zondag 30 september 2012

Ruzie


"Dat zet je dan weer niet op je blog" zei een vriendin in Spanje.
Klopt, ik kan en wil niet alles op mijn blog zetten.

Als ik niet blog is er iets aan de hand. Als er niets zeggende blogs zijn, geldt hetzelfde.

Ik heb ruzie gemaakt of eigenlijk: ik heb het contact verbroken. Dit komt niet helemaal uit de lucht vallen want de relatie met de betreffende persoon loopt al een tijdje niet lekker.
 Als ik me niet kan vinden in de regels van een vereniging, zoek ik een andere waar ik me beter bij thuis voel. Dit doe ik ook bij relaties en vriendschappen. Als we te verschillend zijn en dat niet langer van plan zijn om te accepteren van elkaar, gaat het over. 
 Waarom kan ik er dan niets over zeggen? Omdat het niet eerlijk is tegenover de andere persoon en omdat ik, hoe goed ik dat ook probeer, nooit een objectief beeld kan geven van wat er is gebeurd.
Want mijn ego schreeuwt namelijk om zijn gelijk te krijgen en alle boosheid te spuien.
 Ik heb eerder wel eens verteld over een ruzie met mijn zus, maar niet eerder dan dat ik een paar inzichten had gehad zodat ik de ruzie kon bijleggen.
Nu is dat er niet en ik betwijfel of dat er nog gaat komen.
"Maar ik lees op je blog dat je toch altijd bezig bent met filosofie en navelstaren? Waarom maak ja dan zo vaak ruzie?"
Ik probeer zoveel mogelijk te kijken wat mijn eigen aandeel is in een onenigheid. Maar daar heb ik natuurlijk mijn blinde vlekken in. Je eigen fouten zijn nu eenmaal moeilijk te zien. Maar als ik dit soort dingen met Rick bespreek komen we een heel eind en kan ik de hand regelmatig in eigen boezem steken waarna ik, soms met lood in de schoenen, het gesprek aan ga met die ander. Maar.... ik ben nu eenmaal geen heilige en zal dat in de nabije toekomst ook niet worden dus wil ik gewoonweg niet alles accepteren.
Als ik hier alleen op mijn berg zit is het eenvoudig om met de hele wereld in harmonie te zijn. Het wordt pas een uitdaging in het samengaan met een ander. 
Met groeten Ton








zaterdag 29 september 2012

Lap nooit je ramen

Ook vandaag was het weer nog weinig inspirerend.

 
 
Tussen twee buien door even in de tuin gewerkt. En 's middag naar de kust voor boodschappen. Daar scheen de zon en heb ik lekker even op een terras gezeten. Dit duurde overigens maar een uurtje toen werd het gat in de wolken weer gesloten.

Terug op de berg was het nog steeds zwaar mistig. Toen wist ik het ook niet meer.
De koekjes zijn op, een boek had ik niet mee - en hoe triest kan het worden - ik werd sloom van tv kijken dus toen ben ik de ramen gaan lappen.

Toen ik om 7 uur op de bank zat te genieten van een vals zonnetje dat door de schone ramen scheen vloog er keihard een vogeltje tegenaan. Dat is dan weer het nadeel van schone ramen. Het beestje bleef een tijdje liggen, stond op en bleef nog even beduusd staan. Daarna vloog ie op het hek en bleef daar nog een half uur zitten om vervolgens te verdwijnen.

Morgen mooi weer?


Met groeten Ton


vrijdag 28 september 2012

Deja vu


Ging ik lekker naar Spanje om het huis te schilderen. Regent het als een gek.

Het doet me ernstig denken aan twee jaar geleden. We waren toen de hele maand januari, februari en maart in Casa Los Zuecos. Jammer genoeg zou het de natste winter in 40 jaar worden.
Nu valt er in Nederland best wel een berg regen maar als het in Spanje regent, regent het ook echt. En omdat het nogal bergachtig is wil het water ook nog eens naar de laagste plaatsen stromen.

 
Gisteren viel er ook al wat regen maar dat was een 'milde' regen, ongeveer 20 millimeter verspreid over de hele ochtend. Precies genoeg om te worden opgenomen door de aarde. Maar vandaag viel in 1,5 uur  38 millimeter. Ik werd er gewoon onrustig van. Het lijkt zo onschuldig maar als je ziet wat de kracht van al dat water is. In gedachten zag ik alweer schade aan de weg ontstaan of halve bergen verschuiven.
Ik prijs mezelf gelukkig dat er op onze berg niets vervelends is gebeurt in tegenstelling tot wat zuidelijker in de provincie.

Morgen voorspellen ze beter weer en een minuut of 10 geleden kon ik zon achter de bergen zien zakken.


Met groeten Ton

maandag 24 september 2012

501

En dan heb ik het niet over het beroemdste model spijkerbroek van Levi.

"Nog 400 en dan hebben we 200 000 kilometers op de teller staan." Zei Rick een tijdje geleden.
Maar de eerst volgende keer dat je de op de teller kijkt staat ie ineens op 200 034.

Hetzelfde had ik met de het aantal berichten op deze weblog. Al een week ben ik aan het aftellen. Nog vier, nog drie, nog twee.
Om er vandaag achter te komen dat ik er inmiddels 501 heb geschreven.

Nog 498 dan kan ik iets zeggen over de duizendste.

Met groeten Ton

zondag 23 september 2012

Hufter


Tja, je bakt een appeltaart en gaat met een stukje naar je moeder. Tot zover is alles OKÉ.

Als ik haar begroet en vervolgens meeneem naar haar kamer ruik ik iets dat niet erg fris is.
Op haar kamer gekomen, zegt ze dat ze naar de WC moet. Ik trek mijn conclusie en waarschuw de verzorging. Die verschonen haar terwijl ik thee maak en de taart klaar zet.
Als ze in de kamer komt is ze zichtbaar uit haar hum. Ze moppert op de gordijnen die niet netjes hangen. Als ik de tafel wat verschuif en de gordijnen vrij hangen wordt ze iets rustiger. Ze gaat zitten en zegt dat het nog wel wennen is. De eerste keer dat ze iets zegt over haar nieuwe woonplek.
Ze valt vervolgens op de appeltaart aan en propt die in haar mond. Ze slurpt de thee kokend heet op en met een minuut is alles op.
Ik blijf nog even zitten tot ik het mijne op heb om vervolgens naar de gemeenschappelijke ruimte te gaan.
Dezelfde mensen zitten er inclusief de dames Vraagsma en Zuurmond.
Doe je nog steeds het huishouden? Vraagt mevrouw Vraagsma.
Ja, antwoord ik.
En waar is je vriend?
Die is thuis.
Krijg ik een zoen van je?
Nee, daar kan ik niet aan beginnen want dan moet ik iedereen zoenen.
En dan is het de beurt van mevrouw Zuurmond: Mijn vriendin is nogal radicaal. Die zegt gewoon. " Ik zoen niet want anders krijg ik een love bek." (Love is Bargoens voor vermoeide)

Na een half uurtje heb ik genoeg en ga naar huis. Ik geef mijn moeder een zoen en de anderen een hand.
Als ik bij de uitgang ben staat er een rolstoel met een dame erin en daarnaast nog een andere bewoner.
Ik begroet ze en zeg ik dat ik de rolstoel een stukje achteruit rij omdat ik eruit wil.
" Toe, wij willen ook naar huis." 
Het leek me beter om hier niet op in te gaan, druk snel de code in en probeer nog sneller door de deur te gaan. Maar rolstoel begreep waarschijnlijk nog precies hoe het werkte want ze had de voorste wielen al tussen de deur voordat ik er erg in had. Ik duwde de rolstoel terug en sloot de deur.
Hufter, riep ze me na.

Met groeten Ton





zaterdag 22 september 2012

Van de leg

Wat een verschil maakt het toch als je in staat bent om je niet te laten leiden door je gedachten.
Het is echt niet zo dat ik dat altijd kan laat staan dat ik altijd door heb als ik me er wel door laat leiden

Met het verplaatsen van het kippenhok kreeg ik hulp van de buurman. Altijd welkom zou je denken. Maar.....ik ben niet zo precies en de buurman wel. Zelfs voor een kippenhok is het voor hem van belang dat het op de millimeter nauwkeurig gedaan wordt en hij zegt dat ook.
Gek word ik ervan want het maakt mij er van bewust dat ik eigenlijk een luie sloddervos ben die altijd tekort schiet. Mijn gedachten gaan dus als een razende tekeer. Met als gevolg dat ik onaardig en ondankbaar ben naar de buurman toe.

Gisteren samen het nachthok verplaats. Genoeg samengewerkt dacht ik.
Dus vanmorgen om acht uur uit bed  en snel de palen voor de ren in de grond gezet. ( bij alles wat ik heb gedaan is tenslotte geen hulp meer nodig)
Om 10 uur komt de buurman. " Zo je schiet al aardig op."
Waarna hij mijn werk wat grondiger bekijkt en zegt dat het niet allemaal even recht is.
Klopt, zeg ik nog opgewekt, maar je kent me. Maar ik voel me ondertussen kleiner worden.
Ik ga steeds afstandelijker reageren. Totdat ik mezelf als van een afstandje zie en niet vrolijk word van mijn gedrag.
Ik roep mezelf tot de orde.

Misschien heeft de buurman het niet echt gemerkt maar nadat ik mezelf had gecorrigeerd werd ook hij weer gezelliger. We maken, ontspannend kletsend, samen de ren af, ruimen de rommel op en drinken een borrel.

En de kippen? Die laten zich door niets van de leg brengen en hebben gewoon weer twee eitjes gelegd.

Met groeten Ton






vrijdag 21 september 2012

Herkansing

Ze zeggen wel eens dat je je huis twee keer moet bouwen zodat je de fouten kan herstellen.
Nou de kippen hebben een mazzeltje.

Vanmiddag de kippenren gedemonteerd zodat ik het nachthok kan verplaatsen naar de groentetuin
.

Het dak is gemaakt van planken die elkaar overlappen. Maar de overlap was te klein zodat er bij regen, water tussen de planken liep. Nu kunnen kippen goed tegen de kou maar aan vochtigheid hebben ze hekel.
Nadat het hok was gedemonteerd  kon ik de palen verplaatsen en het hok er weer opzetten. Daarna kon het dakje weer gemonteerd worden. Ik heb een paar extra planken gebruikt en hoop dat de lekkage tot het verleden behoort.

 
Maar wat doe je met een paar kippen zonder hok of ren? Los laten lopen. Ze hebben het goed naar de zijn gehad in de tuin. De jonge sperziebonenplantjes behoren waren beslist favoriet. En omdat ik morgen pas de ren ga maken hebben ze dus nog een dag om ze volledig op te vreten.


Maar ik verwacht dan wel weer een paar lekkere eitjes.

Met groeten Ton


donderdag 20 september 2012

Aan de slag

De afgelopen week moest toch even verwerkt worden. Twee dagen in absolute ledigheid doorgebracht.
Nou, absolute ledigheid.
Ik ben begonnen met het lezen van de dagboekjes van mijn vader en ook die roepen nog wel wat op.

Ik heb al eerder gezegd dat ik niet het geduld heb van mijn moeder maar de onrust en het opvliegerige karakter van mijn vader. Als ik lees hoeveel dingen hij deed op een dag. Groentetuin onderhouden, bollen- en bloemen kweken, kerkschoonmaken, actie voor het inzamelen van pakketten voor Polen ( ik ben nu in 1982) mensen ophalen om ze naar de 'bejaardensoos' te brengen, biljarten en visites afleggen.Van dat laatste soms wel 4 op een dag en altijd nam hij bloemen of groenten mee.
Ik herken daar wel het een en ander in voor mezelf, alhoewel ik mezelf wel wat luier zou willen noemen.

Gisteren weer een dagje geschilderd bij vrienden en vandaag maar eens de eigen klussen opgepakt want het kippenhok gaat echt niet vanzelf naar zijn nieuwe plaats. Maar om die klus te kunnen doen zijn de volgende werkzaamheden nodig.

 
Om te beginnen de folie van de vijver verwijderd, de kuil dichtgegooid met zand dat ik uit de nieuwe vijver haal. Tja, ik kan niet zonder. Maar omdat de nieuwe kleiner wordt moet een deel van het zand uit de rest van de tuin komen.


Ik breng het maaiveld ongeveer vijf centimeter naar omlaag.

Maar omdat te doen heb ik de pompoenen, de rodekolen en snijbonen geoogst en de planten gerooid zodat ik de ruimte heb om te werken.


Morgen verder want ik wil de verhuizing klaar hebben voordat ik naar Spanje ga.


Met groeten Ton

maandag 17 september 2012

Brutaal

In plaats van een gesprek met een demente moeder hadden we nu een gesprek met negen demente dames.

Het gaat heel goed met mijn moeder op haar nieuwe plek. Ze zit genoeglijk in de gezamenlijke ruimte, gaat naar de zang, de kerkdienst en naar het restaurant. Dat laatste onder begeleiding maar toch.

Vanavond met Rick op visite geweest. Mijn moeder zat tussen acht dames te keuvelen. Het zijn wat onsamenhangende gesprekjes. Het zag er relaxed uit maar dat bleek het toch niet helemaal te zijn.
We installeren Egbert op zijn kleedje en gaan tussen de dames zitten. Alle aandacht is voor ons.
Er gebeurt van alles in zo'n groepje.

Heeft u iemand hier waar u voor komt? vraagt iemand.
Ja die mevrouw is mijn moeder.
Ach wat leuk.
Bent u broers van elkaar?
Ik moet even nadenken wat ik daar op ga antwoorden en zeg" Nee, wij zijn getrouwd met elkaar.
De dame in kwestie kijkt me even strak aan. "Dat kan toch tegenwoordig" vul ik aan.
Jaahaaa, dat weet ik hoor en ze tikt even tegen haar slaap om te duiden dat ze nog helemaal bij de tijd is.
Jullie kijken wel veel naar elkaar hè? (ze bedoelde een blik van verstandhouding)
Dat klopt. Het is voor ons de eerste keer dat we hier zijn. Dat is wel een beetje wennen hoor.
Jaahaaa.

Ze stelde wel een stuk of 10 vragen en bleek vooral geïnteresseerd in mijn huismanschap.  Maar de laatste vraag was: trekt u ook van de WW?
Waarop een andere dame uitriep: Wat een brutale vrouw met al d'r vragen. Ik vind dat ongepast.
Stilte.
Op mijn vraag wat mevrouw voor werk had gedaan kreeg ik als antwoord "Dat zeg ik niet."
Waarop de andere dame reageerde met:"Ze stelt zelf wel vragen maar zelf zegt ze niets."
Dat komt zichtbaar aan bij de vragenstelster en even later zegt ze: Ik stel wel veel vragen he?

Vragen staat vrij, zeg ik, en ze kijkt me opgelucht aan.

Als we opstappen willen ze allemaal een hand.

Met groeten Ton









zondag 16 september 2012

Bedankt

5 Maanden zijn we, als stichting, elke week 4 middagen ingezet bij een 89 jarige vrouw. Ze was halfzijdig verlamd geraakt na een hersenbloeding. 

Vandaag kregen we als dank een BBQ aangeboden.

We krijgen als stichting wel eens een mooie bedankbrief of een geldelijke bijdrage maar een BBQ vind ik eigenlijk veel leuker.
Het is niet alleen dat de BBQ goed verzorgd was maar meer dat we duidelijk zichtbaar werden bedankt voor de hulp die we hebben geboden.
We hoefden helemaal niets te doen. De hapjes en drankjes werden aangedragen en tijdens de gesprekken met de familie kwam steeds weer naar voren hoe fijn ze het hadden gevonden om te zien dat hun moeder liefdevol werd verzorgd.
" En dat door mensen die mijn moeder helemaal niet kennen. Vrijwillig!"

Complimenten zijn heerlijk op zijn tijd.

Met groeten Ton







zaterdag 15 september 2012

Opgelucht

Ik keek even in het rond maar voordat ik haar, zag hoorde ik haar stem "Daar heb je Tos." (zo noemt mijn familie mij)

Hoe is het mogelijk. Ze zat prinsheerlijk aan tafel in de koffiekamer, puzzel voor haar neus, een beetje te keuvelen. Alert en volkomen op haar gemak, alsof ze haar hele leven hier al heeft gezeten.
Ze was zichtbaar blij me te zien maar ik was de eerste die haar bezocht sinds ze donderdag werd opgenomen.

We zijn opgelucht dat de overgang zo geruisloos is gegaan. We zagen er allemaal nogal tegenop omdat ze recent nog aangaf niet zonder protest naar een verpleeghuis te gaan. En haar hele leven zit ze liever thuis dan dat ze weggaat. Dit weleens tot irritatie van mijn vader. De laatste jaren wilde ze haar verjaardag niet meer vieren en kwam ze ook niet meer op die van ons. Mijn broer haalde haar dan op maar als hij haar dan vroeg mee te gaan zei ze" Ik blijf maar eens aan avondje thuis, ben de hele week al weg geweest."

Toen ik bij haar aan tafel zat, kwam er een kennis op visite en tegen hem zei ze dat ze op een goed plekkie zat en goed werd verzorgd. 

Nou wat wil je nog meer.


Met groeten Ton

Houvast

We hebben het allemaal gedaan.

Overal je naam opschrijven zodat je weet dat je bestaat.



Dit kaartje lag in het huis van mijn moeder. Is het geschreven met dezelfde intentie?

Met groeten Ton




 
 
 
 
 
 
 

donderdag 13 september 2012

Als u dat zegt....

Mijn ego houdt wel van een beetje drama.

Mijn zus zou mijn moeder naar het verpleeghuis brengen. Mijn andere zus en ik zouden wachten tot beide dames waren vertrokken zodat mijn moeder niet onrustig zou worden van al het bezoek.

Een verdrietig moment als ik mijn moeder naar buiten zie komen. Ze heeft geen benul dat ze hier nooit meer zal terugkeren De tranen springen mijn andere zus en ik in de ogen als ik zeg "ze gaat als een lam naar de slachtbank."
Dat klinkt wel heel dramatisch, zeg ik als de keel het weer toelaat.
Een ontspannende lach is het gevolg.

We gaan de spullen bij elkaar pakken en vertrekken naar De Oudtburgh in Bergen om haar kamer daar in te richten.( nou ja, inrichten? Haar kleding, een tafel, 4 stoelen, wat foto's en schilderijen, wat dingetjes waar ze blijkbaar iets mee heeft, zoals een tangetje en een pincet)

Onderwijl wordt mijn moeder ondervraagd en onderzocht door de arts. Als hij zegt dat het beter is als ze hier een paar dagen blijft zegt ze "Als u dat zegt, dan is dat maar zo."

Omdat ze zo rustig is eten we gezamenlijk in het restaurant. Ze zit heerlijk te smikkelen maar we zien wel dat ze inmiddels erg moe is geworden.
Terug op haar kamer nemen we, met tussenpozen, afscheid van haar. Ze geeft aan dat ze naar bed wil maar niet weet hoe dat ook alweer moet.
De verzorging neemt het over als mijn zus als laatste naar huis gaat.

Met groeten Ton





woensdag 12 september 2012

De was

Maandag en dinsdag tijdens een cursus, intensief gesproken over het vrijwilligerswerk in de palliatieve zorg.

Het ging over het omgaan met dood en verlies. Over angst, ontkenning, boosheid en allerlei gevoelens die er bij komen kijken. De eerste dag ging over het eigen verdriet, hoe dat is verwerkt en hoe je deze ervaringen meeneemt in het werk. De tweede dag over hoe om te gaan met verdriet van de ander.
Heel leerzaam zeker ook omdat deze groep daar behoorlijk wat ervaring in heeft opgedaan.

We spraken allemaal heel open over onze ervaringen zowel privé als van de cliënten waar we komen. Op een moment kwam tersprake of we door de hoeveelheid ervaringen niet 'ongevoelig' worden.

Vandaag bij mijn moeder op visite geweest. De laatste keer in haar eigen huis.
Koffie gezet, gepuzzeld, gesproken over de lange oren van Egbert en of ie daar nu nooit op bijt.

De was mee naar huis genomen zodat die morgen schoon mee kan.
Tijdens het opvouwen van de schone hempjes, onderbroekjes en nachthemden werden mijn wangen nat.

Maar dat dat zou gebeuren was gisteren al duidelijk.

Ongevoelig word je niet.

Met groeten Ton













zondag 9 september 2012

Je boft als je van vis houdt

We zitten vandaag lekker na te genieten van de leuke dag van gisteren.
Met mijn vorige blog over de zangblunder doe ik de zaterdag geen recht. Bij deze.

Onze eerste optreden was met Nootzaak.
Als koor hebben we in de omgeving van Alkmaar nog totaal geen bekendheid. Dit in tegenstelling tot Haarlem waar het koor al een jaar of vijf meedeed aan Korenlint.
De kerk waar we zingen is -in mijn ogen- niet een heel bijzonder gebouw en de ligging is wat aan de buitenkant van de route. Ook het mooie weer hield mensen eerder in de luie stoel dan om te prikkelen er op uit te trekken.
Deze zaken zorgden nu niet direct voor een grote toestroom van publiek. Het bestond dan ook uit niet meer dan 15 mensen, waarvan het grootste deel vrijwilligers van de kerk en medezangers van het andere koor waar onze dames in zingen.
Maar ook hier geldt: je zingt voor je plezier en niet voor het publiek.
Een goed uitgangspunt want dan hoef je niet teleurgesteld te zijn als het publiek het niets vindt of in dit geval, in grote getale afwezig was.
 
Piepklein stukje van Lullaby. Gemaakt met een telefoon.
 
Maar dat de mensen in de kerk heel enthousiast waren doet het ego natuurlijk zeer goed. Zeker toen ik ook nog werd gevraagd in een Barbershopkoor te komen zingen. Waarschijnlijk daarom kon ik ook 's avonds lachen om mijn zang blunder.

Het tweede optreden was met Blair. 20 Mannen in een prachtige oude schuilkerk in het centrum van Alkmaar. Hier een steeds ongeveer 40 mensen. Korenlint is een doorlopende voorstelling waarin ieder koor twee uur de tijd krijgt om verschillende keren een paar liederen te zingen. Het publiek wisselt daarom steeds.
Ook hier heerlijk gezongen. Omdat ik in Blair een van de 6 baritons ben, ben ik wel wat meer ontspannen.

Er is een uitspraak die zegt dat je boft als je van vis houdt maar.... als je zingt ben je gelukkig.


Met groeten Ton


Wat was het leukste vandaag?

Het gezamenlijke antwoord op onze laatste vraag van de dag was: het zingen in Arnhem.

Omdat er teveel is te vertellen over deze dag, voor een blog zullen het er een stuk of twee, drie worden.

Het was een goed gevulde dag gisteren. Van twaalf tot twee zingen met Nootzaak in de Oud-katholiekekerk en van twee tot vier met Blair in de Remonstrantsekerk, beiden in Alkmaar.
's Avonds werden we in Arnhem verwacht om een lied te zingen voor een vriendin, tevens eigenaresse van ons Nijmeegsevierdaagselogeeradres. Zij werd 50.

Met twee concerten zat de dag al behoorlijk vol dus het reisje naar Arnhem had wat ons betreft ook op een andere mogen komen.
Maar.... het kwam ook goed uit want we konden kiezen uit 15 goed ingestudeerde liederen.
We kozen voor: Niet meer naar beneden gaan van Mezza Luna. Ik zing de solo en Rick zou in zijn eentje de background vocals voor zijn rekening nemen. Dat laatste was misschien wat hoog gegrepen, zeker omdat we dit niet hadden uitgeprobeerd.
We begonnen voortvarend maar door het wat improviserende achtergrond koor (lees Rick) kreeg ik een volledige blackout waar het de tekst van het tweede couplet betrof.
En daar sta je dan. 
"Senior moment?" werd er al geroepen, toen doordrong dat het volgende deel wel wat lang op zich liet wachten.
Ik keek Rick vertwijfeld aan en siste" help effe met de tekst"
Ik heb geen idee. Ik zing alleen doe da.

En omdat er weinig dingen leuker zijn dan om even te kijken achter het zorgvuldig opgebouwde masker van iemand werd er hartelijk gelachen. Want bloter dan op zo'n moment kan je bijna niet zijn. Het was beslist komisch om met zien.
En nadat ik me snel herstelde van mijn ongemakkelijke gevoel kon ik lachend zeggen: Sorry. Het tweede couplet zit er niet in. Onder een daverend applaus konden we terug naar ons tafeltje.

Het is wat Olaf zegt: zingen doe je, met plezier, voor jezelf.

Met groeten Ton









vrijdag 7 september 2012

....maar ik ga me verzetten

De kogel is door de kerk. Mijn moeder wordt donder a.s. opgenomen in een verpleeghuis.

Gisterochtend zijn we de locatie en de kamer gaan bekijken. Zag er allemaal prachtig uit. Er hing een ontspannen prettige sfeer.
De kamer is wat klein maar het is ook bedoeling dat de bewoners die hoofdzakelijk gebruiken als slaapkamer. Mijn moeder kennende, maar misschien verbaasd ze ons, zal de meeste tijd in haar kamer zitten. We willen dan ook de eetkamertafel daar naar toe verhuizen. Daarmee staat de kamer wel vol maar we denken dat juist die tafel haar houvast is. Zolang ze daar aan kan zitten met een legpuzzel of een boek ( Ze leest al drie jaar hetzelfde boek. Als we op visite komen en ze op bed ligt heeft ze dit boek opengeslagen, als een dakje, op haar gezicht liggen.) heeft ze misschien het idee dat alles is zoals het was. Maar we kunnen dit natuurlijk niet inschatten.

Zelf heeft ze drie maanden geleden nog duidelijk aangegeven niet uit vrije wil te verhuizen.
Maar ik ga niet zomaar mee, zei ze tegen de dame van het DOCteam.
Wat gaat u dan doen?
Dat weet ik niet hoor, maar ik ga me verzetten.

Wordt vervolgd.

Met groeten Ton









donderdag 6 september 2012

Woordverificatie

Gek word je van de codes die je moet intypen als je een reactie wilt geven op een blog.

Als je, na drie keer gefrustreerd proberen, faalt ben je van een ding zeker: je getypte tekst is verdwenen.

Na een aantal 'klachten' op mijn weblog heb ik deze hobbel verwijderd door de woordverificatie uit te schakelen. Van spam had ik geen last. Wie zou er tenslotte op mijn site spam willen zetten?

Het enige waar ik last van heb is van verschillende websites  uit Rusland die, op sommige dagen wel tot 20 pagevieuws doen. En ik maar denken dat ik een interessante blog heb geschreven.
Maar een dag of tien geleden had ik zomaar een spam bericht. Daags daarna 3 en vandaag was het opgelopen tot een stuk of zeven.

De woordverificatie staat inmiddels weer aan.

Mochten er lezers zijn die een reactie willen plaatsen en niet langs de controle komen, net als ik, dan is dit altijd mogelijk via FB.

Met groeten Ton

woensdag 5 september 2012

Green door

Vandaag weer een dag bij vrienden gewerkt.

" Er staat nog een grenen deur. Hij is gedeeltelijk kaal maar de randjes zitten nog vol met groene verf. Zou jij die onder handen willen nemen."

Natuurlijk wil ik dat. Er was al wel een uur of vier op gezwoegd en toch had ik nog twee uur nodig om de laatste restjes te verwijderen. Tijd zat voor introspectie.

Waarom doe ik van dit soort but klussen met plezier voor een ander? Voor mezelf was ik na een minuut of 20 zwoegen al gestopt voor een kopje chocolade melk met ontbijtkoek. Om vervolgens eerst even de tuin in te gaan om wat onkruid te verwijderen of boodschappen te doen of iets anders. Maakt niet uit wat, als het maar niet het gene is waar ik mee bezig was. Na een uur van strijden, hangen en wurgen zou ik de deur in de container hebben gedonderd.
Waarom bij een ander dan wel met plezier twee uur staan priechelen om de puntjes op i te krijgen?
Ik weet het niet. Voor een antwoord moet ik waarschijnlijk nog wat meer van deze klusjes doen.

Iets anders, toch tijd zat, de opname van mijn moeder in een verpleeghuis is een heet hangijzer aan het worden. Mijn oudste zussen, die het meest doen in de verzorging van mijn moeder geven aan dat dit nu te zwaar wordt. 
Mijn moeder staat bovenaan de wachtlijst. Toch kan het nog wel een half jaar duren voordat er plaats is in het huis van onze voorkeur. Mijn zusters vinden deze tijd te lang en willen een snelle opname in een ander huis waar plaats is. Ik vind dit geen goede zaak want dat zou betekenen dat mijn moeder twee keer moet verhuizen. Van haar huis naar een tijdelijke plek en als er plaats is in het huis van onze voorkeur dan daar naar toe.
Ik wil dit niet. Vind het niet in het belang van mijn moeder.

Als verf krabbend  zie ik in dat mijn zusters echt een punt hebben. Ze doen heel veel voor mijn moeder en ik kan me voorstellen dat ze zeggen dat het ze te zwaar wordt. Ook is het niet langer verantwoord haar in haar eigen huis te laten.

Na, nog een extra zetje van Rick, met zus gebeld om te zeggen dat ze gelijk heeft en dat ik morgenochtend mee ga om de eventuele nieuwe woning te bekijken.

 
En dan kan na twee uur krabben het werk weer verdwijnen onder een nieuwe laag verf.

Met groeten Ton












dinsdag 4 september 2012

De plank misslaan, of zo iets

Het bleef een leuke dag.

Ik mocht de elektrische hageschaar van de buren lenen om de klimop van het hek te verwijderen.
Ging lekker, tot ik het snoer doorsnee. Klassiekertje. Snel naar de KARWEI voor een nieuwe en verder met de klus.

Tegen de schutting komt het kippenhok. Waar de planken staan de composthoop.
Daarna zoveel mogelijk door de walshakkselaar zodat het mooi fijn gemaakt op de composthoop kan die eerst nog even naar achteren verplaats moet worden. Daarvoor moeten dan wel nog even de planken weggehaald worden. Al werkend laat ik een plank in de vijver glijden die het folie doorboort.


Beslissing wordt daarmee genomen: de vijver wordt gedempt. Misschien maak ik nog wel iets kleins later. Want een tuin zonder vijver is geen tuin.


Met groeten Ton


maandag 3 september 2012

Eisprong

Ik ben ongeduldig maar Rick kan er ook wat van.

15 augustus
Wanneer gaan die kippen nou eens leggen?

20 augustus
Zie jij al of ze nestdrang hebben?
Ik heb nog niets gezien.
Maar af en toe hoor ik ze toch een beetje raar tokkelen

28 augustus
Nog 3 nachtjes en dan is het 1 september. Heb je al een legnest in het hok?
Luister. Volgens de informatie zou het eerste ei pas in september komen. Dat is niet perse de eerste dag hoor.
Maar ze zijn al een maand of vijf.
Ja dat klopt en de uitbroeder van de eieren heeft ook gezegd dat het vijf maanden duurt.
Maar ze zien er als zo volwassen uit. Ze hebben al van die rooie lellen.
Ik ga wel even op internet zoeken.

"Na vijf maanden kan de Australorp beginnen met eieren leggen. Afhankelijk van het voedsel en jaargetijde van het uit het ei komen."

Dat levert dus ook geen duidelijk antwoord op maar sinds 1 september staat er een heerlijk legnest in het verblijf waar ze af en toe in zitten.

3 september ( vlak voordat Rick naar zijn werk gaat)
Kijk jij in het hok of er al een ei ligt? Dan maak ik een foto.
Teleurstelling want slechts stro is zichtbaar.
Bel je me wel op als er een ei is gelegd.
Natuurlijk.


Met groeten Ton

zaterdag 1 september 2012

SeptembeR leveRtRaan

Gister leek de herfst al begonnen. Harde wind en regen. Vroeger zouden de levertraancapsules op 1 september op tafel zijn gekomen.

Vandaag een zonnig karakter goed weer om de najaarsopruiming in de groentetuin te beginnen en wat mij betreft blijft de levertraan in de kast staan.

Wat is dat toch? Zo'n heerlijke dag als vandaag prikkelt tot arbeid. Niet vanuit "Ik moet het doen voordat het weer te slecht wordt."  maar vanuit "Wat een heerlijk weer. Ik ga dat nog even doen."
Terwijl we toch genoeg dagen met lekker weer hebben gehad zijn het juist die laatste mooie dagen waar ik zo van geniet.

De sperziebonen en zonnebloemen, uitgetrokken en verhakseld.
Heerlijk om die machine te gebruiken. Anders sta je eindeloos te knippen om het spul klein te krijgen voordat het op de composthoop kan.

De gedroogde peultjes gedopt zodat ik genoeg zaadjes heb voor volgend jaar. De uitgebloeide zonnebloemen zijn voor de kippen. En de bollen van de narcissen en amaryllis gaan de 26ste mee naar Los Zuecos.

Gedroogde peulen doppen




Wat een rijkdom














De eerste aanpassingen voor de verhuizing van de kippen zijn gedaan.
Het oppervlak van de vijver heb ik ongeveer met 1/3 verkleind. De aarde die ik nodig had om de boel te dempen komt, gedeeltelijk, van de plaats van het toekomstige kippenhok. 


Twee vierkane meter tuin extra.

De pompoenen moeten nog een paar weken groeien maar dan kan de verhuizing beginnen.
De dames hebben vandaag hun legnest gekregen want er wordt nu ongeveer wel verwacht dat ze de eerste eieren gaan leggen.

Hier hebben ze net een bak met bijna uitgebloeide petunias gekregen.
Een half uur later was er nagenoeg niets meer van over.

Ik vele jaren met veel plezier en enthousiasme een siertuin gehad. Maar nu met mijn nutstuin heb ik zoveel meer voldoenig.
De siertuin staat voor de buitenkant, voor mooi en pronken. Vaak was ik niet tevreden met het resultaat omdat het niet volddeed aan mijn verwachtingen.
De nutstuin staat meer voor het innerlijk. Niet alleen voor de innerlijke mens wat voeding betreft maar ook het samen in harmonie zijn met de natuur en daar gevoed van kunnen worden. Om van de overvloed weg te kunnen geven. Ook is het bevrijdend dat het er niet op een bepaalde manier hoeft uit te zien.

Kortom, lekker daggie.

Met groeten Ton