zaterdag 31 december 2016

Scheermessen

Het was nogal bewolkt vanmorgen.


Op de satelietbeelden is te zien dat de bewolking uit de Middelandse zee door de Straat van Gibraltar wordt geperst waardoor de provincie Malaga onder de wolken zit. Op de rand van dat wolkendek zitten wij. Met mazzel hebben we zon, zit het tegen: dan niet.

Gelukkig hadden we mazzel en konden we nadat de oliebollen gebakken waren naar buiten voor tutten in de tuin en lezen in een stoel.


Anyway.

Nadat ik het beslag had gemaakt, de keuken afgeplakt met plastic. De Japanse deken ruikt daarom nog steeds naar Japan.
Daarna bakken en hieronder vier stadia die oliebollen ondergaan. 
Dat laatste stadium duurt trouwens het kortst.


Zo rond vijf uur, ( nadat we eerst de berg afmoesten voor scheermesjes want waar hebben we die dingen gelaten? Nergens te vinden dus.) zitten we in de laatste zonnestralen van 2016. Gluhwijn en oliebollen binnen handbereik. 

Zo sluiten wij het licht jaar af.


Wat zijn wij dankbaar voor het afgelopen jaar. 
In januari deden we een training van Landmark in Londen waar we beiden heel veel aan hebben gehad.
De concerten met Zinco waren heerlijk om te doen.
Ook de Nijmeegse vierdaagse was weer helemaal goed en volgend jaar staat die opnieuw in de planning.
De verhuur van huis nummer 1 verliep zeer voorspoedig.
Het werk in hospice Texel maakte me gelukkig.
Ook Rick's opdracht en de afronding op Texel ging helemaal naar wens.
De voorbereiding voor ons vertrek naar Spanje ging van een leien dakje.
En het hoogtepunt is natuurlijk onze pelgrimstoch in Japan. Man wat was geweldig.

Natuurlijk waren er ook minder leuke zaken.
Het overlijden van de buurman en een vriendin.
Het afscheid nemen van buren en buurt en van de koorleden van Zinco. Maar ook vriendschappen die beeindigd zijn. En de algehele toestand in de wereld stemde ook niet altijd tot vrolijkheid.

Vanavond zitten wij samen op de bank in Los Zuecos bovenop de berg en praten dan beslist het jaar nog eens rustig door. Daarna kijken we vooruit naar wat we in 2017 willen gaan doen.

En met deze vuurlpijlen wens ik iedereen een gezond en gelukkig 2017 toe.



Met groeten Ton

vrijdag 30 december 2016

Heen en weer

We werden wakker toen de zon opkwam.
Gelukkig is dat hier pas om half negen zodat we toch al het daglicht kunnen benutten.

In de eerste zonnestralen kleurde de Maroma prachtig oranje terwijl mijn blote voeten bijna vastvroren aan het terras.


De plant die ik afgelopen zomer uit de afvalcontainer redde en er in september zo uitzag


ziet er nu zo uit. Beetje triest. Het lijkt me vorstschade. Aan de voet zag ik een nieuwe uitloper dus hij doet het goed.


We rommelden de hele dag wat rond de woning. 

Het weer viel wat tegen. Dat is dan weer geen probleem omdat we weten dat we hier wat langer blijven en niet slechts een lang weekend dat alleen maar geslaagd zou zijn met louter zonneschijn.

Nadat het buiten toch wat té somber werd, zijn we binnen maar eens met de meubels  gaan schuiven zodat we een indruk krijgen hoe we de spullen die we uit Nederland laten overkomen zo goed mogelijk in huis kunnen krijgen.

Dan blijkt dat we van de bank die we nu hebben staan toch lastig afstand kunnen nemen. Maar na veel passen en meten wordt het echt duidelijk: hij kan niet blijven.
Mocht een Nederlandse Spanjaard dit lezen en iemand weten die deze bank wil hebben, laat het maar weten. 


Elke dag gaan we even de berg af en dat was vandaag om boodschappen te doen. Ingrediënten voor oliebollen en zakken met potgrond om de Cycas zaailingen, die ik natuurlijk heb meegenomen, opnieuw op te potten. Ook de zaden die ik meenam uit Japan moeten gezaaid.

Sommigen zijn al uitgelopen en hebben een wortel dus die zijn als eerste opgepot.


Tussendoor werd duidelijk dat de spullen uit Nederland, die al in Malaga staan opgeslagen, drie januari worden geleverd. Dat komt mooi uit want Rick vliegt 5 januari al weer terug naar Amsterdam om een workshop Arbeidsvreugde te geven. Hij wil dan in ieder geval andere schoenen aan dan de wandelschoenen waar we al bijna drie maanden op lopen. En een overhemd en colbert zou ook wel leuk zijn.

Kortom: nooit saai.

De rozijnen staan in de week want ik bak morgenochtend de oliebollen zodat we de hele dag kunnen snoepen.


Met groeten Ton.

Ps. Net hoorde ik lawaai op het terras. Het enige wat ik zag was een werkelijk ongeloofelijke smeerboel van vogelpoepspetters. Geen vogel te bekennen natuurlijk.  Wel hoorde ik een uil roepen.
Zou dat de dader zijn?








Behoefte

He, he. Poe, poe.

We zijn dur.

Na 27 uur rijden.

Eigenlijk vonden we de afgelopen dagen de gemiddelde bestuurder in het verkeer best netjes. En dat is goed om te constateren. 
We reden dan ook relaxed over 's Heren wegen. Zelfs in Parijs en Bordeaux waar het toch nogal druk is.
We werden wel vaak ingehaald maar dat is omdat onze ouwe trouwe Suzuki niet harder gaat dan honderd kilometer per uur en zelfs dan hebben we al het idee dat we gaan opstijgen. 
Ze is niet echt comfortabel: wel zijn we heel tevreden met onze Jimny.

Er was wel wat gedoe bij Bayonne. Afslag Noord, stond er in de beschrijving om naar het hotel te komen. Niks geen afrit Noord. 
En dan zit je ineens in Biarritz en moeten we de tolweg af. Komen we in de file bij de tolpoortjes. 
Toen we daar doorheen waren stonden we stil voor een rotonde. Het leek wel of we bij elke beslissing die we namen verder van ons doel kwamen. 
Na de rotonde terug de tolweg op waar je dan weer moet betalen terwijl je er nog geen kilometer op hebt gereden.
Trouwens, terugkijkend op de rotonde lijkt het er op alsof het universum ons er heeft doorgeloodst. 
Als je er een animatie van zou hebben gemaakt zou het er zo hebben uitgezien. Alle auto's zijn groene dotjes, alleen de onze is geel. Alle groene dotjes kruipen langzaam vooruit alleen die ene gele zoeft overal op dubbele snelheid dwars doorheen.

Zal je atijd zien: was de telefoon van Rick leeg en konden we niet zien waar het door ons geboekte hotel stond. Ik vraag het wel even in deze winkel, zei Rick.
Nadat ik de auto had geparkeerd ging ik ook naar binnen. De eigenaar van de winkel nam alle tijd om ons te helpen. De telefoon werd opgeladen en op de computer werd gezocht naar het hotel, waarvan Rick zich de naam herinnerde. De route werd uitgelegd en konden we op pad.
Terwijl we de man bedankten had ik de behoefte om naar Japans gebruik te buigen. 

De volgende morgen om half zeven op pad. Niet echt uitgerust.
In Bayonne was de temperatuur aangenaam maar naarmate we verder Spanje inreden werd het kouder en kouder tot het mistig was en onder nul.


Dit is tijdens onze koffie stop.

Later werd het helderder maar met veraderlijke mistbanken.


De Spaanse snelwegen zijn net zo leeg als het binneland. Heerlijk.


In de buurt van Madrid was de lucht helemaal blauw en zaten we voor de lunch heerlijk in het zonnetje. Het was zo'n graad of tien maar de zon maakt het verschil tussen 'te koud' en aangenaam. 

In mijn herinnering is het stuk van Madrid naar Granada saai en soms ronduit lelijk. Dat is nu weer bijgesteld. 
Valk na Madrid is het inderdaad lelijk van de industie maar daarna is er niets mis. Wellicht komt dit ook doordat we drie jaar geleden over de vlakten van La Mancha liepen en het eentonige landschap beslist niet lelijk vonden. Nu herkenden we sommige plaatsnamen op de borden en zag ik een paar ondergrondse huizen waar ik anders aan voorbij gegaan zou zijn.

Zo rond half zes kreeg Rick ski kriebels bij het zien van de Siera Nevada en kregen we samen het 'bijna thuis' gevoel.


En vlak voor Nerja, waar we uiteraard eerst gingen Chinezen, stond er 250 000 kilometer op de teller.


En zagen we de zon onder gaan. Eigenlijk niet echt want hij ging onder achter de mist die op zee hing.


In de Klompen aangekomen altijd een beetje met het gevoel van 'zou alles goed zijn' een rondje door huis en tuin gemaakt. En ja, alles lijkt OK.

Auto leeg gehaald, een kopje thee gezet, wat chips gesnoept en vervolgens naar bed waar ik binnen twee seconden in slaap viel.

Met groeten Ton




dinsdag 27 december 2016

Omhanden

De afgelopen dagen heb ik nauwelijks iets gedaan.

Duidelijk is wel dat ik iets omhanden moet hebben om tevreden naar bed te gaan.

Het boekje Ikigai is uit. 
Leuk is dat we als Nederlanders, die twee maanden in Japan hebben gereisd, zoveel dingen herkennen die in het boek zijn beschreven. 
Het gaat o.a. over een verklaring waarom mensen o.a op Okinawa zo oud worden. Het draait niet om eten maar juist meer over het hebben van een levens vervulling. Waar kom je je bed voor uit?
Leuk om dan gisteravond een stukje van het intervieuw van Hannie van Leeuwen te zien want zij  is een voorbeeld van wat Ikigai is.  Zij heeft zo'n ding waar ze haar bed voor uitkomt en het houdt haar dus jong van geest. Al 90 jaar.

Het dwong en dwingt me bewust te worden van wat ik als drijfveer heb. Een ding is al was al duidelijk: tuinieren. Maar in zijn algemeenheid: iets doen.
Twee maanden wandelen en gelukkiger kan ik bijna niet worden. Lichamelijke inspanning, nieuwe ervaringen opdoen, minder op routine, contact met mensen etc.

Terugkijkend op de afgelopen twee jaar op Texel wordt ook duidelijk dat deze niet mijn meest vervullende zijn geweest. Dat heeft niets met het eiland te maken maar met wat ik heb gedaan, of beter: niet heb gedaan in de tijd dat ik er heb doorgebracht. Daarbij is noch Texel noch iets anders verantwoordelijk voor mijn geluk, dat ben ik en alleen ik.


M en H. We danken jullie voor de gastvrijheid om de afgelopen dagen in jullie huis te mogen verblijven.

En dan gaan we met de boot van 11 uur het Spaanse avontuur tegemoet.

Met groeten Ton

donderdag 22 december 2016

Ikigai

Stilte na de storm. Zo had ik zelf de dagen die we hebben tussen Japan en Spanje ingeschat.
Rustig nagenieten van alle mooie momenten in Japan.

Niet dus. Gisterochtend met de boot van negen naar de overkant. Althans, dat was de planning.
Door een defect aan de brug was er een vertraging van een uur dus stonden we kwart voor elf pas in Den Helder. Op zich geen probleem want de afspraak die we hadden met de nieuwe huurders kon later plaatsvinden.

Wel was er voor alle passagiers een gratis kopje koffie.


Na het overleg snel een broodje eten in Egmond aan Zee om daarna naar de Japanse les juf te gaan. Daar haalden we allerlei voorbeelden op over het nut van de Japanse taallessen. Dat was uiteraard heel gezellig want er kwamen ook bij de juf allerlei herinneringen naar boven.
Jammer genoeg konden we niet langer blijven omdat we ook nog naar een crematie wilden gaan.

Aan die crematie wil en kan ik nog een blog wijden maar niet nu want ik merk dat het eeen beetje veel is.
Op ons afscheids feestje van 8 oktober waren zowel de buurman als de vriendin die gisteren is gecremeerd. Beiden plotseling overleden en beiden 57 jaar.
Zit niet in koude kleren zal ik maar zeggen.

Tussendoor was er overleg tussen apotheek en internist om de benodigde stollings middelen op tijd in bezit te krijgen voor de minioperatie aan een moedervlek. Of dat gaat lukken is niet zeker.

Ik was dan ook meer dan moe toen we tegen achten onze Texelse refugio binnen stapten. Ik had nog een telefoongesprek met mijn broer. Daarna staarde ik twee minuten wezenloos in mijn sudokuboekje en viel rond half negen in een diepe comateuze slaap waar ik vanmorgen om vijf uur pas weer uit vandaan kwam.

Vanmorgen om zeven uur stonden we opnieuw bij de boot. Nu om de spullen die niet in de auto passen als we naar Spanje rijden, af te leveren bij Kuiper- Weesp. En Kuiper is een prettig bedrijf om zaken mee te doen. Onze container staat al in Spanje dus de spullen kunnen snel afgeleverd worden. De dozen die we vandaag brachten worden nabezorgd.
Deze actie verliep zeer voorspoedig ook al stonden we een half uur in de file op A10. 
Wat ben je dat snel zat zeg. Wel waren we dankbaar dat dat voor ons geen dagelijkse kost is.


Terug op weg naar Alkmaar belde Rick naar de apotheek of de benodigde bloedstollingsmedicatie was binnengekomen. Dat was gelukkig zo zodat ik niet de spullen van mijn broer hoefde op te halen en te gebruiken.
Rick zette me af bij de kliniek in Alkmaar om zelf door te gaan naar Texel voor overleg.
Nadat de moedervlek was verwijderd reisde ik met de trein maar Den Helder.
Dat verwijderen is natuurlijk een fluitje van een cent maar op het treinstation had ik wel een beker troostkoffie met een saucijzenbroodje nodig.

Omdat de trein pas na een half uur zou vertrekken was er wat tijd over om de boekwinkel in te gaan. Daar viel mijn oog op het boekje Ikigai van Fransesc Miralles en Hector Garcia. Het gaat over Japan en waarom men daar zo oud wordt. 
Ik sloeg het boek open en bij de eerste zinnen die ik las was er al herkenning. 
Dus kocht ik het. 
En dan is een half uur treinen zo om.
Rustig liep ik in het zonnetje naar de boot. En op de boot genoot ik van het laatste zonlicht.


Rick haalde me op en we waren om vier uur thuis.

Op onverklaarbare wijze zit Rick op de bank te lezen en tik ik een blog.

Morgen staat er niets op het programma, anders dan dat ik Ikigai ga lezen.

Met groeten Ton

dinsdag 20 december 2016

Van werk komt werk

Het was de bedoeling om wat af te ronden vandaag maar bij de tandarts kwam de medeling dat er een nieuwe kroon in de mond moet en de huidarts wil een moedervlek verwijderen.
Tja, daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. 
Dus de kies wordt later maar de moedervlek is donderdag aan de beurt. Moet daar dan wel weer stollingsmiddelen voor regelen waarvoor de hematolge mij wil spreken en zij kan dan alleen morgenmiddag op een tijdstip dat wij een crematie bijwonen.

Gelukkig zijn we nog steeds zen en gaan er van uit dat alle stukjes keurig op de juiste plaats vallen.

Vanmorgen al met de bootje zeven naar de overkant om de auto APK te laten keuren. Wat een kou op Texel. En dat werd alleen maar erger naarmate ik naar het zuiden reed.
Bij de garage kreeg ik een huurfiets waarmee ik supersnel naar de tandarts in voormalig woonplaats nummer 1 reed. Dat de bovenbenen de afgelopen maanden goed getraind zijn geraakt merkte ik duidelijk bij het fietsen.
Maar handschoenen: waar waren jullie toen ik jullie zo hard nodig had?
In een doos die bij Kuiper de verhuizer staat.

Nou ja.
Met het heldere weer was het wel prachtig in de Ouddorperpolder.




Ook de Oudegracht in Alkmaar zag er prachtig uit.


Na gedane zaken at ik bij zus een lunch met heerlijke broodjes en kletsten we een hele reis bij. Ook al had ze het blog goed gelezen: er bleef genoeg te vertellen maar toen was de zon al lang niet meer te zien en had ik het badkamer lampje gerepareerd.
Gelukkig tel ik alleen de heldere uren.

Want er weer meer dan genoeg om dankbaar te zijn.
De telefoon is ontgrendeld.
De huidarts maakte een plaatsje vrij voor donderdag want wilde niet wachten tot april als ik weer in Nederland ben.
De auto zonder problemen is goedgekeurd.
Heeft Rick de spullen uitgezocht die we naar de verhuizer brengen.
Hebben we hutspot gegeten en kijken we vanavond een film met Jim Carey.

Met groeten Ton











maandag 19 december 2016

Interbellum

Wat kun je zeggen van de eerste dagen thuis na twee maanden Japan?

Er gebeurt niets.
Het is donker.
Het is net of je niet weg geweest bent zo snel ben je weer 'thuis'.
We eten.
We wandelen.
Leggen bezoekjes af.
We regelen nog een paar open eindjes.
Passen de biologische klok aan.

Nu is de tijd die we in Nederland zijn ook kort, staat de blik op Spanje en tellen daardoor de dagen wel een beetje af.

Er heerst een soort oorverdovende stilte in gebeurtenissen. Er gebeurt nauwelijks iets in vergelijking met de afgelopen twee maanden.
Ik denk maar steeds: we moeten op pad, wat doen. Maar we hoeven hier helemaal niks.
Ja, uit eten met vrienden en kennissen. Nog een aantal dozen wegbrengen maar het verhuisbedrijf omdat we nog te veel spullen hebben om in de auto mee te nemen. Een gesprek hebben met de nieuwe huurders en mijn telefoon laten ontgrendelen. Daar voerde ik in Japan drie keer achter elkaar mijn bankcode in om hem te ontgrendelen. Nu was dat al niet slim maar de pukcode zit in een verhuisdoos bij de verhuizer.
Nou ja.

Zondag maakten we een wandeling over het Texelse strand en scheen er zowaar een zonnetje.


Vandaag liepen we een rondje in het zonnetje om Den Burg.


Vanavond gaan we voor de derde keer op rij uit eten. Het gewicht loop al weer wat op maar de broeken lubberen nog steeds om de lijven.

Morgen ga ik op tournee: de auto voor een APK, naar de tandarts, naar de huidarts voor een moedervlek controle. Eet ik een broodje bij mijn zus en kijk ik of ze bij de telefoonwinkel mijn telefoon kunnen ontgrendelen. Dan ga ik er vanuit dat de auto weer klaar staat.

Nee, diepe bespiegelingen zijn er nog niet anders dan dat hier in het verkeer wel veel gehaast en gejakkerd wordt, 'men' zich in het algemeen eigenlijk best wel onbeschoft gedraagd en er veel geklaagd word.
Wel dromen wij opvallend veel dus er wordt beslist iets verwerkt.

Met groeten Ton

vrijdag 16 december 2016

Domineren

Geweldige terugreis gehad. Het liep allemaal perfect.

Maar nog even terug naar de laatste Japanse avond.

We keken nog wat naar de tv. Eigenlijk perfect om te zien hoe het werkt in dit land.

Dit zijn de weathergirls. De foto van de buiging die de meisjes maken als afsluiting is mislukt maar toch, het ziet er kleurig en een beetje braaf uit.


Diezelfde kleurigheid is te zien in de reclame.


De volgende morgen al heel vroeg wakker. Zeker vanwege de reis. Tijd genoeg voor een foto van de volle maan.


Nadat we eergisteren de deken hadden gekocht meldde de verkoopster dat we de BTW terug konden vragen. Ze bracht ons naar een loket waar drie dames bezig waren om de tientallen mensen die zaten te wachten, de belasting op de gekochte producten terug te betalen. 
Na een minuut of tien waren wij aan de beurt. Aankoopbon zien, bedrag uitrekenen, geld pakken, formulier invullen, paspoort inkijken, het formulier in het paspoort nieten en een stempel zetten. Binnen twee minuten geregeld.
Wij in de stress.
Ben jij blij met een formulier dat in je paspoort zit geniet?
Je krijgt 700 yen terug en moet in Nederland invoerrechten betalen die tien keer zo hoog zijn.
We hadden het beter kunnen laten zitten, dan weet niemand het en heb je er ook geen gedoe van.

Op het bijgeleverde papier stond heel duidelijk dat je de aankoop moest kunnen tonen bij het paspoort zodat het zeker was dat het gekochte product ook daadwerkelijk werd uitgevoerd.
Op het vliegveld vroegen we bij het inchecken wat we met de deken moesten doen. Moest die in de handbagage of kon ie gewoon in het ruim?
Ruim.

Maar dan zit er wel een papier in je paspoort.

Bij de douane was een loket met 'customs'. Wij er heen en Rick vroeg aan de beambte wat we nu verder met dat papier moesten doen. 
Het was een man van weinig woorden. Keek nauwelijks op maar trok met een geroutineerd gebaar het papier uit het pasoort.
Dat was dat.

Toen was er weer rust voor koffie en thee met een paar heerlijke koeken bij de Starbucks.

Vliegtuig vertrok keurig op tijd maar nog voordat het vertrok was er al een mededeling: omdat er een passagier aan boord was met een pinda allergie werd er verboden om etenswaren waar pinda's inzaten of verwerkt waren of die producten die in een fabriek waren gemaakt waar ook pinda's verwerkt werden te eten of de verpakking te openen.
Ik denk dat die persoon niet naar een dokter hoeft maar naar een psychiater. Dit heet domineren en slaat werkelijk nergens op. 
Gelukkig kregen we cashwenootjes als snoepertje geserveerd dus die brachten de passagier niet in levensgevaar. Dat ze gewoon uit een fabriek kwamen waar ook pinda's verwerkt worden heeft de dominator waarschijnlijk niet meegekregen.

Wilt u ook een wijn bij de nootjes, vroeg de stewardess.
Nog voordat ze de vraag gesteld had schoten mijn ogen vol met tranen.
Twee maanden heb ik geen druppie alcohol gedronken. Geen zin in maar ook omdat ik het wel gepast vond om tijdens deze tocht niet te drinken.
En met de vraag of ik wijn wilde, besefte ik ineens: je bent geen pelgrim meer.


We hadden prachtig zicht op de Fuji Jama.


De punt aan de vleugel geeft aan waar je moet kijken.

We verwachtten dat we de hele vlucht in daglicht zouden doen maar dat was niet het geval. We vlogen over de poolcirkel waardoor we meer dan de helft van de tijd  in het donker vlogen.
Wel een mazzeltje was dat de stoel naast ons niet bezet was. Lekker die extra ruimte. 
En wat heerlijk om de twaalf uur die de vlucht duurde te kunnen vullen door naar films te kijken.
Ik heb er drie gezien.

Kijk en dat doet twee maanden Japan: keurige stapeltjes van dekens en kussentjes.


Omdat 80% van de passagiers een overstap moesten maken, kwamen er maar een handvol koffers op de bagageband en onze rugzakken waren nummer zes en zeven.

Rick's broer haalde ons op van het vliegveld en bracht ons naar mijn zus waar de auto in de garage geparkeerd stond. Snel door naar Den Helder waar we met de boot van half zes naar Texel konden.
De huisbaas van ons tijdelijke verblijf stond klaar voor de sleuteloverdracht en wat laatste info.
"Maar ik ga meteen door hoor want jullie willen naar bed".

En dat was ook zo. Voor ons was het inmiddels drie uur's nachts en we sliepen al voordat onze hoofden de kussens raakten.

Vandaag een rustige dag. Wat spullen uitgepakt, de rugzakken leeg gehaald en de wandelspullen gewassen. Afspraken gemaakt voor komende week, gezocht naar de pukcode van mijn telefoontoestel en niet gevonden. Die zit waarschijnlijk toch in de spullen die bij de verhuizer in de opslag staan. 
Taart gesnoept en voor het eerst in twee maanden weer een behoorlijke portie groenten gegeten: boerenkool met worst, ook al hadden we eigenlijk meer zin in iets met rijst.

En wat is het hier donker. De hele dag het idee gehad dat de zon elk moment onder zou kunnen gaan.

Nu zitten we te rillen op de bank onder mijn roze fleece dekentje ook al is het 21 graden in huis en willen we alleen maar slapen.

Ik denk niet dat we tien uur halen.

Met groeten Ton







woensdag 14 december 2016

Dat gaan we nog missen

Gisteravond nog heerlijk een half uurtje in de onsen van het hotel gebadderd.
Lekker relaxed om nog een dag hier te zijn voordat we de terugreis aanvaarden.

Vanmorgen trakteerden we onszelf op het ontbijtbuffet. Ik nam het Japanse deel en Rick het westerse met o.a. worstjes. Aan zoveel verleiding kon ik geen weerstand bieden en nam ook nog maar wat warme broodjes met jam en, hoe Japans, opgeklopte roomboter. 
Je blijft je hier verbazen over de uitvindingen. Het smeert trouwens geweldig dus voor de ouderen in de westerse wereld die geen roomboter op brood kunnen doen vanwege moeilijk smeerbaar: in Japan hebben ze een oplossing. In hoeverre de boter, na de opklop bewerking, nog natuurlijk is weet ik niet.

Ook zo'n typisch Japans ding is dit: een kraan voor bad en wastafel met een switch die regelt waarvoor je hem wilt gebruiken.
Tijdens het scheren vanmorgen viel mijn oog op de randen tussen bad en wanden: die zijn niet gekit.
Nu is de hele badkamer van plastic en het bad staat los. Op de grond voor het bad is een rand/ rooster die verwijderd kan worden en daaronder zit de afvoer van bad en wastafel.


En dan naar Namba, een stadsdeel van Osaka om een deken te kopen. Een paar weken geleden schreef  ik over heerlijke dekens die zo lekker warm en zacht zijn. Mocht je terugverlangen naar moederlijke warmte en zachtheid: koop zo'n deken. Het is bijna rebirthing.
Op Shikoku waren ze bijna in elke plaats waar we sliepen te vinden. Sommige ouder en wat versleten en soms nog bijna nieuw.


Toen ik in het warenhuis bovenstaande foto liet zien slaakte de verkoopster bijna een kreetje van afschuw: nee, zulke ouderwetse motieven hadden ze hier echt niet. 
Stadse fratsen hoor ik sommigen brommen.
Nu zou ik persoonlijk ook voor een wat strakker ontwerp kiezen maar Rick zei terecht: die bloemen hebben voor ons wel de herinnering aan Shikoku.

De verkoopster, of eigenlijk moet ik zeggen, vijf verkoopsters hielpen ons zeer ijverig. Er werden wel tien dekens uit de rekken getrokken en op een showbed gedrapeerd, want nee, je moet het helemaal zien voordat je kunt besluiten. En helpen met opvouwen werd niet getolereerd. 
De uiteindelijke aankoop werd ingerold in papier en miniteus dichtgeplakt, vervolgens werden er twee plastic draden omheen geknoopt en werd er een handvatje aangeklipt. Om het handvatje zat nog een strookje bubbeltjesfolie zodat het niet zo scherp is voor de vingers. O, die hulpvaardigheid zullen we nog missen.


Deze is het geworden. En wat zo leuk is is dat het bloemmotief o.a. Keizerskronen bevat, de bloembollen die mijn vader teelde.



Waar we tijdens de pelgrimstocht meerdere malen verbaasd uitriepen "waar is iedereen" hebben we nu het antwoord: hier.
Wat een gekkenhuis. Je raakt helemaal de kluts kwijt. Zeker na de rust van waarschijnlijk toch een wat meer agrarisch ingericht eiland is.
Zo' n beetje alles wat ik de afgelopen maanden over 'Japan' schreef moet denkelijk met terugwerkende kracht Shikoku zijn.


Het is hier duidelijk grootsteeds. Gigantische shoppingmalls, brede straten met bomen, pleinen, theaters een prachtige bibliotheek. Smallere straten met honderden eettentjes en kleinere winkels.
We dronken koffie in een Starbucks en daar zaten best wel veel jonge mensen die heel modieus gekleed waten terwijl ik steeds op Shikoku dacht: als er mensen zijn die van retro jaren vijftig tot jaren tachtig kleding houden: kom snel naar Japan want daar is alles nog gewoon te koop. 

Er zaten ook twee meisje die maar één ding aan hun hoofd hadden: hun lichaam. Ze bleven maar in spiegeltjes turen, aan haren tutten, kleding rechttrekken en make up aanbrengen. 

Sowieso werden we niet vrolijk van de stad. Wat een eindeloze berg gebouwen diaree in de voorsteden, waar blijkbaar mensen wonen die hard moeten werken voor hun geld. Die geen boom of ander groen zien en het contact met de natuurlijke menselijke leefomgeving volledig missen.


Misschien klink ik wel heel sombertjes en het zijn natuurlijk mijn gedachten maar ik zou hier niet willen wonen. Ik wil mijn mens zijn voelen door met mijn handen in moeder aarde te rommelen, iets laten groeien, de wind voelen, de maan zien en de zonsopkomst, een bloem ruiken, bomen planten, water horen stromen en vogels zien vliegen.
En gelukkig ben ik zo bevoorrecht om dat te kunnen doen en zijn er nog mensen genoeg die dat ook kunnen. Maar duidelijk is wel dat het doorgeschoten urbane niet echt voor mij is.

Inmiddels is het getuut uit de oren en zitten we als twee oudjes op onze kamer te puzzelen, schrijf ik het blog en loop ik af en toe naar de gang om het geschrevene op te slaan.

De planning is om naar de onsen te gaan, die trouwens klein maar prachtig is.
De rugzakken pakken we voor de laatse keer in en om tien uur liggen we op een oor.

Om kwart voor zeven ontbijt en dan vertrekt het hotelbusje om half acht naar Kanzai.

Met groeten Ton




dinsdag 13 december 2016

Stelletje deuzen zijn we

Heerlijk geslapen onder de dikke dekens.

Nu sliepen we eigenlijk al om acht uur ook al lagen we bovenop de dekens nog te proberen om 'heel wakker te blijven tot een uur of tien'. 
Het kacheltje brandde lustig en het werd zelfs warm in de kamer, tot ik om tien uur wakker werd, de kachel uitdeed en onder de dekens kroop. 
Nu begrijp ik waarom ze vroeger slaapmutsen droegen: zo rond het vriespunt krijg je gewoon een kouwe kop.

Om zes uur gewekt door de bel voor het gebed.
In de tempel legde een monnik eerst wat uit over de ceremonie en daarna werd er zingend gebeden.
De gasten brandden wierook, deden drie wensen en na drie kwartier reciteerden we gezamenlijk de hartsoetra in de Engelse vertaling en daarna in het Japans. Die laatste was gesneden koek ook al hadden de monniken wel een andere uitspraak. Maar goed: we zijn tenslotte buitenlanders.

Na de de gebeden konden we nog napraten met een van de monniken.
Er was ook een Spaans echtpaar dat de Camino de Santiago had gelopen en al snel kwam het op de overeenkomsten van het pelgrimeren. 

Verschillende keren heb ik gezegd dat ik de hartsoetra niet begrijp omdat het de diepste waarheid van het Boeddhisme bevat. Eigenlijk onbevatbaar. Wie zou ik wel niet zijn om te roepen dat ik dat zou begrijpen na een wandeling langs 108 tempels terwijl er monniken zijn, en waren, die hun hele leven gestudeerd hebben om die waarheid te doorgronden.
Tijdens het opzeggen van de Engelse vertaling dacht ik ineens: ik begrijp het. Eigenlijk is het heel eenvoudig: heb er geen gedachten over. Niet tussen goed en slecht, mooi en lelijk, hoog en laag, zon en schaduw, leven en dood, links of rechts. Gewoon  aanvaarden wat er om je heen is. Maar tijdens het nagesprek kwam ik na drie seconden al in de problemen door de gewandelde pelgrimstocht te verdedigen tegenover de gebuste pelgrimstocht. Die gewandelde pelgrimstocht is toch echt beter.
O ja, dat is dus het probleem: niet het inzicht van het 'er geen gedachten over hebben' is moeilijk, maar ze ook daadwerkelijk niet hebben. En wellicht is het hebben van gedachten niet te stoppen maar dan op zijn minst er niet naar te handelen. Daar kan ik, en ik niet alleen, wel een heel leven aan besteden. 

De gevoelens die we als mens hebben komen na het hebben van de gedachten ergens over. Heb je er geen gedachten over, dan heb je het gevoel dat bij die gedachten hoort, ook niet.
Het zijn de gevoelens die we hebben na "gedachten ergens over", die het ervaren van het intrinsieke geluk van de ervaring zodanig overstemmen dat we dat intrinsieke geluk niet meer kunnen ervaren.

Als je dat onder knie krijgt ben je in het nirvana, zegt de soetra.

Want wat dan overblijft is het ervaren van diep innerlijk geluk waar 'zaken van buiten' geen invloed op hebben. Je hebt dan niets meer nodig van een ander persoon of van materialistische aard of wat dan ook om gelukkig te zijn. 

Daarna regende het en dat was ook niet zo leuk als droog weer, was het koud terwijl het....... etc, etc.


We deden gisteren de belangrijkste tempels aan om de pelgrimstocht waardig af te sluiten om er gisteravond, al folders doorlezend, achter te komen dat we het mausoleum waar de grote monnik ligt helemaal niet hebben bezocht maar alleen het gebouw dat er voor ligt. Ook leuk maar als pelgrim kan je niet 'niet' de plaats bezoeken waar de monnik in eeuwige meditatie ligt.
Dus stapten we vanmorgen door de regen nogmaals de twee kilometer naar het mausoleum. Dat mausoleum is trouwens maar een klein gebouwtje dat over de rustplaats is gebouwd, waar je niet echt bij kan komen en dat alleen te zien is door deze poort.


Voor ons is het nu helemaal afgesloten en kan het grote verwerken en incorporeren van de opgedane ervaringen in het 'gewone' leven beginnen.

We willen nu naar huis.

Gisteren niet opgevallen maar ik vind die jas zo aandoenlijk. Het raakte me gewoon.


En het natte klimaat maakt dit soort mos slierten mogelijk.


Koyasan ligt op 900 meter hoogte en het regende er. 
Het ziet er hier allemaal keurig onderhouden uit. De tempels liggen gelijk de villa's in Wassenaar in het groen mooi te wezen.


Ook de tuinen zijn zeer smaakvol.


In de kabeltrein keken we de diepte. Daar mistte het.


Twee uur terug treinen, met een heerlijke koffie en Franse bakkerij stop tijdens een overstap, naar Osaka. 
Inmiddels zitten we in een comfortabel hotel waar de wifi goed en sterk signaal heeft. Op de gang, dat dan weer wel. 

Met groeten Ton

Tijdens de gesprekken die we hebben kwam ter sprake dat van het 'verbinden' dat ik graag tijdens deze toch zou willen, niet veel is terecht gekomen. We hebben maar weinig pelgrims gesproken of vanwege de taal niet veel hebben kunnen uitwisselen.
Dat is niet waar, zei Rick. Als ik de reacties op je blog en FB zie heb je duidelijk verbonden. Mensen schreven dat ze ervan genoten om je schrijfsels te lezen en zodoende mee te wandelen. Het is alleen in een andere vorm dan dat je had gedacht.

Bij deze wil ik dan ook iedereen bedanken voor de leuke, lieve, steunende en inspirerende reacties en bovenal voor het uitspreken van de wensen.

Koyasan

Maandag 12 december

Een hartelijk afscheid kregen we van de mannen van hotel Avanti.

Om half zeven op pad om de bus naar de haven te nemen. Altijd even zoeken maar met hulp werd het verschil tussen expres- locale- en stadsbussen duidelijk.
Het was koud maar helder weer en nadat we om acht uur op de boot stonden wilden we lekker op het dek in de zon zitten. 
Oeps, dat ging niet. Overal waar je buiten mocht komen was het overdekt. Dus dan maar eerst binnen zitten. Nadat de boot was vertrokken werden alsnog de kettingen weggehaald zodat we op het bovendek konden zitten. Dat was jammer genoeg geen lang leven beschoren want het werd al snel bewolkt.


In de salon stonden niet alleen tafels en stoelen maar ook lig/slaapstoelen en een apart deel waar je je schoenen moest uitdoen zodat je daar op de grond kon zitten en liggen. Behoorlijk wat Japanners maakten daar gebruik van. Voor ons een wat wonderlijk gezicht die liggende mensen.

Vervolgens van tien tot twee in de verschillende treinen gezeten die nagenoeg de hele tijd door dicht bebouwd gebied reden. Pas het laatste stuk gingen we door de bergen met prachtig uitzicht op herfstgekleurde bomen. Hetzelfde als we de afgelopen maanden hebben gezien maar nu was het wel heel lekker om al dat moois aan je voorbij te zien trekken zonder dat het moeite kost.
Op de bergen die wat hoger zijn zien we de eerste sneeuw liggen

Het allerlaatste stukje met een tandradtrein of funiculare. Wel heel steil.


O, ja en nog anderhalve kilometer met de bus, want we maakten het ons gemakkelijk. 
Bijna voor de deur van onze slaapplaats afgezet.
We slapen in het hotel deel van een tempel met uitzicht op de droge tuin en daar word ik heel blij van.


Minder van de kou in het complex en de kamer. Het is buiten misschien maar een graad of vijf en binnen niet veel meer.
Wel heel blij van het warme en vriendelijke welkom.
Minder van het feit dat we 300 yen moeten betalen voor het gebruik van handdoeken.

Na het inchecken door naar de hoofdtempel/museum. We doen er de rituelen en bekijken het complex.


Daarna door naar het mausoleum waar de stoffelijke resten van Kobo Daishi rusten. Ook hier branden we wierook en kaarsen en zingen we de hartsoetra. Daarna halen we de stempel en de monnik feliciteert ons met het completeren van de pelgrimstocht.


Om bij de rustplaats Van Kukai te komen loop je over een grote begraafplaats.

Dan is het nog een beetje haast maken om voor vijven in een restaurant te zijn want in verband met de winter sluiten die om die tijd.
Dat lukt nog net en we eten heerlijke rijst bij een alleraardigste dame.

Als we buiten staan is het donker.


Onderweg naar het hotel horen we Nederlands praten. Het zijn twee jonge jongens die door Korea, Japan en Taiwan trekken.


We zien er een beetje tegenop om in de ofuro te gaan want het is overal steenkoud. En dan trek je niet zo makkelijk je warme cocon uit. 
Rick gaat als eerste en het is heerlijk. Er staat een kacheltje te loeien en het bad is zo heet dat ie er nauwelijks in kan.
Ik laat het het bij een hete douche.

Nu zitten we lekker bij het oliekacheltje op onze futons.

Met groeten Ton


Wat we vandaag wensten.

Bij het mausoleum.

Dat een ieder die de pelgrimsroute wil gaan lopen een gezonde en inspirerende tijd zal hebben.
Een hand geschreven tekst van de hartsoetra achtergelaten