Strijd

Als vrijwilliger bij in de palliatieve zorg werd ik ingezet bij een 80 jarige man die terminaal ziek is.

Toen ik aanbelde kwam ook net de thuiszorg met een speciaal bed.
Samen met de aanwezige dochter het bed geïnstalleerd en op een mooie plek in de woonkamer gezet. Haar vader zat volkomen uitgeput in een stoel Hij bleek daar al een dag of twee in te slapen omdat hij de trap niet meer op kon komen.
Nadat het bed klaarstond vroeg ze haar vader om in bed te komen liggen maar hij maakte geen aanstalten om dat te doen. Dochter begon op hem in te praten en aan zijn arm te trekken. Vader bleef zitten.
Ze keek me nu aan een wenkte me om haar te helpen. Ik knikte nee en gebaarde met mijn handen om hem met rust te laten, wat ze ook deed. Nadat vader even later weer in slaap gedommeld was vroeg ze me een beetje geïrriteerd waarom ik haar niet was komen helpen. Ik antwoordde dat hij misschien niet wilde.
"Maar het is toch veel lekkerder voor hem om in bed te liggen?
Daar heeft u gelijk in maar hij is er misschien gewoon nog niet aan toe. Waarschijnlijk beseft hij dat dát het bed is waarin hij gaat sterven.
Ze keek me aan en er rolden tranen over haar gezicht.
Daar heb ik geen moment aan gedacht, zei ze.

Toen we even later een kopje thee dronken werd vader wakker.
We konden de strijd in zijn ogen zien. Hij keek naar het bed, wendde zijn ogen af en keek opnieuw. Dit duurde een paar minuten. Toen vroeg dochter. Zal ik je in bed helpen pa?
Ja.


Met groeten Ton