Nadat we gisteren bij ons logeeradres uit de bus wilde stappen ging de telefoon van Rick af. Hij nam het gesprek aan, ik pakte zijn tas op en stapte de bus uit maar vergat daardoor wel uit te checken. Gelukkig kon ik dat later via internet alsnog doen. Wat de boete is kon ik trouwens niet vinden.
Vanmorgen, nou eigenlijk nog diep in de nacht, was ik al wakker. Altijd een beetje nerveus. Om kwart voor zes met de trein naar Nijmegen en om half zeven konden we starten. Heerlijk wandelweer, zeker voor de eerste dag. Niet te warm en met een beetje wind. En wat een tempo en wat een makkie. Zowel voor Rick (de vijfde keer) als voor mij (de derde keer). Om twee uur vanmiddag stapten we eigenlijk nog zo fris als een hoentje de finish over. Tja wel wat verzuring, spierpijn en een blaartje maar nauwelijks vermoeid.
Natuurlijk is dit pas de eerste dag.
Nadat we in Arnhem uit de trein gestapt waren kwam ik er achter dat mijn telefoon niet meer in mijn broekzak zat. En wat doe ik dan als eerste? Vloeken.
Ik ren terug de trein in terwijl Rick de conducteur inlicht. Als ik bij mijn plekje ben zit er een vrouw op mijn plaats. Zonder na te denken vraag ik haar te gaan staan, wat ze zonder dralen doet. En ja hoor ze was heerlijk op mijn telefoon gaan zitten. O, wat fijn voor je dat je hem weer hebt, zei ze tegen me terwijl ik al bijna wegrende.
Vervolgens nog even naar de conducteur om te melden dat alles in orde was gekomen waarna meteen het fluitsignaal klonk en de trein vertrok.
Op ons logeeradres zijn we helemaal in de watten gelegd. Een bak met koud water stond al klaar daar kregen we koffie met taart bij, later een wijntje en een heerlijk diner.
Nu op de bank uitbuiken bij het vierdaagse journaal en over een half uurtje naar bed.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten