4 mei van San Martin de Valdeiglesias naar Sant Bartolomé de los pinares 34 kilometer
Gaan we wel of gaan we niet?
En ineens zijn we met vijf pelgrims en nog eens twee in een hostal.
Ook wij hebben wel eens mot.
We wilden vandaag twee etappes combineren. Een van 19 en een van 15.
Een beetje van de route af kom je langs de torros de Guisandes dus wil je ze zien, moet je drie km omlopen en willen we dat? Ja we willen en was het het waard?
Het zijn voorchristelijke beelden van stieren. En ze zijn aandoenlijk en alle vier verschillend. We zijn er vijf minuten geweest maar ik vond het de moeite waard.
Omdat de tweede etappe best veel klimwerk bevatte en we voor de stieren drie km om moesten lopen had het Rick het idee om een groot deel via de weg te lopen. Het was een rustige 'landstrasse'. En in mijn beste Duits had ik bedacht dat dat een soort derderangs, nagenoeg verlaten, halfverharde weg zou zijn. Is het gewoon de iets minder drukke weg sinds de nieuwe snel weg er ligt. En dan vind ik 11 km veel te veel. Maar ik had zelf ingestemd dus ik kon het humeur goed op peil houden.
Prachtige omgeving
en op het asfalt gaat het best snel. Om 11 uur op het plein van Cebreros, het volgende dorp, met koffie, cola, een harmonieorkest en broodjes met tortilla Española.
Heerlijk een uurtje gerust en toen aan deel twee begonnen. Te beginnen met vierhonderd meter stijgen over drie km. Daarna nog een km of vijf door dennenbos en langs zo'n lieflijk kabbelend beekje. Vervolgens door een soort Alpenweidje waar we spontaan de tilelsong van The sound of music begonnen te zingen. Gelukkig lieten wij ons tasje daar niet achter en hoefden we niet terug.
Nu heb ik het persoonlijk niet zo met paarden maar in deze wei liep een flinke kudde/ roedel of hoe heet dat bij die beesten. En geheel tegen mijn gewoonte in klakte ik met mijn tong. Ze hebben ons een kwartier lang, op gepaste afstand gevolgd en dat vond ik eigenlijk best wel leuk.
Toen het pad de weg kruiste wilde Rick langs de weg, 'om tijd en energie te sparen". Ik stemde toe want voor dat soort argumenten ben ik natuurlijk wel gevoelig. Maar i.p.van 5 waren het wel 100 (nou, uh 9) en dat kon deze bruin niet trekken. Dus meuten. Dat maakte dat het er wel 100 leken en ik kreeg mezelf niet onder controle/wilde mezelf niet onder controle brengen. Pas na twee biertjes en wat tappas werd het in San Bartolomé, beter. Zou het dan toch zijn zoals mijn moeder dan zei "Eet maar een snee brood, je hebt honger, net als Dik Trom".
 |
| Met het uitzicht is niets mis. |
San Bartolomé de los pinares. Een dorp met bijna meer letters in de naam dan inwoners.
Eerst naar de bar voor een biertje. We hadden nog geen slok genomen of daar kwam al een mevrouw voor een stempel in ons pelgrimspaspoort. Om vijf uur konden we een menu del dia krijgen volgens dezelfde dame en 'de herberg komt pas daarna.'
Op de verschillende caminos kan je pelgrim menu's eten tussen de zes en vijftien euro. De duurste zijn niet persé de beste maar de goedkoopste ook beslist niet de slechtste. Mijn ervaring is dat je in kleine plaatsen beter eet dan in de grotere. Geen wet natuurlijk bleek vandaag.
De vorige camino, in 2005 was het slechtste menu in Santiago de Compostela tegen een vorstelijke prijs. De uitbater serveerde het weliswaar alsof het kaviaar, oesters of biefstuk was maar ons vlees was niet meer of minder dan een dunne plak gebakken boterhamworst. Zo een waar ze voor kinderen een smiley in hebben gemaakt.
Vandaag was het soep als voorgerecht. Als hoofdgerecht drie stukjes gebakken chorizo en twee gebakken eieren waarvan zelfs, o gruwel ik haat rauwe eieren, het wit nog niet eens gestold was. En voordat het hoofdgerecht op was werden er twee slappe gerimpelde golden delicious op tafel gezet met de aanprijzing' postre'. We hadden moeite om niet in lachen uit te barsten. Maar ineens beseften we weer dat het een dorp is dat eigenlijk niet is ingesteld op gasten, waar geen internet is, we door iedereen worden gegroet en ons de goede weg werd verwezen op zoek naar de herberg en we gratis overnachten.
In de herberg is het gewoon druk: vijf (5) pelgrims en nog eens twee (2) in een hostal. Zoveel hebben we er nog niet bij elkaar gezien deze reis. Een Spaanse man die is begonnen in Benidorm, een Belgisch echtpaar dat in Toledo is gestart en van het andere stel weet ik niets. Inmiddels weten we wel dat er twee gezusters uit Nederland een dag voor ons loopt die 76 en 79 jaar oud zijn. Ben benieuwd of we die nog gaan ontmoeten want de dames lopen net zo snel als wij. Misschien zelfs wel met minder klachten.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten