Bot

Dan laat je Egbert toch thuis, zei Rick
Nee, hij is het enige gespreksonderwerp maar zonder bot gaat hij dwalen en dat wil ik niet.

Als ik naar mijn moeder ga neem ik Egbert altijd mee. Hij ligt dan op zijn kleedje te knagen aan een bijtbot. Mijn moeder geeft dan steeds hetzelfde commentaar.
Bijt hij nooit op die lange oren? Of. Hij heeft wel geduld hoor. Hij moet wel veel knagen en krijgt er niks vanaf. Gemeen hoor. Mag hij niet gewoon een koekje? Ik vind die witte punt aan zijn staart zo leuk. Als je weggaat zie ik altijd die staart als laatste.
Mijn antwoorden zijn ook steeds dezelfde. Hij doet wel voorzichtig hoor met die oren, ik heb nog nooit gezien dat hij er op bijt. Mam, je zult zien, aan het einde van de avond is het bot op. Heb jij hem wel eens horen klagen? Ik verplicht hem niet om te bijten, dat doet hij vrijwillig. Geef het koekje maar aan mij, hij heeft lekker een bot.
Zo neuzelen we een uurtje of anderhalf vol.

Vanavond was dit allemaal niet nodig. In haar appartement lag een boekje over de geschiedenis van Bakkum. Al lezend en foto's kijkend kon ze nog behoorlijk wat herinneringen ophalen. Voor haar leuk maar ook voor mij. Zeker de verhalen over Meneer Kraakman - een zeer gefortuneerde excentrieke heer- waar mijn broer en ik, samen met onze neven zeer regelmatig kattenkwaad uithaalden op zijn landgoed.

Egbert is nauwelijks ter sprake gekomen. Die was wel mee met een inderhaast bij Appie Heijn gekocht bot.

Met groeten Ton