Ik word al moe als ik in een week moet doen wat jij per dag doe.
Ik blog de laatse weken vooral over wat ik doe. Daarmee lijkt het alsof ik de hele dag aan het werk ben.
Dat is niet de waarheid.
Het is nu eenmaal zo dat ik niet zoveel kan schrijven over niets doen.
Nou uh, misschien hoe het is om lamlendig op een bank te hangen, niet wetend hoe de dag om te krijgen of domweg wachten tot Rick thuiskomt om me bij te praten hoe zijn dag is geweest.
Nee ik kan schrijven over wat ik deed. Ook al schrijf schrijf ik liever over wie ik was in relatie met een ander.
Anyway.
Als pensionado heb ik nooit het idee dat ik werk. Ik doe dingen die ik wil doen en die voelen nooit aan als werk.
Mijn zus zei eens, nadat ik haar vraag over wat ik de laatse dagen zoal had gedaan had beantwoord met: niets, dat zij al moe was om in een week te doen wat ik per dag deed.
Tja, maar zo voelt het niet.
Ik heb een goeie dag als ik wat om handen heb en dan nog het liefst dingen die toevallig op mijn pad komen. Dus niet de afwas, japans leren of al een week van te voren weten dat ik buurman naar het ziekenhuis moet brengen.
Mijn moeder zei het al: jij doet de dingen alsof ze opkomen als kakken.
Bijvoorbeeld het poetsen van een lamp direct nadat ik die in huis heb. Of dat ik tijdens het koken ineens bedenk dat ik nog bonen ga zaaien en dat dan het liefst ook tijdens het koken doe.
Of gisteren. Ik fiets naar Den Burg en bedenk ineens dat het wel tijd is om nu die waterlelie te slachten, terwijl ik alleen wat boodschappen wilde doen en wilde kijken hoe ik die waterlelie moest aanpakken. (er was wel gezegd dat de waadbroek aangeschaft was)
Kortom het lijkt alsof ik altijd maar bezig ben.
Nee, nee, en nog eens nee.
Vandaag: Ik heb niets gedaan. Alleen geleden aan spierpijn van het werk van gister.
Daarnaast heb ik boodschappen gedaan, de groententuin geschoffeld, ben ik bij de huisarts geweest, heb de plantenbakken geprepareerd, planten gehaald en de bakken gevuld.
Maar ik heb ook tot half negen op bed liggen sudokuën, een half uur ontbeten terwijl ik mijn favoriete blogs, de krant en FB las.
Een kopje koffie op de tuinbank met een boek duurde ongeveer een half uur. Tussen door FBoeken. Een gesprekje met buurman. Een tukkie op de bank. Een vriendin die een bakkie koffie kwam doen en rond half vijf een wijntje op de waterkolk in de voortuin en dan is het ineens zes uur.
Een heerlijke succesvolle dag is dan alweer bijna om.
En ik heb niets gedaan.
Ik heb een heerlijk leven.
De plantjes zijn nog wat klein: rozemarijn, Spaanse margrieten, lavendel en nog wat ondefinieerbaar eenjarig spul waar ik de naam van ben vergeten.
Met groeten Ton
