Gefileerd ben ik. Ongeveer 36 uur intensief gekeken naar de "nasty things in my behaviour." En ik kwam nog wel wat tegen.
Iedereen mag weten hoe ik in elkaar steek. Heb geen moeite om daarin open te zijn. Toch zijn er zaken die ik niet uit mijn strot krijg. Niet op een normale wijze in ieder geval. Die komen er pas uit als ik zo gefrustreerd ben dat ik je doodzwijg, ga schelden of wegloop.
Als er iets is dat niet goed loopt in een relatie met iemand houd ik mijn mond dicht en slik het in. Dat gaat natuurlijk maar een klein tijdje goed. Vervolgens komt er een nieuw incidentje en ontstaat er een sneeuwbal effect en op een gegeven moment haak ik af.
Maar blijf steeds heeeeeel aardig in het zicht van de ander. Ben ik eenmaal uit zicht scheld ik de duivel uit de hel. Rick is trouwens meestal degene die de toorn over zich heen krijgt. Hij wordt dan natuurlijk ook boos waarna ik zeg " maar ik ben niet boos op jouw. Ik wil alleen maar spuien."
Ja maar ik moet wel dealen met je boosheid.
Zo zei mijn zus vorig jaar iets heel vervelends. Ik hield mijn mond dicht, ging de confrontatie met haar uit de weg en uitte mijn frustraties tegen Rick. Begon afstand te nemen om de spanning te ontwijken. In dat proces sloot ik mijn hart niet alleen voor haar maar eigenlijk voor iedereen in mijn omgeving. En maar blijven lachen.
Kijk en daar is zo'n weekend nou voor: kijken in mijn eigen gedrag en niet altijd maar die eeuwige vinger van verwijt in de richting van de ander te wijzen maar verantwoordelijk te zijn voor mijn gedrag.
Ik ben zelf een eikel in dit soort zaken. Daarmee heb ik niet alleen mijn eigen leven een jaar lang verkl..t maar ook het laatste jaar van het leven van mijn zus.
Nu kan ik dat met mijn zus niet meer ongedaan maken maar wel verantwoordelijk zijn voor de relatie met mijn jongste zus, Rick en eigenlijk met allen die mij dierbaar zijn.
Kijk, en op het moment dat dit duidelijk wordt opent het hart zich bijna vanzelf. Heb dan ook een heerlijk blij en opgelucht gevoel.
Levendig, zo kan ik het ook beschrijven.
Met groeten Ton
Iedereen mag weten hoe ik in elkaar steek. Heb geen moeite om daarin open te zijn. Toch zijn er zaken die ik niet uit mijn strot krijg. Niet op een normale wijze in ieder geval. Die komen er pas uit als ik zo gefrustreerd ben dat ik je doodzwijg, ga schelden of wegloop.
Als er iets is dat niet goed loopt in een relatie met iemand houd ik mijn mond dicht en slik het in. Dat gaat natuurlijk maar een klein tijdje goed. Vervolgens komt er een nieuw incidentje en ontstaat er een sneeuwbal effect en op een gegeven moment haak ik af.
Maar blijf steeds heeeeeel aardig in het zicht van de ander. Ben ik eenmaal uit zicht scheld ik de duivel uit de hel. Rick is trouwens meestal degene die de toorn over zich heen krijgt. Hij wordt dan natuurlijk ook boos waarna ik zeg " maar ik ben niet boos op jouw. Ik wil alleen maar spuien."
Ja maar ik moet wel dealen met je boosheid.
Zo zei mijn zus vorig jaar iets heel vervelends. Ik hield mijn mond dicht, ging de confrontatie met haar uit de weg en uitte mijn frustraties tegen Rick. Begon afstand te nemen om de spanning te ontwijken. In dat proces sloot ik mijn hart niet alleen voor haar maar eigenlijk voor iedereen in mijn omgeving. En maar blijven lachen.
Kijk en daar is zo'n weekend nou voor: kijken in mijn eigen gedrag en niet altijd maar die eeuwige vinger van verwijt in de richting van de ander te wijzen maar verantwoordelijk te zijn voor mijn gedrag.
Ik ben zelf een eikel in dit soort zaken. Daarmee heb ik niet alleen mijn eigen leven een jaar lang verkl..t maar ook het laatste jaar van het leven van mijn zus.
Nu kan ik dat met mijn zus niet meer ongedaan maken maar wel verantwoordelijk zijn voor de relatie met mijn jongste zus, Rick en eigenlijk met allen die mij dierbaar zijn.
Kijk, en op het moment dat dit duidelijk wordt opent het hart zich bijna vanzelf. Heb dan ook een heerlijk blij en opgelucht gevoel.
Levendig, zo kan ik het ook beschrijven.
Met groeten Ton
