vrijdag 27 januari 2012

Rechtvaardigheidsgevoel

Vanmiddag heb ik mijn eerste huisbezoek gedaan voor de Stichting de Regenboogboom.
Het jochie, Herre, dat we bezochten was niet ziek maar werd gepest op zijn vorige school en thuis gaat de meeste aandacht uit naar zijn broertje dat autistisch is. Hij kon wel wat aandacht gebruiken. We zijn er dan ook ongeveer twee uur geweest.
Mijn collega vrijwilliger deed het gesprek en ik vulde af en toe wat aan.
De moeder had van te voren aangegeven dat zij de aandacht een beetje op de pesterijen wilde leggen omdat Herre er tegen zijn ouders niets over wilde zeggen.

Eerst gingen we hem het Regenboogbos in, waar alles mogelijk is, om te kijken wat zijn dromen zijn.
In het begin ging het wat moeizaam- hij leek heel serieus en bedachtzaam maar na een paar minuten begon hij al te stralen. Natuurlijk wilde hij voetballen in het Nederlandselftal en in een belangrijke wedstrijd tegen FC Barcelona 10 doelpunten maken en daar geven scheidsrechters "nooit gele kaarten die fout zijn".

Toen er na een half uur nog niets over pesten gezegd was ging mijn collega hem toch een beetje die richting op duwen. Herre was direct op zijn hoede en het spontane en stralende verdween.
Op zijn nieuwe school werd nog wel gepest maar hij kon daar met de juf over praten en soms moest hij het eerst zelf proberen op te lossen en anders kwam ze hem helpen.
Zijn er nog meer mensen met wie je daar over zou kunnen praten? vroeg mijn collega.
Nee, dat weet ik niet, antwoordde Herre.
Zijn moeder stak haar vinger omhoog om aan te geven dat hij dat ook met haar zou kunnen bespreken. Maar hij deed of dat hij dat niet zag.
Zie je dat je moeder haar vinger opsteekt? Je kan dat ook met haar bespreken, of vind je dat moeilijk?
Hij knikte, ja.
Kan je ook zeggen waarom?
Dan wordt ze verdrietig, was het antwoord.

Uit het verdere gesprek bleek dat hij niet zozeer zelf het onderwerp van de pesterijen was maar dat hij het mikpunt werd als hij andere kinderen ging helpen.
Door hem steeds opnieuw naar het Regenboogbos te nemen, waar hij blij en stralend was en hem te confronteren met de pesterijen, waar hij verdrietig was konden we hem duidelijk het verschil laten voelen in de kracht die hij bezat als hij blij was tegenover die van het verdrietig zijn.
En 8 jarigen hebben dat heel goed door.

Zijn moeder zei aan het einde van het gesprek dat ze afgelopen jaren niet meer zoveel kuiltjes in zijn wangen had gezien als vanmiddag.

Met groeten Ton

1 opmerking:

Miriam Meijer zei

Hoi Ton,
Ik kom (via Edwin en Cokky)even langs om je gemiddelde op te schroeven. Als mamma van twee "bijzondere" kinderen raakt dit stukje bij mij wel een snaar! Mooi werk dat je doet! Fijn weekend!
(En nu niet achterover vallen omdat je een reactie hebt hè? :)