Er zat waarschijnlijk een stukje amandel onder

 

Ze pakt het suikerzakje op, bekijkt het even, trekt er voorzichtig een hoekje af en laat de inhoud rustig in de koffie vallen. Dan pakt ze het afgescheurde puntje van tafel, stopt het in het lege zakje, strijkt het glad, vouwt het dubbel en legt het op het schoteltje.
Je ben nog net zo precies al altijd, zeg ik tegen haar.

Ook het verorberen van haar gevulde koek doet ze zoals ik dat van haar gewend ben. Ze begint met de randen en als laatste het stukje met de amandel.
"Je eindigt met het lekkerste" en ik kijk haar liefdevol aan.

 

Dan trekt ze haar ondergebit uit haar mond en begint dat af te likken.
Doe je gebit in je mond, zeg ik iets te hard waarmee ik de aandacht trek van de mensen naast ons maar ze gaat onverstoorbaar verder. (Ze is gelukkig doof) Het duurde een seconde voordat ik me realiseerde dat ik in het restaurant  zat van een verpleeghuis. Dat meer dan helft van de bewoners dement is en dat de aanwezige familieleden weten wat dat betekent.

Wat ik merk is dat ik blij ben als ik zie dat ze nog steeds lijkt op mijn 'oude' moeder maar dat ik uit balans raak als ze dingen doet die haar totaal vreemd zijn.

Vorige week zei iemand me dat ik in mijn blogjes genuanceerder overkom dan ik in werkelijkheid ben. Het was beslist niet onaardig bedoeld dus ontstond er een open gesprek.
Natuurlijk is mijn blogje meer genuanceerd omdat ik voor, tijdens en na het schrijven steeds bedenk of dát is wat ik bedoel.
Maar ook vandaag, als ik bij mijn moeder zit, bedenk ik 'zou ik dit kunnen gebruiken in een blog?' Op zo'n moment begin ik al meer bewust te zijn van gedachten en gevoelens. In 'het dagelijkse leven' laat ik me meer wel dan niet leiden door de waan van het moment en dat zorgt beslist niet altijd voor genuanceerde uitspraken.
Maar daarom ben ik ook blij met het schrijven van deze blog omdat ze mij bewust maakt en laat nadenken.


Met groeten Ton