donderdag 24 juli 2014

sKUTsjesilen

Ik was het eigenlijk vergeten maar Rick bracht het terug in mijn herinnering.

Tijdens onze eerste ontmoeting vroeg hij aan mij of ik mezelf kon beschrijven.
"Ik doe met liefde alles voor een ander maar als ik erachterkom dat ik word misbruikt is het ook ineens, zonder waarschuwing, over en uit".

Jaren later tijdens onze cursussen van Landmark zei iemand me, je laat mensen achter als na het plegen van zelfmoord, volledig verbijsterd.



De laatse weken zijn eufemistisch gezegd, nogal naar verlopen.

Vier weken geleden kwam mijn zus met het nieuws dat ze kanker heeft. Een naar bericht. In de week daarna kregen we hoogoplopende ruzie. Een ernstig zieke zus en onenigheid is een meer dan dodelijk mengsel.  Ik kreeg het verwijt dat ik te weinig empatisch was en wel wat vaker bij haar had langs kunnen komen. Nu is dat altijd discutabel want: wat is genoeg in de ogen van elkaar. (Dat wil ik hier ook niet betwisten en is inmiddels al uitgesproken)

Dit soort discussie verlies ik altijd omdat ik direct heel boos wordt. Dat weet ik maar ik heb dat stuk van mezelf niet onder controle. En deze discussies zijn al heel oud en gaan steeds over verwachtingen die ik blijkbaar niet waar maak en waarna ik mijn hakken volledig in het zand zet. 

Toen vervolgens mijn andere zus zich er mee ging bemoeien en mij aansprak op mijn tekortkomingen en ook nog eens reageerde op mijn onploffende karakter wilde ik een "bewust familieloos kind" worden.

Ik haak volledig af. Wil niets meer met ze te maken hebben, reageer nergens meer op en word onverschillig en zo gevoelig als een blok beton. Dit is zo sterk dat Rick na een paar dagen zei: maar ben ik ook doodverklaard? 

Gisteren moest ik ernstig nadenken of ik de vlag halfstok zou gaan hangen vanwege de nationale dag van rouw. Ook dat kon me niet echt raken. Als het hart verhard is het ook echt hard. Maar nadat ik wat vlaggen had zien hangen in de straat kon ik objectief zeggen dat deze slachtoffers, misschien wel omdat ze verder van me afstaan, ook mijn respect verdienden. 

Gisteren was ook de dag dat mijn zus werd geopereerd en naarmate de dag vorderde kwam er voor het eerst weer wat gevoel in mijn donder en ontstond de drang naar het ziekenhuis te gaan.



Vannacht in mijn bedje vielen er allerlei stukjes op zijn plaats.

Waarom kan ik niet tegen kritiek en waarom schiet ik steeds te kort in de ogen van mijn zussen? En waarom word ik zo boos als juist zij mij bekritiseren.

Als jong kind ben ik seksueel misbruikt. Ik niet alleen maar ook een vriendje. En nu komt een van de meest destructieve dingen van dat misbruik. Als mijn vriendje en ik samen waren en de bewuste man kwam moesten we altijd door een soort van selectie gaan. De ene keer werd ik het en de ander keer mijn vriendje. En wat dat voor impact heeft gehad, en dus nog steeds heeft, werd me vannacht pas duidelijk. Die afwijzingen hebben er voor gezorgd dat ik me bekritiseerd voel en altijd tekort schiet. 
Maar ook dat ik geen, maar dan ook totaal geen zin heb om ook nog maar ooit bekritiseerd te worden. En word ik bekritiseerd haak ik meteen af en laat de ander zonder nog een blik waardig te keuren achter. 

Nu is dat met familie toch wat lastiger maar maakt de relatie wel moeizaam ook al probeer ik er dan steeds 'over heen te stappen'. Dat ik nooit het gesprek hierover ben aangegaan is omdat ik het niet duidelijk had en er ook niet over wil praten want dat is nogal pijnlijk. Opschrijven is een totaal ander verhaal. Maar duidelijk wordt het wel voor mezelf.

En nu? Nu is het zaak om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedrag. Want ik en alleen ik kan daar wat aan doen. Dat zal niet eenvoudig zijn omdat het een patroon is dat al bijna zo oud is als ikzelf  ben. En het patroon heeft beslist gezorgd dat ik kon overleven en omgaan met het trauma maar dient mij als volwassene niet meer. En is het niet zo dat zo gauw je weet wat er aan schort je de helft al hebt gewonnen?

Ik denk dat er de komende weken nog wel een paar zaken aan het licht komen die hier mee verband houden en die ik verdomd diep heb weggestopt.

En misschien raak ik dan ook nog eens van die handpalmpsoriasis af. Volgens Louise Hay is psoriasis namelijk het gevolg van een aanval op je individualiteit.

Met groeten Ton







1 opmerking:

Henk zei

Alles wel kits?
Ik mis al een tijdje jou Blog verhaaltje.
Henk