Vandaag stond in het teken van nostalgie. Na de spinning in de sauna een gesprek met twee oudere mannen. Het gesprek ging snel van technisch fietsen naar zangtechniek, van zingen naar uitspraak, van de stem van het polygoonjournaal naar Wim Sonneveld en vandaar weer naar zingen en Het Dorp, een lied dat moeilijk te zingen is.
Vanmiddag had ik een afspraak op een volkstuinencomplex met mijn nicht. Ik ga drie weken haar tuin verzorgen als ze op vakantie is.
De hoge bomen om het complex, het onverharde pad er naar toe, de brug over het water, het had iets verstilds. De orde en netheid van de tuinen, de variatie aan groenten en fruit, de rust die er heerst, niet alleen die van de afwezigheid van lawaai, maar de rust waarmee de mensen aan het werk waren. De aandacht die werd besteed aan de handelingen. Ik betrapte mezelf toen ik zong: .. een kar die ratelt op de keien...
Toen we wat later een broodje met verse aardbeitjes aten gebeurde er iets wat ik nog nooit in Nederland heb gezien. Er cirkelden twee ooievaars over. Kan het nostalgischer?
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten