zondag 29 maart 2015

Het leven vieren

Twee keer per jaar is Egbert bang.

Sinds het overlijden van mijn broer in 1997 hang ik  slingers op met onze verjaardagen. Uiteraard niet omdat ik blij ben dat hij dood is maar omdat ik blij en dankbaar ben dat ik leef.

Drie dagen na het overlijden van mijn broer was mijn vader jarig. We waren als familie bijeen en op een moment begon mijn vader te huilen. 
Wat is er pap, vroeg mijn zus,
Niemand heeft me nog gefeliciteerd, antwoordde hij.
Maar is er iets om je te feliciteren dan?
Ja, ik ben wel jarig vandaag.

Het duurde een paar weken voordat ik voor mezelf tot de conclusie kwam dat dit een belangrijke les was. 
De dood van zijn zoon en zijn eigen verjaardag hebben niets met elkaar te maken. Het zijn twee onafhankelijke dingen en bij beiden mogen er zijn.

Vrijdagochtend ben ik met mijn zus naar het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis geweest voor een gesprek met haar oncoloog. De uitkomst is dat zij de behandelingen staakt.

Vandaag vieren we de verjaardag van Rick. Dus heb ik de boodschappen gehaald, taarten gebakken en gisteravond de slingers en de ballonnen opgehangen. Verdrietig, dat wel maar dankbaar dat Rick 55 wordt.

En poor Egbert? Die heeft angst voor ballonnen.


Met groeten Ton

Geen opmerkingen: