Wederkerigheid

Eigenlijk is het gevoel er al drie dagen: het valt een beetje tegen.
Vorig jaar was ik razend enthousiast en nu? Nu is het meer van hetzelfde. Een beetje saai zelfs.
Toch staan er bergen mensen langs de route en volgens mij hetzelfde aantal bandjes, koren en andere muzikanten.
Ook weet ik dat vergelijken geen zin heeft. Maar het lijkt alsof de mensen aan de kant niet zo uitbundig zijn. Ik heb zelfs een paar keer gezien dat wandelaars de mensen aan de kant zaten op te jutten en dan werd er wel weer gejuicht en geklapt.
Raar. Dat is me vorig jaar beslist niet opgevallen.

Uiteindelijk viel het kwartje.
Vorig jaar wandelden we met een groepje van vijf personen en één daarvan was een echte gangmaakster. Ze joelde naar mooie mannen, of zwaaide met een imaginaire tambourmaitrestok als we een fanfarekorps passeerden. Ook stapte ze op bewoners van verzorgingshuizen af die in (rol)stoelen zaten en gaf ze een hand. Kortom zij zorgde voor voldoende animatie.

Dus nam ik zelf het initiatief. Het werkt en kost helemaal niet zoveel moeite. Je roept eens wat, begint met klappen, steekt je handen in de lucht of kijkt mensen alleen maar aan. Altijd prijs en het werkt al een olievlek(je)

Met groeten Ton