Dat vond ik dan weer wat veel.
Gelukkig zorgde de nachtelijke sneeuw voor een alternatief: lekker over het strand naar Camperduin.
De terrastegels waren opnieuw het canvas van vadertje vorst die er zijn uiterste best op had gedaan. Ik houd het op een orchideetje. Nou ja een sneeuwklokje mag ook.
Om kwart voor tien op het strand. De zon bescheen net de branding en het was nog heerlijk rustig. Op een verdwaalde jogger na. Todat we het strand opliepen en richting IJmuiden keken.
Ik moet mezelf tegenspreken want dit lijkt toch ook wel erg op Texelse blauwen.
En wat is de ingepakte Hondsboschezeewering prachtig geworden. Duintjes, helmgras, binnenmeertje, wandelpaden en een mooi paviljoen. De laatste was nog niet geopend maar zowel de zeewering als het paviljoen gaan we deze zomer uiteraard verkennen als we trainen voor de Nijmeegse.
Op weg terug, met het windje in de rug, werd het gewoon warm en moesten de sjaals en de mutsen af en de jassen open.
En omdat er afgelopen jaren behoorlijk wat zand is gesuppleerd, vond ik toch nog een stuk of tien gatenstenen. Tja, ik heb alleen een plasticzakje vergeten.
Nou dan vraag je die toch aan het universum, zei Rick.
O, ja.
Ongeveer vijfhonderd meter verder lag er een mooi blauw zakje.
Lekker daggie.
Met groeten Ton
