Gisteren om de Mokbaai gefietst en een uur op het strand gezocht naar fossielen. Egbert liep zo langzaam dat ik stapvoets moest fietsen. Niets voor hem want normaal gesproken vind hij het heerlijk om te rennen.
Op het strand ging hij daarentegen helemaal los en rende van meeuw naar plastikzak en van drijfhout naar dooie vis. Maar zo gauw hij op de terugweg naast de fiets liep was het voor mij trekken aan een dood paard/hond.
Vanmorgen was het lekker zonnig en heb ik een heerlijk plekje gevonden om uit de wind te genieten van het zonnetje.
Kijk, dan is hij niet alleen de hond in zijn nopjes maar ook de baas. Zeker met die prachtige wolken die overdreven.
's Middags dan maar zonder hond op pad. Eerst zes kilometer fietsen om op het strand te komen, daarna nog eens drie wandelen om bij de beste fossielenplek te komen. En wat een strand bij laag water, bijna een kilometer breed. Heerlijk dwalen en een beetje Syl spelen maar fossielen? Ho maar.
En net toen ik op het uiterste puntje van het eiland stond, dichtbij de Razende bol kwam deze bui aanzetten.
En we houwen het niet droog meer als je voelt wat ik bedoel, zong Wim Sonneveld ooit.
Nadat ik een half uur in de regen had gelopen had ik wel een stuk appeltaart en een cappuccino verdiend.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Wat een voorrecht om op Texel te mogen wonen...... Mooie foto´s Ton en laat Egbert het maar rustig aan doen.
Een reactie posten