Wie in een glazen huisje woont

Ook wij hebben onze ideeën over inburgering. Niet alleen van buitenlanders die in Nederland zijn maar ook de buitenlanders in Spanje.

Wat het interessant en grappig maakt is dat wij in Spanje bij de buitenlanders horen.

We vinden dat je je in ieder geval iets van de taal moet spreken. Dat je je houdt aan de in het land geldende gewoontes en gebruiken.
Maar moet je perse integreren? Op die vraag hebben we geen duidelijk antwoord.

Dat we voorzichtig zijn met oordelen over anderen heeft niet alleen te maken met ons Spaanse avontuur maar ook met het feit dat we homoseksueel zijn. Wij zijn er ons van bewust dat veel mensen daar nog steeds ongemakkelijk mee zijn.

Vorig jaar had ik een gesprek met een Engelsman die bij ons een klus deed. (zwart natuurlijk) Hij was geëmigreerd naar Spanje omdat 'die verdomde buitenlanders' zijn land naar de verdommenis hielpen. Ze passen zich niet aan en klitten maar bij elkaar. 

Ik word dan altijd een beetje boos en heel recht voor zijn raap. Ja onredelijk ook.

'Maar je spreekt zelf geen woord Spaans en kijk je alleen Engelse zenders. Zelfs je gereedschap heeft nog Engelse stekkers. Je doet zwarte klussen en je enige kennissen hier zijn buitenlanders. Je klaagt alleen maar over de luiheid van de Spanjaard en zijn eindeloze hoeveelheid vrije dagen. Je verheerlijkt de Engelse stiptheid. Je lijkt wel zo'n Indiër die je net staat te verketteren.'

Het moge duidelijk zijn dat hij de klus niet heeft afgemaakt.

In het NRC staat dagelijks een 'ikje'. Bij het lezen ervan moest ik even heel hard lachen.

 

Spanje

TESSY PLATTEEL

Sinds enige tijd volg ik Spaanse les aan de Volksuniversiteit.

Wij hadden het over televisiekijken. Een man, die ook een huisje heeft in Spanje, zei op een gegeven moment: „Als ik de Spaanse krant maar kan lezen, dat is voor mij genoeg. Wij kijken als we daar zijn, toch alleen naar Nederland 1, 2 en 3.”

Een medecursiste reageerde prompt met de opmerking: „Jij bent net als al die Marokkanen!”

„Ja”, antwoordde hij toen, „en daarom veroordeel ik ze ook niet.”

© 2013, NRC Handelsblad

Met groeten Ton