekwerk dan ook hard nodig.

Ik deed tussendoor ook nog wat aan mijn eigen dingen. Zo besteedde ik behoorlijk wat tijd aan het camoufleren van de nieuwste arroyo. De stenen die uit de aarde van de sleuf in het beton kwamen kon ik daar mooi voor gebruiken. Ook de overgebleven aarde gooide ik op plaatsen waar kuilen of geulen waren waren ontstaan door de regen. Heerlijk om een dubbel resultaat te hebben tijdens werkzaamheden.
Een ander eigen ding is dat ik de stapelmuurtjes elke paar jaar opnieuw opbouw omdat het niveau van stapelen beter wordt en ik me dan stoor aan de ‘oude’. Meteen kan ik dan ook wat aanpassingen doen aan de rondingen zodat het een ietsje natuurlijker of speelser wordt.





Inmiddels zit ik al een paar uur binnen omdat het me te hard waait. Rick houdt stug vol en blijft buiten zitten.

Wel zingen we zo direct nog wat Spaanse teksten door zodat we helemaal klaar zijn voor het Kerstconcert dat om acht uur begint.

Met groeten Ton


vrijdag 8 december 2017

Na gedoe en gezeik: geklaard


Nou, uh, de werkzaamheden zijn geklaard. Vervolgens is het afwachten of we uiteindelijk aangesloten worden want dat hangt af van Endessa.

Onze buren zijn een aantal jaren geleden al eens gestart met het legaliseren van de stroomtoevoer. Een heel traject doorlopen om aan de eisen van de leverancier te voldoen. Het heeft ze scheppen geld gekost en kregen vervolgens geen aansluiting. 

Ook ons kost het een bak geld omdat er opnieuw een project moet worden gemaakt, er aan nieuwe eisen moet worden voldaan en we de pech hebben dat de buis die onder de weg loopt volledig is dichtgeslibt met aarde en we daarom een sleuf door het beton moeten hakken van een meter of dertig om de kabels in te leggen.

Nu zijn er ook nog twee feestdagen deze week. Woensdag en vrijdag met donderdag als brugdag. De zogenaamde puente. Altijd wat met die Spanjaarden wordt er dan wel gezegd. Maar de kleine zelfstandige werkt gewoon door en met doorwerken bedoel ik dan niet alleen dat ze de vrije dagen doorwerken maar dat ook nog eens met een flink tempo doen.



Eerst het beton doorzagen en vervolgens hakt de machine het kapot.
 


Mijn stapelmuurtje ziet wit van het slijpsel en is aan het einde van de dag voor een deel gesloopt.



Zien werken doet werken. Dus besloot ik de levensgevaarlijke Agave van zijn stekels te ontdoen. Maar al werkend kwam ik tot de conclusie dat de cluster van planten in de nabije toekomst het muurtje dat de buren hebben laten maken, zou breken. Dus wilde ik alle zijscheuten verwijderen. Maar dat valt niet mee met al die stekels. Wat nu? Ik maakte het scherpe handzaagje met een paar tie-wraps vast aan een stok en kon zodoende op veilige afstand al het gevaar wegzagen.





Vanmorgen stonden de mannen al om acht uur op de stoep voor het dichtmaken van de sleuf.


Werd er nog wat overleg gepleegd.


Is het verplichte vrijstaande meterkastje neergezet en wilde Rick dat ik die ‘armetierig dooie yuccas’ weghaalde. En ik, die precies doet wat me gevraagd word, ahum, ging meteen aan de slag. Gelukkig zag ik net op tijd dat er twee piepkleine groene puntjes tussen de bruine bladeren door piepten. Toen mochten ze blijven en hoefde ik alleen de bladeren af te knippen.



Nu heb ik ongeveer een maand of zes moeten wachten op de uitlopertjes. En dat is waarschijnlijk niet veel langer dan dat we moeten wachten op de goedkeuring van het elektriciteits bedrijf.

Met groeten Ton

maandag 4 december 2017

Gedoe en gezeik

Eigenlijk ben ik al een week min of meer upset ook al zijn er ook leuke dingen.

De regen was heerlijk maar het is wel koud nu en vorige week leek een van de zonsondergangen wel een beetje op zo’n sciencefictionachtige explosie.


De wolken bleven nog een daggie extra hangen.


En dan..... na een jaar of vier eindelijk een bloem.


Daarentegen is Lies murw gewaaid. Dat kan ook niet anders want de blauwe containers staan vol op de noorderwind. En met die noorderwind kwam ook die kou mee.


Tijdens de donkere dagen voor de kerst, die hier niet eens zo heel donker zijn werd het tijd om wat noten te kraken. Niet alleen de amandelen ook al kostte me dat een uur of vier.



Het leverde 1334 gram op en een blaar. En een berg tevredenheid. Ook is het duidelijk dat een kilo amandelen in de winkel eigenlijk heel goedkoop zijn. Maar ook dat met eigen tuin producten je je voorraad kasten niet 1 2 3 vol hebt. Ze gaan lekker in de muesli, samen met de gedroogde vijgen.


Een andere noot te kraken is elektriciteit.

Na het debacle van de legalisering van ons huis was het nu tijd voor het legaliseren van de elektriciteit. Hopelijk met meer succes. De advocaat tipte ons een bedrijf dat elektriciteit zou kunnen leveren ook al is het huis niet legaal. Rick wil het graag geregeld hebben, ik heb iets meer Spaansachtigs van ‘zolang het zo gaat gaat het goed’ en het gaat geen geld kosten.
Ik word er dus een beetje onrustig van want dingen zijn niet zomaar geregeld, zeker niet als de papieren niet op orde zijn en dat zijn ze niet. Dus Rick belt en doet en regelt. Na al behoorlijk wat tegenvallers en onduidelijkheden, waar ik dan steeds van in de stress raak, was het vanmorgen de grote dag. 
De mannen zouden de nieuwe kabels leggen en een meterkast installeren die aan de nieuwste Endessa voorwaarden voldoet.
Een uur later waren ze alweer weg. G§89)@€%,;me. De buizen die onder de weg lopen zijn volledig volgeslibt met aarde met als gevolg: geen (door Endessa bevolen zwaardere) kabel door te krijgen.
Oplossing: 30 meter weg openhakken, nieuwe buizen er in en dan de zwaardere kabels trekken. Daar werd ik niet blij van en om als echte struisvogel dan even mijn kop in het zand te steken ging ik boodschappen doen en een rondje struinen langs de vuilnisbakken. Dat verbeterde mijn humeur want ik vond een paar hoge bloempotten, die goed zijn voor zaailingen van bomen en een grote citroengeranium. 

Morgen gaan we gewoon lekker naar het koor, woensdag is een feestdag en donderdag komen ze graven.

Met groeten Ton