....maar ik ga me verzetten

De kogel is door de kerk. Mijn moeder wordt donder a.s. opgenomen in een verpleeghuis.

Gisterochtend zijn we de locatie en de kamer gaan bekijken. Zag er allemaal prachtig uit. Er hing een ontspannen prettige sfeer.
De kamer is wat klein maar het is ook bedoeling dat de bewoners die hoofdzakelijk gebruiken als slaapkamer. Mijn moeder kennende, maar misschien verbaasd ze ons, zal de meeste tijd in haar kamer zitten. We willen dan ook de eetkamertafel daar naar toe verhuizen. Daarmee staat de kamer wel vol maar we denken dat juist die tafel haar houvast is. Zolang ze daar aan kan zitten met een legpuzzel of een boek ( Ze leest al drie jaar hetzelfde boek. Als we op visite komen en ze op bed ligt heeft ze dit boek opengeslagen, als een dakje, op haar gezicht liggen.) heeft ze misschien het idee dat alles is zoals het was. Maar we kunnen dit natuurlijk niet inschatten.

Zelf heeft ze drie maanden geleden nog duidelijk aangegeven niet uit vrije wil te verhuizen.
Maar ik ga niet zomaar mee, zei ze tegen de dame van het DOCteam.
Wat gaat u dan doen?
Dat weet ik niet hoor, maar ik ga me verzetten.

Wordt vervolgd.

Met groeten Ton