dinsdag 28 april 2015

Kievietsbloempjes

Nee, het complex zal niet direct in aanmerking komen voor een architectuurprijs en ook de openbare ruimte blinkt niet uit in orginaliteit.

Gelukkig ligt het enige lichtpuntje voor ons balkon: een vijvertje. Daar ben ik echt blij mee want het gereflecteerde zonlicht maakt van die leuke lichtvlekjes op het plafond.


Zeg, kan jij wat aan dat balkon doen? vroeg Rick vorige week.
Hoezo?
Nou er komt zoveel kalk vanaf, dat blijft dan aan de zitzak plakken en zit vervolgens aan mijn broek.
Tja, dat kan niet. Dus stond ik vanmorgen het balkon te schrobben en nadat het droog gewaaid was, te fixeren met een of ander goedje dat Malle Pietje nog in de garage had staan.

Al werkend viel mijn oog op iets donkers in het gras.


Het kievietsbloempje of Fritillaria meleagris. Dat is bijzonder want is nogal zeldzaam. En ineens kijk ik weer heel anders tegen dit 'saaie' stukje aan. Mijn dag is helemaal goed.

Wat het helemaal leuk maakt is dat op de velden achter ons appartement nog twee soorten Fritilaria staan.


Fritllaria imperialis. Keizerskroon. Mijn vader teelde die. Ze hebben een zeer specifieke geur en er wordt van gezegd dat die geur mollen verjaagd. Als vroeger iemand tegen mijn moeder zei dat die bollen zo stonken antwoordde ze 'voor het geld dat ze opbrengen, ruiken ze lekker.'


Fritillaria persica.

Met groeten Ton

zaterdag 25 april 2015

De eerste Nijmeegse zonder blaren?



Triest word ik van mannen in trainingsbroeken. Toch zit ik met zo'n man op de bank. Maar ik mopper wel als we de hond gaan uitlaten en Rick doet dat in zijn Andre Hazesbroek.

Vanmorgen was het tijd om de draad van de Nijmeegse op te pakken. Nieuwe schoenen moesten er komen. Lopend langs de rekken begonnen we eigenlijk gelijktijdig te fulmineren over de lelijkheid van sommige schoenen. 
Dat er mensen zijn die dat aantrekken, zei Rick. 
Een schot in open doel: ach ik ken mensen die de hond uitlaten in een trainingsbroek.

We werden zeer vriendelijk geholpen door een terzake kundige dame bij Kompas.
Nadat ik had uitgelegd wat voor blaren een gemiddelde wandeling mij oplevert  kwam ze met .....die foeilelijke dingen aanzetten.
Ik paste ze keurig zonder commentaar te leveren. Die dame wist wat ze me liet passen en ze zaten als gegoten.
Deze zijn wellicht ook geschikt voor u, kwam ze met een paar mooie bruine lederen muilen aanzetten. 
Als pantoffels.
Loop eens een stukje. Een beetje knelling op de kleine teen.
Probeer dan......
Na vijf paar toch die eerste maar weer even geprobeerd.

Alleen Anita ontbreekt nog, zei Rick terwijl hij een foto maakte.

Waarom staat mijn hoofd er niet op? vroeg ik toen ik thuis het resultaat bekeek
Het gaat toch om de schoenen.

Met groeten Ton







vrijdag 24 april 2015

Biljarten

Enkele weken nadat mijn broer was begraven wilde mijn vader weer biljarten. Mijn moeder vond dat maar niks.
Hoe kan je nu biljarten als je zoon dood is? Zei ze.
Mijn zoon is dood maar ik houd nog steeds van biljarten. Was zijn antwoord.

Ik vond dit een een belangrijke levensles. Knap als je dit kan scheiden.

Ik zou de werkweek in Italië ernstig te kort doen als ik er niets meer over zou schrijven.

Tuinieren blijft heerlijk. De geur van omgespitte aarde, het snoeien van een sterk verwaarloosde olijfboom, het verbranden van de takken, het ontdekken van orchideeën, het omzagen van een dode boom. Allemaal klussen waar ik helemaal blij van word, het hoofd leeg en het Tshirt nat. Want als ik werk, werk ik hard.


Snoeien doe je met een ruim geweten en een scherpe schaar. Meer dan de helft van de kroon is verdwenen maar ik denk dat de gemiddelde Italiaan er nog meer uit zou zagen.


Uitrusten deden Henk en Ton rond de ton.


Er werd ook veel overleggepleegd en als goede zoon van een plantsoenarbeider sta ik te leunen op mijn spade.


Veel arbeid ging in de groentetuin zitten.


Maar het weghalen van de braamstruiken gaf wel de meeste voldoening. Het verwijderen van de splinters en doornen uit mijn handen ook trouwens.


We kregen zeer smakelijke maaltijden voorgezet en hier drinken we water maar dat was niet de standaard drank.

Vanuit de badkamer spotte mijn haviksoog herten in het dal en dat liet ik aan iedereen weten. 


De volgende foto vind ik wel het allerleukst. Ik ben beslist aan een nieuwe bril toe want ondanks dat ik recht in de camera kijk heb ik niets gezien.


Op de dag van terugkeer hadden we nog vijf uur om Rome in te gaan. Omdat Henk en ik beiden langeafstandslopers zijn hebben we nog behoorlijk wat kunnen zien.


Selfies zijn niet mijn sterkste kant maar ik sta wel voor het Coloseum. Later heerlijk nog een paar pilsjes  gedronken voor 8 euro (ondanks de waarschuwing) vervolgens naar het Parthenon en de Trevifontijn.

En dan is een werkweek niet gewoon een werkweek maar een week van plezier, goede gesprekken, heerlijke cappuccino's,  leuke excursies, goede en gezellige maaltijden en diepe slaap. Want na gedane arbeid is het goed rusten. 

En daarmee ben ik weer terug bij mijn vadertje.

Met groeten Ton








donderdag 23 april 2015

Troostvoedsel

Wonderlijke weken liggen achter me. Met een zus die op sterven lag, toch beslissen het werkweekje in Italië door te laten gaan. Vervolgens terug te komen en de volgende dag ook nog eens naar Spanje te vliegen om Los Zuecos op te pimpen voor het nieuwe verhuur seizoen.

De Italiaanse week werd een week vol gesprekken met drie mensen die ik niet/nauwelijks kende. Daardoor compleet nieuwe dingen over mezelf ontdekt en dingen te horen kreeg die nog steeds naklinken. Verhelderend.

De dag na mijn aankomst in Spanje stierf mijn zus. Ik was met een vriendin. Zij stelde me steeds de vragen: Wat voel je? Wat wil je? Bijvoorbeeld: Wil je meteen naar huis of wil je blijven?  Het wonderlijke was dat ik, die altijd overal met de neus bovenop wil zitten en me er mee wil bemoeien, besloot om pas de dag voor de crematie naar huis te gaan en mijn verdriet over het overlijden op mijn eigen wijze te ervaren en te uiten.
Ook zeer verhelderend.

Gisteren de afscheidsbijeenkomst.
Mooie woorden zijn gesproken, herinneringen opgehaald, gebeden uitgesproken, gedichten voorgedragen en naar muziek geluisterd. En net als ik dat met mijn moeder heb gedaan heb ik mijn zus  in de rouwauto naar kerk en crematorium gereden. Het was heerlijk om die momenten nog even met haar en haar stiefdochter alleen te zijn.


Rick en ik zeggen wel eens tegen elkaar: ik houd het meest van je als je er niet bent. Ook wij hebben wel eens dat de liefde onder gesneeuwd raakt door de irritatie van niet opgeschroefde tandpastadopjes of het slurpen van de soep. 

Soortgelijks deed zich ook voor bij zus.
Ook hier liet de natuurlijke diepe band van verbondenheid zich door gedoe wel eens onttrekken aan het zicht.  Maar als na het overlijden al dat gedoe wegvalt kan het oorspronklijke gevoel van verbondenheid weer vrij stromen. Over de doden niets dan goed is een bekend gezegde. Dus ook vandaag liepen de ogen wel eens over.

En dan deed ik net als mijn ouders. Als zij hadden gehuild over de dood van mijn broer werd op een bepaald moment de bril afgezet, de ogen drooggewreven en dan zei mijn moeder: zo nu eerst maar even koffie zetten.
Nadat ik twee bekers koffie had gedronken besloot ik de derde keer lekker te gaan wandelen met Egbert en genoot van de hondstand die in het gemeente bosje bloeit.


Wat later op de dag ging ik op de fiets naar de bollenvelden om te ontdekken dat deze veel kleiner zijn dan ik in mijn gedachten had. Overal zijn ze begrensd door bebouwing.


En overal zag ik oranje.



De kleur die ik had uitgekozen om in het crematorium tijdens de linten ceremonie de band met mijn zus te symboliseren.

Een reep chocolade, een zak chips, chinees eten, en een fles advocaat. Daar blijft het voorlopig bij.

Denk ik.

Met groeten Ton

maandag 13 april 2015

Ubaldo

Wie wil er een weekje komen werken in Caldese? was een verzoek dat ik las op FB.

Ik natuurlijk. Ondanks dat we een huis in Spanje hebben zit er ergens diep in mijn hart wel een beetje Italië verborgen. Dus vertrok ik donderdag middag naar Rome. Weliswaar met gemengde gevoelens want met zus gaat het niet goed.

Op Schiphol ontmoette ik de andere werker waarmee het meer dan goed klikte. Dat kan ook niet anders want we delen dezelfde hobby's: de Nijmeegse wandelen en zingen. De wachttijd, voor het vliegtuig vertrok, was zo om. Trouwens ook de anderhalf uur naar Rome vloog letterlijk voorbij. Zeker toen collega Henk vertelde dat hij bloedplasmadonor was voor Hemofiliepatiënten en ik zei hij er naast een zat. Wat natuurlijk wel bijzonder is omdat er maar 1600 van zijn in Nederland en dat hij er nu een in het wild had gevonden.

Op Leonardo da Vinci stonden de Adrie en Emie ons op te wachten. Wel een wonderlijke ervaring omdat we elkaar niet kennen anders dan van blog en FB. Even wennen maar dat duurde echt maar een paar minuten. Eigenlijk is het net zo als met BNners: jij kent hen wel maar zij jou niet, al werkt het hier natuurlijk wederzijds.

We komen om te werken in de tuin en dat doen we. Zeer herkenbaar zijn voor mij de werkzaamheden en de hoeveelheid daarvan. En wat heerlijk om dan met drie mannen de overwoekerde helling te ontdoen van braam en brem. Om dit alleen te doen is eigenlijk onbegonnen werk maar samen en dan ook nog eens onderbroken door een goed gesprek is het eigenlijk een feest.

Zondag bleek, ook in Caldese, een rustdag. Deze werd gevuld door een bezoek aan Gubbio waar we de kerk van de Heilige Ubaldo bezochten. De heilige is als mummie zichtbaar in een glazen kist boven het altaar. De kerk ligt boven op een berg en de wandeling naar beneden is zeer plezierig. Aansluitend van een heerlijke pranzo genoten. En nu ga ik toch een beetje reclame maken voor Italië: het was heerlijk en verfijnder dan het gemiddelde Spaanse menu del dia.

Met groet Ton







zondag 5 april 2015

Ik denk dat ik hier wel kan wennen

WIFI is een drama.

Een beetje ontheemd maar dat heeft niets met WIFI te maken.

Niet alleen het appartement is studentikoos, ook onze buren.


Omdat ik de berichten over mijn zus nogal somber interpreteerde besloot ik zaterdagochtend snel terug naar huis te gaan. Het voelde gewoon niet goed om op Texel te zijn/te blijven. Dus met de boot van 9 uur naar 'de overkant' zoals de Tesselaars dat noemen. Tja en de gezondheid van zus gaat snel achteruit maar van paniek hoeft nog geen sprake te zijn, in ieder geval niet in haar eigen beleving. Ga jij maar gewoon op vakantie, drukte ze me op het hart.
In het uur dat ze wilde rusten heb ik nog wat ontbrekende spulletjes gekocht in de tweedehands winkel, een paar plantjes en wat opplakhaakjes. Vooral de laatsten werden gemist op de Potvis.
Om zes uur was ik weer terug op 't eiland en voelde me een stuk beter.

Ook heb ik de Italiaans buren nog maar eens gevraagd uit welk dorpje ze komen en dat is Urbino en volgens Google ligt dat tegen Il Caldese aan. Nu maar aannemen dat dát het dorp is waar ik volgende week naar toe ga. 
Urbino ies a visiet wors, zei Paolo, en volgens mij kan ik het lopend af.

Dat hele gedoe met tweedehands spulletjes vind Rick maar zo, zo. Wel lekker dat het niet teveel geld kost en dat ie niet zelf hoeft te winkelen maar wordt het niet armoedig en is het wel schoon?
Jaha, ik heb die troep toch allemaal schoongemaakt, gewassen en opgepoetst.
Ik zie dan aan zijn snuit dat ie nog niet helemaal overtuigd is maar vanmorgen met het zonnetje op het balkon hoorde ik het geluid van het verslepen van de zitzak. En ja hoor, daar lag meneer heerlijk op de, door mij bejubelde aankoop.


Toen ik daar een enigszins cynische opmerking over maakte kreeg ik het volgend als antwoord. 
Ik wil je bedanken voor al het werk dat je de afgelopen week hebt gedaan. Het ziet er allemaal prachtig uit. En ik ben heel blij met het dekbedovertrek, de lamp en de zitzak. Ik zal voortaan beter naar je luisteren want ik heb altijd gedacht dat een zitzak vreselijk zou zitten en voor geitenwollensokken zou zijn en dat tweedehands spullen armoedig waren.

Kijk daar word ik nou blij van.


Hij liggend en ik zittend op een minder comfortabel element, zaten we tussen de buren waarvan de meesten twintigers zijn. Gisteravond was het om een uur of tien een lawaai van naar de kroegen vertrekkende buren. We hebben ze trouwens niet terug horen komen dus dat gaat wel goed.
Voor alle deuren liggen of staan surfboards en op het gras werden vanmorgen gigantische kites schoongemaakt. Een bijkomend voordeel van het mooie weer is dat de boys dat wel met ontbloot bovenlijf deden.

Vanmiddag zijn we naar Cocksdorp gereden om een wandeling op het strand te maken, bitterballen te eten op een strandtent en eventueel even te internetten. 
Wat een feest. Ook Egbert was helemaal in zijn element. Overal plasjes en het allerleukste: een pakje papieren zakdoekjes.


Wel teleurstellend was dat hij maar een zakdoekje mocht opeten.


Vanavond gaan we lekker uit eten en omdat de WIFI nogal onbetrouwbaar is (in huis pas een keer of drie contact gehad. Op de boot gaat ie trouwens als een speer maar om daarvoor de hele dag op de boot te zitten is teveel van het goede) ik weet dus niet wanneer dit bericht het WWW op gaat.

Met groeten Ton

vrijdag 3 april 2015

Ik word wel wat doof maar aan mijn neus mankeert niets

Het was een beetje veel gisteren.


Eerst werken. Ik schoot lekker op want ik wilde snel klaar zijn zodat ik nog wat klusjes kon doen voor Texel. Kom ik bij een oudere dame om de was te brengen. Ruikt het in haar huis niet een beetje maar ontzettend naar gas.
Klopt het dat ik gas ruik? Vroeg ik haar voorzichtig. Het is namelijk een dame die zich niets laat zeggen.
Nee hoor, ik ruikt niets.
Wat nu?
Er was buiten een monteur voor de elektriciteit aan het werk. Ruikt u ook gas, vroeg ik hem. Ik haal mijn meter wel, antwoordde hij en kwam terug met een kastje dat bij binnenkomst direct begon te piepen.
Nou, dat is niet normaal hoor. Het is echt veel wat er in de lucht zit.
Mag ik even in uw keuken ruiken, vroeg ik.
Nee hoor, ik ruik niets, zei ze nogmaals.
Brutaal stapte ik verder haar woning in om naar de keuken te gaan. Een van de gaspitten stond open.
Toen ik haar daarop wees zei ze: ik heb gisteravond een glaasje melk opgewarmd.
De monteur haalde de electriciteit er van af zodat mevrouw geen lamp o.i.d zou aandoen met kans op een ontploffing.
Ik wilde de ramen openzetten maar dat mocht niet. Na wat aandringen mocht toch de deur naar de binnentuin open en een raampje in de keuken.
Na een half uurtje ging ik verder met mijn werk. De monteur zou opletten of de ramen en deuren weer dicht zouden zijn als hij klaar was met zijn werk.

Na thuiskomst meteen door naar de tweedehandswinkel voor nog wat spullen. Een pan, een schaal een dekbed (voor vijf euro, wassen en drogen € 15)  en twee eenpersoonsdekbedovertrekken. De dekbedhoezen opengeknipt, gewassen en aan elkaar gezet. 


Egbert kreeg nog een lekker kussen en een bench uit de keer op keer winkel.



Ook vond ik nog een leuke staande lamp voor € 15 wat ik eigenlijk nog best veel geld vond maar ik viel er gewoon voor. Thuis gekomen even gekeken wat het merk is. Dat kon ik niet meer thuisbrengen anders dan het iets uit Italië is.


s' Avonds de kippen weggebracht. Nu voorgoed want de komende maanden kan ik er echt niet voor zorgen. Vervolgens de auto ingeladen. Om half elf klaar wat voor mij heel laat is want normaal lig ik om 10 uur in mijn bedje.
Slecht geslapen. Gewoon een beetje nerveus. Om zes uur op. De laaste spullen in de auto en om zeven uur naar Den Helder.

Op Texel eerst het huis schoonmaken. Alleen, want Rick moest werken. Lekker gepoetst en later ingericht.




Ik ben heel tevreden. Nu nog wat groene planten voor de kleur en om in stijl te blijven eten we vanavond erwtensoep.


Met groeten Ton

Ps. Kennis gemaakt met de buren. Die komenuit Italië. En waar vandaan? Uit een dorpje vlakbij Gubbio waar ik volgende week naar toe ga. (Naam is mij natuurlijk onschoten.)


woensdag 1 april 2015

De politie is mijn beste vriend

Dat vind ik nou zo leuk aan je, zegt Rick dan.

Werden we gisteravond gebeld met de mededeling dat vrienden die Los Zuecos hebben gehuurd een prijs  hebben gewonnen bij de aankoop van de vliegtickets. "Jonny Boer komt koken voor zes personen op de plaats waar de reis naar toe gaat." 
Ik helemaal enthousiast en bel vrienden in Spanje. Komen jullie dan ook mee eten?
Is het een 1april grap. Ik was helemaal teleurgesteld.

Vanmorgen naar de jongste zus van mijn vader geweest. Zij vierde haar 91 ste verjaardag. Ik at gebak en hoorde weer eens wat verhalen over mijn vader en opa.

's Middags naar de tweedehandswinkels in Alkmaar voor spulletjes voor Texel. Omdat het appartement helemaal is geschilderd in de kleuren zeegroen, aquamarijnblauw en nog wat vage groen/balauwe kleuren zocht ik naar bijpassend groen. Appelgroen werd het.


Een zitzak, een grandfoulard, een dekbedovertrek allen in deze voorjaarskleur. Nog een paar pannetjes, kussentjes en wat mokken was de oogst van deze dag.
O, ook nog een paar leren laarzen bij de ALDI voor de tuinwerkweek in Italië.

De grootse verassing was de aanhouding door de politie terwijl ik niet handsfree zat te bellen in de auto. Dat kost u € 250 zei de agent. 
Jammer voor mij, antwoordde ik, maar ik weet het. Het is mijn eigen schuld.
U heeft mazzel. Ik geef u een waarschuwing omdat we stipdheidsacties doen.

Pffffff. Om het te vieren hebben we maar weer een lekker chinees eten gehaald.

Wat heb ik toch een heerlijk leven.

Met groeten Ton