Heeft Spanje toch nare trekjes?

Van Toledo naar Torrijas 34 kilometer

Heerlijk gelopen op mijn nieuwe muilen.

Nieuwe grote infrastructuur biedt de wandelaar geen voordeel.

Het is een mooie wandeling Toledo uit. Het pad voert door een mooie voorstad en later langs de Taag. Opeens is het gedaan. Met de aanleg van een nieuwe snelweg is de aansluiting met het oude pad volledig weg en worden we eerst langs de nieuwe en na een kilometer of zes langs de oude weg gestuurd. In totaal 20 dodelijk saaie kilometers in plaats van door een bosje en langs een kolonie met ooievaars.

Ik merk dat ik toch meer van zekerheid houd dan ik wil toegeven. Het afwijken van de route uit het boekje vind ik niet zo erg maar dat ik niet weet waar ik me bevind of hoelang ik moet wandelen is killing. De km telling langs de snelweg gaf in ieder geval geen houvast. Hoe kan ik me dan instellen op wat er komt? Nou ja, Rick moest me even toespreken en toen ging het wel weer. Maar we hebben al die 24 km gelopen zonder stop anders dan een chocolade stop van vijf minutos. En dat heeft echt te maken met die nieuwe schoenen.

Eén drukplekje maar en die probeer ik met de wandelstok er uit te krijgen.

Na 24 km was er een dorpje waar we een uur pauze wilden houden met een broodje en koffie.

Niet alleen tijdens deze camino, ook tijdens vorige camino's is het ons opgevallen. 

Maar vandaag was het wel heel duidelijk: de scheiding die in sommige dorpjes heerst. Welke wil ik in het midden laten omdat ik dat gewoonweg niet weet. Is het gewone broodnijd of is het dat ze je naar een familielid sturen of toch tussen links of rechts?

Een paar dagen geleden wilden we wat drinken in een bar. 

Even vragen. "Jullie moeten terug lopen hoor want verderop in het dorp is niets meer."

Wij liepen op aanwijzing een paar honderd meter terug (willen we natuurlijk niet) maar de bar bleek dicht. Wij de pest erin en hebben een droog broodje op een stoepje gegeten. 

Als we later onze weg door het dorp vervolgen lopen we langs een keurige bar die open is.

Als je dit nu in een grote stad vraagt kan ik me voorstellen dat niet iedereen weet waar en of een bar open is maar in een dorp met tweehonderd huizen?

Maar vandaag was het extreem. We gaan altijd de eerste bar die we zien naar binnen. Ik sta met de deurknop in mijn hand. Een auto rijdt langs en toetert. De chauffeur wijst met zijn vinger iets aan. Vervolgens draait hij zijn raampje open en roept me. "Je moet naar de volgende bar want deze is heel smerig, die andere is schoon".

Met een heftigheid zodat we besluiten maar verder te gaan. De man blijft naast ons rijden en begeleidt ons op die manier naar de volgende bar die minder dan 100 meter verder is.

Uiteraard waren er ook mooie stukjes zoals bij deze rivier.  Ondanks het gedruis van de snelweg floten de vogels zo prachtig dat we wij er stil van werden.

Het laatste deel van vandaag lopen we o.a. langs een paar vinexwijken die niet onderdoen voor Leidsche Rijn en zijn aangeplakt aan een piepklein dorpje. Duidelijk een overloop functie van nabij gelegen Toledo. Alleen heeft de crisis het werk halverwege doen stoppen. Een zeer troosteloos gezicht. De elektriciteitskastjes op de voorgrond geven aan hoeveel er nog bijgebouwd had moeten/kunnen worden.

Vannacht slapen we in de pelgrimsherberg. Wel een schril contrast met het onderkomen van de afgelopen twee nachten maar we voelen ons meteen weer pelgrims. Zeker ook omdat we er vandaag nog een in het wild zagen lopen. Een Italiaan die veel sneller loopt dan wij en in ieder geval nog niet in de herberg is ingechecked.

Nu zitten we in een alleraardigst koffietentje met internet en supervriendelijke en service gericht personeel. De koffie en de chocolade zijn met superhete melk gemaakt en werden geserveerd met een heerlijk chocolade koekje.

Met groeten Ton