zaterdag 3 december 2016

Soms is het zelfs even schrikken

Vrijdag 2 december

Omdat we een heerlijke kamer op de kopsekant van het hotel hadden waren er aan twee kanten ramen. Zodoende werden we vanmorgen gewekt door de zon. 
Dat was al een tijd geleden want de laatste dagen is er 's morgens vaak mist.


De wind is duidelijk gedraaid.

Vandaag doen we maar 12 kilometer dus starten we rustig op en ontbijten we buiten in de zon.


We lopen langs een constructie werkplaats en hoe rommelig of netjes een bedrijfsterrein ook is, er is eigenlijk altijd wel een hoekje met een steen en een boom.


Ondanks dat we door de stad lopen passeren we een mini groententuin. Er wordt veel getuinierd in Japan en er zijn dan ook veel plaatsen waar je planten en zaden kunt kopen. Ook zijn er veel bloemen zaakjes.

Tegenover rusthut Pipot is een leuk nieuw café annex winkel waar gratis wifi werd aangeboden. Dat bleek niet te werken dus de bundel aangezet waardoor ik ff rustig de blogs kon posten. 
Wel dronken we er lekkere koffie en een glaasje sap. Vervolgens kwam de dame ook nog met thee en snoepjes. 
Het bedrijf is daar pas een jaar gevestigd en ik hoop dat er voldoende klandizie komt om het een succes te laten zijn want dat verdient de eigenaresse wel.
Omdat we er ruim een uur zaten kon ik ook goed kijken naar de de afwerking van het gebouw. Ik zou het samenvatten als: Zwitserse precisie en Duitse gründlichkeit.
Mooie passende verbindingen, roestvrijstaal en eenvoudige vormgeving. Tel daarbij een warme zon op en dan word je helemaal gelukkig.



Tempel 79 was een beetje rommelig. We moesten eerst vragen waar we konden bidden, dat kwam omdat er eigenlijk twee tempels door elkaar lopen een Shinto en een Shingon. 

Er waren enkele tuinlieden bezig met het knippen van de pijnbomen en ik heb geprobeerd te doorgronden hoe ze dat doen. Ze knippen in ieder geval een stuk van de nieuwe scheuten af en een deel verwijderen ze in het geheel. 


En dan is het weer tijd voor de discussie waar en wat te eten. Rick wil liever op safe en makkelijk dus bij een restaurant met plaatjes op het menu. Meestal ketens dus waar het eten niet verkeerd is maar wel steeds hetzelfde. Ik ga liever voor wat avontuurlijker maar ik begrijp dat het Rick is die altijd moet gaan vragen wat er op het menu staat.
Dus na beraad besloten om vanavond naar Gusto te gaan en voor de lunch wat te kopen in een supermarktje.
Het werden mandarijnen en een blikje drinken. Bij het afrekenen zag de eigenaresse dat we pelgrims waren en toen kregen we alles als o-settai.


Terwijl we de mandarijnen opaten viel mijn oog op het bord aan de overkant van de weg: als slakken kruipen we over Shikoku.
Er zit een nadeel aan om met een slakkengang over het eiland te kruipen. 
Toen we de eerste keer naar Santiago gingen, fietsten we vanuit onze woonplaats naar de Pyreneeën. Voor ons gevoel reden we drie dagen om Zoetermeer heen. We bleven het maar zien en het bleef ook steeds op de borden aangegeven worden.

Nu hebben we hetzelfde met de bergen. Al dagen zien we dezelfde bergen maar steeds vanuit een andere hoek. Dat klopt zegt Rick omdat we vanwege de bekakku tempels een zigzaggende route hebben. 


Het was een prachtige warme dag zoals je die in Nederland in mei kunt hebben. Lekkere zon maar de natuur nog een tikkeltje fris. Wij lopen als enigen in korte mouwen, de gemiddelde Japanner loopt in een winterjas en de ouderen hebben van die wanten die op het fietsstuur zitten.

En wij wandelden heerlijk langs de rivier.


Tempel 80 had prachtige bomen en was ook weer lekker overzichtelijk.
We wensten hier de eerste van de 'nagekomen' wensen. 


Daarna door naar ons leger. Het werd dit huisje op palen. 



Het is soms eerst even wennen, soms zelfs even schrikken: waar zijn we nu terechtgekomen. Eenmaal in de kamer zijn we meestal na een paar minuten wel weer gewend.
Ook nu: zo'n armetierige roestige trap maar boven staan dan slippers klaar, wordt de verwarming aangezet, komt er water of thee en zijn de bedden opgemaakt. Extra leuk is hier dat we het licht met een afstandsbediening aan en uit kunnen doen. 
Om zes uur staat de ofuro klaar dus gaan we eerst nog een rondje lopen en zitten we wat later tegen een muurtje in de zon.

Als we een paar minuten zitten komt er een vrouw aan die vraagt of ze ons ergens mee kan helpen.
Uh, nee, we zitten gewoon in de zon.
Ze kijkt ons onbegrijpelijk aan.
We slapen in het hostel wat verderop.
O, jullie zijn henro- san, waarmee alles gezegd lijkt. Ze wenst ons een goede dag en een veilige reis toe.

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel 79 Tennoji
Dat ze ons in goede gezondheid ziet op ons jaarlijkse buurtuitje.

Tempel 80 Kokobunji
Dankbaar dat zij zichzelf heeft terug gevonden na een ongelukkig huwelijk en de wens om in gezondheid verder te herstellen en gelukkig te zijn.

Geen opmerkingen: