Dat is feitelijk wat er gebeurt als iemand huilt.
Ach, hij moet wel heel verdrietig zijn, denken we dan meestal.
Maar je weet niet waarom iemand huilt. Misschien komt het door woede, is het vals en gespeeld, wellicht onmacht of is het echt verdriet.
Het is een betekenis die wij aan een gebeurtenis geven.
Ook ik doe dat. En betekenis geef ik ook aan spullen.
Dat mijn eerste broer overleed erfde ik zijn strijkplank. Die zat nog in de originele verpakking. Hij had hem dus nog nooit gebruikt. Toch duurde het een paar maanden voordat ik hem ging gebruiken omdat er steeds de idee aankleefde dat het van mijn broer was geweest en ik eigenlijk het 'recht' niet had het te gebruiken. Alsof ik inbreuk maakte in de privacy van mijn broer.
Bij het verdelen van de spullen van mijn zus kwam ook de voorraad uit de keukenkastjes aan de beurt. Wie wil er suiker? Koffie? Blikken capucijners?
Die laatse wilde ik wel want net als mijn vader en mijn zus ben ik er dol op.
Maar dan staat zo'n blik in de kast en elke keer als ik met mijn kop in de kast zit, zie ik dat blik staan.
En elke keer denk ik min of meer onbewust: nee, niet nu. Vandaag eet ik wat anders.
Maar een paar weken geleden besloot ik in de supermarkt zonder blikken of blozen om capucijners te eten. Ik kocht een blik en maakte er iets van chili con carne van.
Afgelopen weekend zocht ik wat in de kast en daar stond het nog: HET BLIK.
Betekenis hoorde ik mezelf denken. Het is slechts een blik met capucijners en die capucijners hebben niets met je zus van doen. Je eet echt je zus niet op en zij zou beslist niet willen dat het werd weggegooid want zij was op haar minst net zo zuinig als ik.
Dus ging het blik mee naar Texel en hebben we het vanavond opgegeten.
Op naar het volgende: er staat ook nog een fles rum.
Met groeten Ton
Misschien slecht twee minuten stonden deze schapen in een streepje zonlicht waardoor ze prachtig meekleurden met het verdorde spul op de achtergrond.
