Melktanden

Het is leuk dat veel mensen mijn blog lezen. Toch kleeft er ook een nadeel aan.
Zo werd ik vanmiddag aangesproken:
"Je maakt nogal een drama van een kies trekken. Er zijn veel ergere dingen in de wereld."
Ja dat weet ik. Misschien heb ik het niet helder genoeg geschreven maar ik wilde juist duidelijk maken dat ik opgelucht was dat het zonder probleem ging.

Als Hemofilie patiënt was het wisselen van tanden en kiezen, eufemistisch gezegd, een nogal onprettige ervaring. Als zo'n ding los ging zitten begon het meestal al te bloeden en dat duurde dan nog minimaal 5 dagen nadat de ie er uit. Hoofdkussens werden dan beschermd met plastic. We kregen zakken met ijs om op de wang te leggen. 's Nachts kwamen mijn ouders controleren of alles goed ging. Niet dat er heel veel bloedverlies was maar wel een constant gedruppel. En ik denk dat het een oerinstinct is dat bloeden verontrustend is.
Als mijn broers of ik dan 's morgens wakker werden hadden we hele klodders gestold bloed in de mond. Ook waren we misselijk van het ingeslikte bloed. Kortom: geen pretje. En er werden ook door ons gewoon twintig tanden en kiezen gewisseld. Dat laatste is in mijn geval niet waar want toen ik vijftig was viel er nog een melkkies uit mijn mond.

Ik kan me herinneren dat ik dat eindeloze gedoe met bloeden gelaten onderging. Maar ik wist dan ook niet dat het anders kon.
Pas halverwege de jaren 60 kwamen de eerste stollingsproducten op de markt. Die waren echter nog zo schaars en duur dat die echt alleen voor levensbedreigende situaties werden gebruikt. Bloedende wisseltanden hoorden daar niet bij.
Dat stollingsproduct werd gemaakt van menselijk bloed en dat leidde in de jaren 90 tot veel HIV besmettingen onder Hemofiliepatiënten. Dat ik aan dié dans ben ontsprongen is gewoon mazzel hebben omdat ik toen geen enkele bloeding heb gehad.

Dat operaties, bloedingen en ongelukjes een grote indruk hebben achter gelaten blijkt uit het volgende voorval. Toen ik twee jaar geleden werd geopereerd aan mijn knie had ik dat niet aan mijn dementerende moeder verteld. Ik wilde haar niet nodeloos ongerust maken. Mijn zus had het echter wel gezegd en toen ik na een week bij mijn moeder kwam riep ze uit: Wat ben ik blij je te zien. Je had toch bloed of zo.

Pas met ervaringen zoals de operatie aan mijn knie en het trekken van mijn kies lijkt er opluchting te ontstaan. Het kan dus ook zonder gedoe.
Het zijn juist deze ervaringen die me bewust maken dat het een voorrecht is om nu in een land als Nederland te wonen. Want in grote delen van de wereld is er nog steeds geen toegang tot stollingsproducten. Dat wil zeggen dat er nog steeds veel wordt afgetobd.
Ook nog met het gewoon wisselen van een tandje.

Met groeten Ton